Laatste dag in Vancouver
Eerst koffers gepakt om naar de auto te brengen. Vrouw die al begonnen was met kamers schoonmaken, keek met een blij gezicht toen we bevestigden dat we al weg gingen. Uitgecheckt rond een uur of negen. De auto mocht nog wat langer in de parkeergarage blijven. We kregen daarvoor een pasje, waarmee we via de lift naar de parkeergarage konden en die we daar in een box konden gooien.

Daarna naar de Mac voor een ontbijtje en koffie/appelsap. Voor twee personen 16,23 CAD kwijt, € 11,18. Kun je in NL niet eens een ontbijt voor 1 persoon voor kopen. Digitaal bestellen is ideaal bij de Mac, omdat je je broodje kunt aan- of uitkleden. Toppings toevoegen of verwijderen. Bij mij de bacon strips eraf en bij Sharon erbij, haha. Een medium koffie en grote appelsap is elk ongeveer een halve liter.

Naar Gastown, een ouder gedeelte van de stad, op advies ruim om Chinatown heen, maar toch komen we door een straat waar blijkbaar net de daklozen uit de opvang worden gegooid. Geeft wat een ongemakkelijk gevoel als we vlakbij door een tunneltje moeten. Waarom eigenlijk? Omdat ons gezegd is dat we daar beter uit de buurt kunnen blijven. Onderweg naar Gastown kwamen we nog wat informatie tegen over regenwatermanagement in de buurt waar we doorheen liepen. Vandaag aan de dag een hot topic. Ook daar blijkbaar. Mooi om te zien hoe ze het daar aanpakken.

Maar hoe zit dat nou met die daklozen en waarom worden we daarvoor steeds gewaarschuwd door Canadezen en inwoners van Vancouver?
In Vancouver zie je veel daklozen of zwervers. Vooral in de zomermaanden stikt het in East Hastings Street van de zwervers. Deze straat die dwars door Chinatown loopt is een grote verzamelplaats van zwervers, junks en prostituees. Niet iets wat je in toeristenbrochures terugziet, maar wel de alledaagse realiteit van Vancouver. Hoewel de daklozen zelden toeristen serieus lastigvallen, kan de hoeveelheid die je hier ziet wel bedreigend overkomen. Niet voor niets dat de wandelroutes die vanaf Science World richting Gastown gaan East Hastings vermijden. Er zijn in Vancouver naar verhouding meer daklozen dan bijvoorbeeld in Toronto of Montreal. Oorzaken die onder meer genoemd worden voor het sneller dakloos raken zijn de hoge huisvestingskosten, banenverlies en jongeren die op basis van hun leeftijd de pleegzorg moeten verlaten maar nog geen woning hebben. In Vancouver zijn de woningen onbetaalbaar geworden door het opkopen door huisjesmelkers. Vergelijkbaar met Amsterdam. Vancouver is iets kleiner, ongeveer driekwart zo groot als Amsterdam. Ze hebben inmiddels wel [fiscale] maatregelen getroffen om het voor huisjesmelkers onaantrekkelijker te maken. Begrijpelijk dat de Canadezen die wij hebben gesproken daar niet trots op zijn.

Over Gastown: Gastown is een nationale historische plek in Vancouver, gelegen aan de noordoostkant van Downtown, grenzend aan Downtown Eastside. Gastown was de eerste binnenstad van Vancouver en is vernoemd naar "Gassy" Jack Deighton, een Geordie-zeeman, stoombootkapitein en barkeeper die in 1867 arriveerde om de eerste saloon van het gebied te openen. In 1886 werd de stad opgenomen als de stad Vancouver. Het werd in hetzelfde jaar het slachtoffer van de Great Vancouver Fire, die op twee na alle gebouwen verwoestte. Het gebied werd volledig herbouwd en bleef bloeien. Gastown vond een nieuw leven als het centrum van de groothandelsdistributie van de stad tot de Grote Depressie in de jaren dertig van de vorige eeuw. Na de depressie was Gastown een grotendeels vergeten wijk van de grotere stad Vancouver, die tot de jaren zestig in verval en verval raakte. De inwoners van Vancouver maakten zich zorgen over het behoud van de kenmerkende en historische architectuur van Gastown. Campagne voeren leidde ertoe dat de provinciale overheid Gastown in 1971 tot provinciale historische plek verklaarde, waardoor de monumentale gebouwen voor altijd worden beschermd, en de Canadese regering wees het in 2009 aan tot nationale historische plek.

Het beroemdste monument van Gastown is de door stoom aangedreven klok, gelegen op de hoek van Cambie en Water Street. De klok is gebouwd om een stoomrooster te bedekken dat deel uitmaakte van het gedistribueerde stoomverwarmingssysteem van Vancouver. De klok is gebouwd als een manier om de stoom te benutten en om te voorkomen dat straatmensen bij koud weer ter plaatse slapen. Een fabriek naast het Georgia Viaduct genereert de lagedrukstoom die een miniatuurstoommachine in de basis van de klok aandrijft, die een kettinglift aandrijft die stalen kogels omhoog beweegt, waar ze worden gelost en naar een dalende ketting rollen. Het gewicht van de kogels op de dalende ketting drijft een conventioneel slingeruurwerk aan, afgestemd op de wijzers op de vier wijzerplaten. De stoom drijft ook de geluidsproductie van de klok aan, die fluitjes gebruikt om de tijd aan te geven en het Westminster-klokkenspel te produceren. Elk 1/4 uur luidt de klok het klokkenspel op 5 koperen stoomfluiters. Er zijn diverse filmpjes op Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=U9SI5PEoUBQ

In Gastown aangekomen viel al snel die klok op omdat er massa mensen omheen stond. We hoorden dat ie een melodietje begon te spelen en vervolgens begon te fluiten. Hadden we niet verwacht, maar wel grappig dat we net op tijd waren. Het was precies 10 uur.

