St. Catharines is de grootste stad in de Niagara-regio van Canada en het zesde grootstedelijke gebied [gemeente] in de provincie Ontario. De stad zelf heeft ruim 137.000 inwoners en een grootstedelijke bevolking van ruim 400.000. Dus meer inwoners dan de gemeente Utrecht, de vierde grote gemeente van Nederland. Het ligt in Zuid-Ontario, 51 kilometer (32 mijl) ten zuiden van Toronto aan de overkant van Lake Ontario, en 19 kilometer (12 mijl) landinwaarts vanaf de internationale grens met de Verenigde Staten langs de rivier de Niagara. Het is de noordelijke ingang van het Welland-kanaal. St. Catharines heeft de officiële bijnaam "The Garden City" vanwege de 4 km2 aan parken, tuinen en paden.

Vandaag zijn we eerst voor de derde keer naar Niagara Falls gereden, want we hadden nog niet alles gezien. De auto weer geparkeerd bij Whirlpool Aero Car. We stonden met meerdere mensen in de rij te wachten op de bus en beslist niet vooraan. Toen deze was gearriveerd, kwam de chauffeur naar buiten en zei: 'the old lady first'. Daarmee bedoelde hij Gerda, die hij achter haar walker had zien staan en wij hoorden daarbij. In de bus kwam er een man tegenover ons zitten, die zei: 'Geef mij ook zo'n pasje!' Daarmee doelend op het pasje dat wij om ons nek hadden, maar hijzelf ook. We gingen naar de Power Station Tunnel.

De Niagara Park Power Station is één van de nieuwste attracties. Onderdeel daarvan is de Tunnel. Je daalt 55 meter af met een lift met glazen panelen, waardoor je een indruk krijgt van de installatie. De 2200 meter lange tunnel leidt naar een observatiedek aan de rand van de rivier. Er staan diverse informatiepanelen maar het uitzicht aan het eind van de tunnel is niet erg opzienbarend als je al Behind de Falls bent geweest. Maar de wetenschap dat het de eerste grote energiecentrale aan de Canadese kant van de Niagara-rivier is maakt het anders. Zeker ook als je weet dat ome Ab daaraan heeft meegewerkt. Ode aan de arbeiders die het 100 jaar lang draaiende hebben gehouden. Een medewerker die de lift bediende had er ook gewerkt en bevestigde dat het zwaar en vies werk geweest was. Gebruikmakend van de krachtige energie van de Horseshoe Falls, komt deze pionier op het gebied van waterkracht weer tot leven met een vermakelijke en leerzame ervaring die zowel de opmerkelijke geschiedenis als de unieke architectonische kenmerken van dit 115 jaar oude technische wonder belicht.

Uiteindelijk de Butterfly Conservatory. Een van de grootste met glas omsloten vlinderserres in Noord-Amerika met een tropische tuinoase. Het Niagara Parks Butterfly Conservatory heeft meer dan 2.000 levendig gekleurde vlinders die vrij rondfladderen over kronkelende paden versierd met weelderige vegetatie en kabbelende watervallen. Je begint je wandeling met een korte, informatieve videopresentatie. Je maakt kennis met de fascinerende fase van de levenscyclus van de vlinder. In een afgesloten ruimte hangen verschillende soorten vlinders in hun poppenstadium. Als je geluk hebt, zie je misschien zelfs een vlinder uit zijn pop tevoorschijn komen, hangend om zijn vleugels te drogen voor zijn eerste vlucht. Er lopen ook veel kinderen rond omdat er deze laatste week voor de zomervakantie veel schoolreisjes zijn. Ze proberen vlinders uit te nodigen om op hun vinger te komen zitten en dat lukt soms ook wel.

Uitgekeken in Niagara Falls gaan we 's middags naar Port Dalhousie. Een leuk havenplaatsje waar ik al een paar keer eerder was geweest. De vorige keer stond het grotendeels onder water. Port Dalhousie staat bekend als één van de hoogtepunten rond St. Catharine's. Leuke plek om te wandelen, foto's te maken van de jachthaven en vuurtorens of te genieten van het strand bij Lake Ontario. Op het strand zagen Sharon en ik een groot zeeschip het Wellandkanaal invaren. Goed moment om te gaan kijken, want ik weet uit ervaring bij eerder bezoek dat het schutten van die grote zeeschepen best spectaculair is om te zien. Zo'n groot zeeschip past er maar net in. We kijken bij de derde brug. In het informatiecentrum is een overzicht van tijden en namen van schepen, die worden geschut. We kijken een poosje rond en binnen afzienbare tijd komt er een schip van de andere kant. Het schip wordt afgeschut. Eerst steekt het hoog boven de sluis uit en later verdwijnt het in de diepte. We hebben vooral videofilmpjes gemaakt, nog niet wetend dat we die in deze blogs niet kunnen delen. Helaas weinig foto's, dacht ik, totdat Sharon me leerde hoe je screenshots kunt maken van filmpjes. Dus toch nog een paar foto's van het schutten. Nooit te oud om te leren.

Het Wellandkanaal verbindt het Eriemeer met het Ontariomeer en is 43,4 km lang. Het kanaal loopt van Port Colborne aan het Eriemeer naar Port Weller aan het Ontariomeer. Als onderdeel van de Saint Lawrencezeeweg zorgt het Wellandkanaal ervoor dat schepen de Niagarawatervallen kunnen ontwijken. Het Wellandkanaal is bij het Eriemeer bijna 100 meter hoger dan bij het Ontariomeer. Door middel van acht sluizen wordt dit hoogteverschil overbrugd. Zeven sluizen zijn gebouwd aan de noordkant van het kanaal bij het Ontariomeer en een sluis ligt bij Port Colborne. Elke sluis is ongeveer 24 meter breed en 260 meter lang.

Aan het eind van de middag gaan we even langs bij een kleindochter van Gerda: Terry, haar man John en de kinderen. Ik wilde ze even zien. De vorige keer dat ik hier was mocht ik hun wedding bijwonen. Jack was toen nog maar twee maanden oud. Hij wordt in augustus zes en gaat van de kleuterschool naar het primair onderwijs. Inmiddels hebben ze er samen een tweede bij: Aura van twee jaar oud, een klein bijdehand dondersteentje, die nergens bang voor is. Ze heeft keihard moeten knokken voor haar leven omdat ze veel te vroeg is geboren. John laat een tattoo van haar kleine voetjes zien op zijn borst. We zien nog even een glimp van Austin [17], de oudste zoon van Terry, die zo geweldig kan fotograferen. Jordan [13] is bij zijn vader. We hebben ook voor hun stroopwafels [van de Fit boys actie] en dropjes. Jack wil meteen wel zo'n black candy hebben, maar je had zijn gezicht moeten zien, toen hij hem proefde.

's Avonds lekker kip kluiven van de KFC samen met Jolanda en Monica

Geschreven door Sharon.en.oma.inCanada