Vanmorgen op tijd wakker, want er moet weer F1 gekeken worden. Dat heeft tot gevolg dat we ook op tijd op stap kunnen en starten met een ontbijtje bij de Mac. Het is nog best rustig zo vroeg op de zondagmorgen. We gaan verder met onze verkenning van Vancouver op basis van de tips die we hebben gekregen. Omdat naar Stanley Park toch nog wel een hele wandeling is, we verwachten vandaag toch nog wel wat stappen te zullen zetten en het bovendien beslist niet vlak is in Vancouver, besluiten we gebruik te maken van het OV. Dat vind ik overigens ook altijd wel leuk. In wereldsteden uitvinden hoe er per OV wordt gereisd. We wisten al dat je in de bus per rit kan betalen met contant geld, maar als we vaker van het OV gebruik willen maken vandaag, is een dagkaart misschien toch handiger. Die kun je hier niet in de bus kopen en ook niet bij de informatie- en kaartverkooppunten. Kijken of in Metro een kaartjesautomaat staat. Ja inderdaad en daar maar een dagkaart gekocht. Stuk met metro gereisd, maar dat kon niet helemaal tot Stanly Park, dus maar verder met de bus. Er rijden onder meer trolleybussen in Vancouver.

Toen we uit de bus stapten hadden we eigenlijk wel zin in koffie of ander drinken. We waren water vergeten mee te nemen, niet zo handig, dus minimaal een flesje water kopen is wel verstandig. Maar het paviljoen vlak bij de bushalte had een besloten feestje. Daar konden we niet terecht. Eerst maar richting het water gewandeld en daar bij een kiosk water gekocht. We hebben wat rondgekeken en gewandeld. Het Stanley Park is een stadspark van 404,9 hectare. In 1886 besloot de stadsraad het natuurgebied open te stellen als park, twee jaar later opende Frederick Arthur Stanley het park, dat naar hem is vernoemd, voor het publiek. Het park trekt tegenwoordig ongeveer acht miljoen bezoekers per jaar. Eén van de meest gebruikte voorzieningen van het park is de False Creek Seawall, een 9 kilometer lange dijk om het park dat wordt gebruikt als pad om op te fietsen, wandelen en te skaten. We hadden van Titia de tip gekregen om te gaan fietsen, maar alleen die lange dijk fietsen leek ons niet zo aantrekkelijk en het fietste allemaal nogal raar door elkaar. Sommigen gaven de indruk dat ze voor het eerst van hun leven op de fiets zaten. Doodeng! Je zal maar zo'n zwabberaar voor de fiets krijgen en moeten manoeuvreren en remmen met een vreemde fiets... Da's vragen om moeilijkheden. Na een stukje Seawall, terug het park ingelopen. Best wel mooi en ik moest natuurlijk wat van die mooie bomen vastleggen, verschillende oude bomen met karakteristieke stammen. Tot hilariteit van Sharon. We zagen ook een training van groepje die baseball speelden op super droog veld. Honkbal is in Canada een veel populairdere sport dan bij ons.

Ik verbeeldde mij dat ik in het park ook Haagwinde zag. In Nederland wordt de haagwinde ook wel pispotje genoemd naar de vorm van de bloem. De plant vormt ondergrondse wortelstokken. Door de aanwezigheid van deze, makkelijk breekbare wortelstokken wordt de haagwinde in tuinen vaak beschouwd als een onkruid, dat moeilijk te bestrijden is. Wij zijn we niet zo blij mee in onze tuin.

