Vanmorgen heel vroeg op omdat we om 06:00 uur wilden vertrekken naar Tofino. Daar hadden we een walvis tocht besproken. In een klein bootje de Pacific Ocean op. We hadden het advies gekregen om warme kleren aan te doen en niet of heel weinig te eten. Vooral ook bepaalde producten niet, zoals koffie. Om problemen op de boot te voorkomen. Hoewel het maar ruim 100 kilometer is, toch nog wel twee uur tijden door de bergen. Dus ik toch maar wel aan de koffie en daar gelukkig geen last van gehad. Zo geweldig had ik nou ook weer niet geslapen vannacht. De route erheen was al heel mooi. Prachtig eiland Vancouver Island. We kwamen langs een paar grote meren. Sproat Lake is op zichzelf al groot, maar het Lake Kennedy is het grootste meer op het eiland.

Sproat Lake is een meer op het centrum van Vancouver Island in British Columbia, Canada. Sproat Lake staat vooral bekend als een schilderachtige vakantieplek. Liefhebbers van zoetwateravonturen zullen een bezoek aan Sproat Lake Park in de Alberni-vallei op het centrum van Vancouver Island niet willen missen. Sproat Lake ligt 15 minuten ten westen van Port Alberni en is een favoriete locatie om te zwemmen, vissen, waterskiën en, als de wind opstaat, windsurfen. Het is ook de thuisbasis van de laatste bluswaterbommenwerpers van het type Martin Mars, in de buurt van Port Alberni. Grote viermotorige vliegboten voor vrachtvervoer, overgenomen door Forest Industries Flying Tankers (FIFT) om te gebruiken als bluswaterbommenwerpers.

Kennedy Lake is het grootste meer op Vancouver Island, BC, Canada. De natuurlijke schoonheid van het meer en de omliggende regio heeft ertoe geleid dat delen ervan zijn beschermd tegen de houtkap. Er grenzen meerdere Provincial Parken aan het meer. Het meer is een populaire recreatiebestemming voor kamperen, varen en vissen. Het is een belangrijke paaihabitat voor sockeye en verschillende soorten zalm en forel. Het meer ligt op 12 meter boven zeeniveau. British Columbia Highway 4 slingert langs de zuidoost- en zuidkant van het meer en is de enige snelweg die toegang geeft tot Tofino.

Ellen had voor ons vieren geboekt bij Remote Passages, Marine Excursions. We waren ruim op tijd in Tofino en konden waar de boot klaarlag nog even rondkijken. We kregen uitleg over wat er gebeuren ging en een instructiefilmpje te zien. Ook kregen we allemaal een zwemvest aan en mochten we een warme muts en handschoenen lenen. We verbaasden ons over het temperatuurverschil tussen Sproat Lake [>30] en Tofino [15 graden]. Op het water zou het nog veel kouder kunnen zijn. Wij gingen in een bootje met overkapping, dat scheelde ook voor de temperatuur, behalve als we naar buiten gingen op het moment dat we stillagen in de buurt van een walvis. In de opblaasboot moest je ook nog een heel pak aan. De schipper was Fraser, geboren en getogen in Tofino en leerling schipper Ian uit Engeland. Tijdens de tocht kreeg Ian uitgebreide uitleg en instructies van Fraser. Niet zozeer in het besturen van de boot, maar vooral in navigatie en gericht op het vinden van locaties waar walvissen te vinden zijn.

Wat opviel is met hoeveel respect er met de dieren wordt omgegaan. Vooral stilliggen als we in de buurt zijn en vooral niet te dichtbij, om ze niet te verstoren. Zodoende hadden we ook ruim tijd om te kijken tot ze weer bovenkwamen. Onvoorspelbaar waar precies. Ook pas de motor weer aan als we op voldoende afstand waren. Fraser bleek het gebied op zijn duimpje te kennen en vertelde waar hij ze eerder had gezien en waar hij verwachtte ze terug te zien. We hebben drie bultrugwalvissen gezien. Ze komen af en toe boven, meestal na een minuut of vijf opnieuw. Ze kunnen wel veel langer onder water blijven als het moet. Nadat ze ademgehaald hebben, gaan ze weer naar beneden om te eten op de zeebodem. Wat verder uit de kust op open water, waar het wat dieper was, konden we ook de prachtige staart zien, als ze naar beneden doken om op zoek te gaan naar eten. Er leeft ook een Grey Whale, maar die laat zich heel weinig zien.

Volgens een schatting van de IUCN bedraagt het aantal bultruggen ruim 60.000. Ze komen in alle wereldzeeën voor, van het noorden tot aan de Antarctische ijsgrens in de Zuidelijke Oceaan. Er leven twee populaties in de Grote Oceaan [Pacific].

Het was ongeveer drie kwartier varen voor de locaties waar we ze konden zien. Dat bootje voer vrij snel en stuiterde op het water. Onderweg kwamen we nog een groep zeeotters tegen, zowel op de heen als de terugweg.

De zeeotter is een grote, in zee levende otter. De soort komt voor rond de noor­de­lij­ke kus­ten van Azië en de noord­wes­te­lij­ke kusten van Ame­ri­ka. Volwassen zeeotters wegen tussen de 14 en 45 kg en behoren daarmee tot de zwaarste marterachtigen. In tegenstelling tot andere zeezoogdieren hebben zeeotters een uitzonderlijk dikke vacht waarmee ze zich warm houden. Hoewel ze zich over land kunnen verplaatsen, leven zeeotters uitsluitend in zee. De zeeotter was plaatselijk bijna uitgestorven door overbejaging en wordt aangemerkt als 'bedreigd'. Ooit werd het aantal geschat op 150.000 à 300.000, maar ze werden door de mens gevangen om hun kostbare pels. Hun wereldwijde populatie daalde in een relatief kort tijdsbestek tot 1.000 à 2.000 individuen. Het herstel van de zeeotter wordt beschouwd als een belangrijk succes in de natuurbescherming. Omdat de populaties nog niet terug zijn naar gebracht naar hun oorspronkelijke aantal, blijft de zeeotter geclassificeerd als een bedreigde diersoort.

De tocht duurde ruim tweeënhalf uur en was absoluut de moeite waard. We waren rond de Flores Island. De natuur daar is fabelachtig mooi. Ook prachtige witte stranden, waar veel juttershout te vinden is, maar niet meegenomen mag worden. Daarvan zijn wel een paar kleine tipi's gebouwd, waarin dakloze mensen wonen. Het nodigt wel uit om te wandelen op het strand, langs het water mooi hard zand, maar er stond wel wat wind en voor Gerda niet echt geschikt. Je kunt de stranden hier op zich wel een beetje vergelijken met Nederland, maar de omgeving is heel anders, veel gevarieerder. In de buurt van Tofino hebben we geluncht. Sharon en Ellen een burger, Anneke en Gerda vis, allen met frietjes. Maar Ellen kwam nadat ze meer dan de helft op had, op haar burger in broodzakklipje tegen. Heeft ze wel teruggegeven, maar weigerde een andere burger. Toen weer op ons gemak teruggereden naar het huis van Ellen. Snel andere kleren aangetrokken. Wat een verschil in temperatuur toch.

Geschreven door Sharon.en.oma.inCanada