De Waterstraat is een hele leuke winkelstraat. We zagen een paar megagrote souvenirwinkels. Die met een grappige pyjama ervoor viel op en daar zijn we naar binnen gegaan. We hadden al genoeg souvenirs voor allemaal, maar hier toch weer een paar die ik niet kon laten liggen en een paar leuke T-shirts gekocht. Dan toch weer zoveel geld kwijt, dat we bijna ook wel die trip naar het Capilano Suspension Bridge Park hadden kunnen maken. Aan de andere kant, zijn dit wel weer blijvende herinneringen, waarmee je een glimlach op sommige gezichten thuis kunt toveren. Nog een mooie tas erbij gekregen, waarmee je dan de rest van de ochtend reclame loopt te maken voor die winkel.

Daarna nog even bij de het station gekeken en natuurlijk moest ik wat foto's maken van het mooie gebouw, zowel buiten als binnen en in de haven, waar een airport van watervliegtuigjes is gestationeerd. Ook lag er een groot cruiseschip uit Noorwegen aangemeerd. Daarna zijn we op ons gemak teruggelopen naar het restaurant bij het hotel voor een warme lunch. Dan hebben we toch nog lekker gegeten, voor het geval Sharon het in het vliegtuig met de droge cracker en een paar appels moet doen, omdat ze het vliegtuigeten niet vertrouwt. Onderweg nog even bij een grote boekwinkel naar binnen om te kijken of ze ook een boek hebben van de serie die Sharon op dit moment leest, in het Engels. Kanjer! Dat doet ze beter dan ik.

Om een uur of twee maar richting vliegveld gereden. We moesten de auto immers ook nog inleveren. Dat ging een beetje verwarrend. Uitgifte en inleveren door elkaar? Er liep een man een paar keer om de auto en zei dat we moesten zorgen dat we alles eruit hadden. Toen was het verder oké. Met de koffers nog best wel een heel eind lopen. We hadden er al 10.000 stappen opzitten en dat zijn er 12.000 geworden, voordat we in het vliegtuig zaten.

Voor de security stond best wel een lange rij. Ik viel weer in de prijzen. Het poortje piepte weer. Schoenen uit en horloge af. Dan piept het nog. Vervolgens helemaal met zo’n apparaat aan alle kanten gescand en deels gefouilleerd. Er kwam nog een vrouw naast me staan, die ook gecontroleerd moest worden, maar die mocht na het scannen alweer snel door. Maar nu weet ik het. Er zitten een paar metalen dingetjes op de zakken van mijn broek, met dank aan Gardeur. De spijkerbroek die ik alle keren in het vliegtuig aangehad had. Op Schiphol had ik geen last omdat ze daar een moderner scansysteem [poortje] hebben. Volgende keer met het vliegtuig een ander merk broek aan. De ellende is ook, dat als je terug moet om je schoenen en het horloge in zo’n bakje te doen, je weer fijn achteraan in een rij voor het poortje kon aansluiten. Gelukkig had Sharon mijn andere spullen, zoals laptop, telefoon en handtas uit de bakjes gehaald en veiliggesteld. Ik vind het wel vervelend dat die daar al die tijd maar voor het grijpen liggen. Mijn handbagagekoffertje werd er ook uitgehaald. Daar weer een tijdje wachten. Gevraagd of ik er vloeistoffen of natte doekjes in had. Niet dus. Toen bleek het oké. Ik had er wel wat van metaal ingestopt [souvenirs]. Ik dacht dat dat de schuldige kon zijn. Maar blijkbaar niet.

Op het vliegveld nog gekeken naar wat chocola voor onderweg, maar wat een prijzen, überhaupt voor snoep. Een rol mentos kost ruim 3 CAD, ongeveer 2 euro dus. Dat maar overgeslagen. We komen vast niet om van de honger.

Aangekomen in het vliegtuig zat er een oude man op mijn stoel. Hij was ervan overtuigd dat hij op 14D moest zitten. Dat leverde nog een hele discussie op. Uiteindelijk kreeg hij door dat hij 14C had, maakte hij plaats en ging een stoel verder zitten. Ja hoor, 14E de plaats van Sharon. Toen uitgelegd dat 14C aan de andere kant was. Hij ging daar zitten en toen was het voor hem klaar. Zijn boek, water, pilletjes en zo, die hij was vergeten, toch maar even aangegeven. Dat gedoe veroorzaakte een hele opstopping en gemopper van andere passagiers die ook naar hun zitplaatsen wilden. Maar goed de rust was weergekeerd en wij konden ons installeren.

In het vliegtuig ben ik overgestapt op NL-tijd. Het vliegtuig zou vertrekken om 17:45 uur. Dat was inmiddels al een paar uur na middernacht in NL.

Geschreven door Sharon.en.oma.inCanada