Gisteravond zijn tot laat nog campers gearriveerd en met wat schuiven en dubbel parkeren kon iedereen blijven voor de nacht. Ik ben als eerste opgestaan en nadat ik Maxi heb uitgelaten haal ik broodjes bij de bakker. Terwijl wij ontbijten vertrekken de eerste campers al en wij doen rustig aan. We hebben besloten een rustdag in te lassen. Het is een leuke stad, en alles wat we nodig hebben is voorhanden.

We lopen samen door de supermarkt en hoewel van buiten het een kleine winkel lijkt is het binnen het tegenovergestelde. Het lijkt een beetje op een Franse hypermarche. We lopen rustig door de zaak en kopen wat kleine dingen en we worden bij de kassa, zoals meestal, vriendelijk te woord gestaan in het Engels.

Na een kopje koffie gaan we met Maxi wandelen en lopen door een deel van de hoofdstraat die wat minder centraal ligt. Er zitten minder winkels maar wel zaken waar de botox kan laten spuiten, inlegzolen kan laten maken en meer van dat soort business. We lopen terug richting centrum en we zien een klein winkeltje dat kaas verkoopt en ik ga naar binnen. Ik mag van verschillende kazen proeven en van 2 lokale soorten koop ik wat. We wandelen terug richting van de camper.

Sandra heeft Maxi aan de lijn en ik steek over. Ik wil de camperplaats oplopen en voor ik het weet lig ik gestrekt op mijn neus, letterlijk en figuurlijk wel te verstaan! Mijn bril ligt ergens, en het bloed stroomt over mijn gezicht. Ik heb de val gebroken door mijn arm uit te steken en ben via mijn rechterknie en schouder op mijn gezicht geland. Uit een van de campers komt direct hulp en de man helpt mij opstaan. Het bloed te hard om met een pleister te verhelpen want als je bloedverdunners gebruikt vloeit het makkelijk.

We halen het samen naar onze camper en proberen het bloeden te stelpen. Als eerste slik ik wat extra hydrocoryison om de stress van de val te kunnen verwerken. Veel stukken keukenpapier en druk op de wond lijken niet veel te helpen. Daarna proberen we het met de coldpack die we voor noodgevallen in de vriezer hebben liggen wel het bloeden te stoppen maar ook dat werkt niet echt. Sandra gaat op internet op zoek of er een dokter in de buurt zit want de wond lijkt groter dan in eerste instantie gedacht. Ondertussen blijkt mijn bril flink beschadigd, mijn broek is echt kapot en mijn jasje heeft ook schade opgelopen.
Uiteindelijk na een dik uur loopt Sandra de nabijgelegen bibliotheek in en vraagt daar om hulp. Daar verwijzen ze naar een arts aan de overkant van de straat. Ze gaat op zoek maar nergens op het gebouw is iets te vinden wat lijkt op een artsenpraktijk dus ze komt weer terug. Eerst moet er even een naderende hypo weggewerkt worden.

We besluiten samen op zoek te gaan naar de arts en ook nu vinden we niets wat lijkt op een artsenpraktijk. We lopen de straat verder door en vinden een makelaar die weet waar de arts zit en hij wijst ons de weg. Op de 1e verdieping zien we alleen blinde deuren en op goed geluk openen we er een en het is de goede gok. We zien een fraai ingerichte ruimte zonder dat we iemand zien dus Sandra gaat op zoek en komt terug met een medewerkster. Na uitleg begint het administratieve deel van de nog niet gestartte behandeling want net als in Nederland heeft dat prioriteit!

Na een kwartiertje komt een arts naar ons toe en neemt ons mee naar de spreekkamer. Ze inspecteert mijn gezicht en ik begijp dat er hechtingen op meerdere plaatsen nodig zijn. Ze onderzoekt ook of mijn schouder nog goed functioneert en dat ik gelukkig zo, ook mijn neus blijkt niet gebroken. Een assistente maakt mijn gezicht schoon en de arts lijmt een scheurtje tussen de wenkbrauwen en hecht de wonden op mijn neus. Ik krijg de “opdracht” vandaag verder rustig aan te doen en lijkt ons geen probleem. En omdat we uit een EU-land komen hoeven we niets te betalen!

We maken eerst foto’s van het pijpje waar ik over gestruikeld ben en lopen door naar het gemeentehuis dat vlakbij ligt. We willen dat er iets aan gedaan gaat worden en melden het bij de balie. Ik krijg een telefoonnummer van een Engels sprekende medewerker en hij zegt dat er iets aan gedaan zal worden. Ook deelt hij mee dat mijn verzekeraar maar contact moet opnemen over de schade. Hij stuurt ons een sms met zijn contactgegevens en verder wachten we maar af. We waren mooi op tijd want het gemeentehuis is op vrijdagmiddag gesloten, het is net Nederland.

Terug in de camper probeer ik de verzekering te bellen maar daar zijn “alle medewerkers in gesprek”!!! Het zal niet zo zijn, en na een dikke 20 minuten hang ik maar op. Sandra maakt wat te eten want daar zijn we wel aan toe.

Na een uurtje rust gaan we op zoek naar een opticien en als we die gevonden hebben worden mijn bril weer een beetje gefatsoeneerd. In ieder geval genoeg om genoeg te zien achter het stuur. De volgende halte is een kledingwinkel om een andere broek te kopen en ook dat lukt vrij eenvoudig. Een broek uit de uitverkoop past en is goed genoeg om ter vervanging. Voor mij is een uurtje bedrust nu wel nodig.

Sandra zit buiten in de zon en leest wat! Ja, in de zon!! Ik volg een kleine 3 kwartier later en loop even naar de bibliotheek om daar in te loggen op de wifi maar ook met behulp van een medewerker lukt dat dat niet. De jongeman is wel geslaagd voor zijn diploma “glazig kijken” als ik zijn hulp vraag. Ik weet dat ik er niet echt respectabel uitzie maar hij helpt me niet verder. Ik krijg nu wel contact met de verzekering en leg de situatie uit. Het is nu gemeld dat wilde ik. We drinken een glaasje water buiten, we zitten in de zon zonder weg te waaien. Dat, dat buiten zitten, dat hebben we gemist de laatste week.

We zitten heerlijk een uurtje buiten met een glaasje water en Sandra zorgt weer voor een hartige maaltijd. Daarna pak ik even rust en laat de afwas voor Sandra. Langzaam aan gaan steeds meer onderdelen pijn doen dus vanavond maar een paar paracetamol voor het slapen.

Geschreven door Salamijns.reisdagboek