We waren inmiddels wel een beetje uitgekeken op al die bomen en zijn met de bus teruggereden richting hotel. De bus was behoorlijk vol. Ook ik moest voorin staan. Deze chauffeur reed aardig ruig. Je moest je goed vasthouden. Vanmorgen stond er iemand voor mij op, zowaar. De buschauffeur reed een stuk beter en op een gegeven moment vond hij de bus vol genoeg. Hij stopte nog wel bij een persoon die in een rolstoel zat om te zeggen dat er over twee minuten een volgende bus kwam. Dat was nu niet aan de orde. Voorin zaten mensen, die zichtbaar ouder waren dan ik. Op een gegeven moment stapte er een vrouw met een wandelwagen in en vroeg of ze midden in het pad moest blijven staan. Dat vond de chauffeur geen goed idee, maar omdat er niemand ruimte gaf, kwam hij aanwijzingen geven. Drie oudere mensen moesten hun zitplaats afstaan omdat deze opgeklapt moest worden. Konden dus ook gewoon gaan staan, maar nadat ze haar wandelwagen daartussen had geparkeerd, klapte ze weer een stoel naar beneden voor een oude vrouw zodat ze weer kon gaan zitten. Naarmate we verder reden stapten er steeds mensen uit, maar ook weer nieuwe in. Er zaten nu opmerkelijk veel chinezen in de bus. Toen kregen we door dat we Chinatown in gingen en zagen de eerste mensen al op straat wonen. Toen zijn we maar gauw uitgestapt en voorbij Beattystreet richting stadion gelopen. We liepen niet helemaal slim om het stadion heen. We kwamen op redelijke afstand van het hotel uit. Ik was nodig toe aan een sanitaire stop, omdat bij de eerstvolgende gelegenheid daarvoor geen gelegenheid was, zonder een consumptie te genieten, daar maar even een kopje koffiegedronken. Toen zijn we doorgelopen naar Aquabus om naar Grandville Island te gaan.

Granville Island is een schiereiland en winkelgebied in de wijk Fairview, aan de overkant van False Creek, onder de zuidkant van de Granville Street Bridge. Het was vroeger een industrieel productiegebied en is vernoemd naar Granville Leveson-Gower, 2de Graaf Granville. Het omvat een openbare markt, restaurants, een jachthaven, een hotel, het False Creek Community Centre, talrijke kunstenaarsstudio's en workshops, en diverse theaters voor podiumkunsten, waaronder de Arts Club Theatre Company en Carousel Theatre. De openbare markt van Granville Island werd in 1979 opgericht als een plaats waar boeren en andere voedselverkopers aan consumenten konden verkopen. In een overdekte markthal kunnen bezoekers het hele jaar door verse producten, vlees, vis en zeevruchten, kazen en andere producten kopen, veel lokaal geproduceerd. Een groot schilderachtig eetgedeelte ernaast kijkt uit over het centrum van Vancouver. De markt trekt zowel lokale bewoners als toeristen aan, en omvat een "kindermarkt" voor kinderen.

Om ernaar toe te gaan hebben we dus gekozen voor Aquabus. We hadden gehoopt onze OV-pas daarvoor te kunnen gebruiken, maar dat lukte niet, omdat het twee verschillende bedrijven zijn volgens de schipper. Voor het gemak ook daarvan een dagpas gekocht. Het was inmiddels lunchtijd. Er waren volop etenswaren te koop. Ik koos voor een hotdog van Wagyu rund en Sharon voor de verandering voor kipstrips. Voor te drinken voor mij een glaasje wijn deze keer. Die kreeg ik in een plastic meeneem bekertje met zo'n dekseltje erop, haha. Eindelijk had Sharon haar laatste souvenirs gevonden. Was die druk eraf. Nadat we uitgewinkeld waren maar weer naar de Aquabus.

In de rij voor de Aquabus. Het was flink druk. Ze hadden de meute opgedeeld in rijen men drie bestemmingen. Wij kozen voor de kant van onder meer het stadion. Stond een gezinnetje voor ons, man, vrouw en kind. Op een gegeven moment over onze hoofden heen met anderen te praten. Die drongen zich door de mensen naar voren en zeiden zoiets als dat ze bij elkaar hoorden. Sharon en ik grapten al naar elkaar: ja hoor wij hebben ook nog familie verder vooraan staan. Maar we zagen wel dat ze mensen telden voor de toegang op het bootje. Er mocht maar een maximumaantal op van een stuk of twaalf. Af en toe werd dat aangevuld met één of twee die niet bij een groep hoorden, omdat er nog maar één of twee plaatsen waren. Toen grapten we weer naar elkaar: straks mogen wij eerst. Toen het zo ver was mochten er zes op. Zij gingen op de boot zes volwassenen en een kind, maar de schipper concludeerde dat het er zeven waren. Nog even een discussie, maar ze moesten er wel af. Omdat we vlak achter hun stonden, wij er wel op. Karma, gniffelden wij. Op het water was het nogal druk. Veel bootjes, waterscooters, waterfietsen, kano's en wat suppers. Allemaal kriskras door elkaar, lijkt het.

Gevaren naar Vancouver Olympic Village van de Olympische spelen in 2010. Behalve een paar monumenten, waaronder de grote vogels was er weinig van terug te zien en is het in feite een gewone woonwijk. Daar waren we snel uitgekeken. Vancouver Olympic Village (VVL) is een voormalig Olympisch dorp gebouwd voor de Olympische Winterspelen van 2010 en de Paralympische Winterspelen van 2010. Het is gelegen aan de kustlijn in de zuidoostelijke hoek van False Creek, ten noorden van First Avenue tussen Ontario en Columbia Streets. Met meer dan duizend units, was het dorp in staat om meer dan 2.800 atleten, coaches en officials te huisvesten voor de Olympische Winterspelen van 2010. Na de Olympische Spelen werden de accommodaties woonhuizen. Daarvoor was het een voormalig industriegebied dat voornamelijk uit parkeerplaatsen bestond. Er zouden in deze buurt nu 16.000 mensen moeten wonen.

Toen met de Aquabus naar de overkant achter het voetbalstadion, waarlangs we via enkele trappen omhoog moesten naar het hotel. Alle toeschouwers voor de football match waren al binnen. Goed getimed [per ongeluk], dan konden wij er gemakkelijk langs naar boven naar het hotel. In het stadion was gisteren Soccer vandaag [Canadees] football. BC Lions heeft gewonnen van Montreal. Er liepen in de oranje BC Lions outfits na afloop alleen maar blije mensen.

Gisteren hadden we al lekker in het restaurant van het hotel waar we logeerden gegeten. We besloten na deze lange dag sightseeing weer bij Frankie's te gaan eten. Ik ben meestal geen fan van eten in het restaurant van het hotel. We verwachtten gisteren niet veel, maar waren aangenaam verrast! Onze ober was zeer attent en beleefd. Het is een Italiaans restaurant. Gisteravond gevraagd of we reserveren moesten als we er vanavond weer wilden eten. Niet nodig op zondag rustig. Maar nu bleek dat juist vanwege het Football er veel gereserveerd was en er nauwelijks plek voor ons was. Aan de bar? Nee, maar wel op het terras. Prima, want het was nog lang warm buiten vanavond en het is een 'cute' buitenterras.

Daarna nog een ommetje gemaakt, waarbij we weer langs het deels ondergronds winkelcentrum kwamen, waar Sharon gisteren haar F1 shirt had gekocht en in totaal vandaag ruim 20.000 stappen gemaakt. 3 km vanavond: Robsonstreet richting Stanleypark en een straat of 10 verder naar rechts en twee straten verderop weer richting hotel. Op een gegeven moment toch weer een persoon met een winkelwagentje met zijn hele huisraad en waarachtig een TV. Lag op straat TV te kijken. Hoe dan? In de pui van een winkel een stopcontact. Toen toch maar weer een straat verderop genomen richting hotel.

Even nog een drankje doen op onze kamer en uitdenken wat we morgen gaan doen, voordat we na de middag naar het vliegveld gaan.

Geschreven door Sharon.en.oma.inCanada