De laatste week in Florida is aangebroken.
We gaan op 2 februari aan de oversteek naar California beginnen. Daar we alle tijd hebben zit er nog we een stop van 2 weken in Texas bij. De campground "sandpiper's " ligt pal tegen de Mexicaanse grens aan en zou voor goed warm weer moeten zorgen.

Intussen krijgen wij een stevig plaagstootje van de winter 🥶 hier. In het weekend wordt het -4 en breekt hier de paniek uit, onze vrienden Bill en Dawn zijn zo bang dat de camper bevriest dat ze 4 uur naar het zuiden gaan rijden om de vorst te ontlopen. Daarna komen ze weer terug want ze hebben tot eind maart hier betaald.

Wij halen de wateraansluiting eraf en stoken de kachel wat meer op zodat de binnenkant niet kan bevriezen, als het -10 zou worden waren we ze zeker gevolgd.

De laatste week is het duidelijk wat koeler geweest maar met 16 graden nog prima te doen.
Het kwam eigenlijk wel goed uit want we hadden afgesproken om het luifeldoek te vervangen. Het doek hadden we via Amazon.com laten komen en een aanhuis-service voor reparaties besteld. Zelf zou ik ook helpen anders zouden ze met z'n tweeën moeten komen en dus dubbel-uurloon.
Er komt dus een lief klein vrouwtje dat gelukkig wel van wanten weet en heeft ze ook aan, want het is best koud😁.

Het is wel balanceren op de trappen, maar met 2 uur hebben we het toch voor elkaar. Om de buis met het doek eromheen gedraaid boven in de verbindigsgleuf van camper te krijgen levert me hele lamme armen op. Maar het eindresultaat is prima, nog een beetje gekreukt maar in de warmte gaat dat vanzelf glad trekken.

De camping hier is best groot en iedere dag lopen we 3 rondjes rond de camping een totaal van 3 mijl (Bijna 5km).
Dat blijft de Amerikanen verbazen, "hoezo Lopen???"

Als we dan ook besluiten om te gaan zwemmen met Manatees (zeekoeien) verklaren ze ons voor gek, dat is hardstikke 🥶 koud.
Gelukkig krijgen we wel een dun surfpak erbij, als we in Crystal river op de boot stappen. Omdat het zo koud is zijn er weinig gegadigden en krijgen we letterlijk een privé tour. De manatees gaan de rivier op om bij warmwaterbronnen in de warme stroom te luieren, verder is de bodem bedekt met een soort gras dat ze heerlijk vinden.
Er blijken er wel 10 rond te hangen en we zijn de enigen ter plekke. De duikleider maakt onderwijl stapels foto's van ons terwijl wij met drijf-spaghetties ons proberen voort te bewegen.
Het zijn uiterst luie, trage beesten, gelukkig zijn er ook een moeder met jong, die wel vrolijk op ons reageren.

Het is een heel bijzondere ervaring om deze beesten van zo dichtbij te kunnen waarnemen, zelfs aan halen.
De kou krijgt Astrid na 20 minuten al te pakken en klappertandend klimt ze weer aan boord. Natuurlijk laat ik me van m'n beste kant zien, maar na 45 minuten is het klappertanden ook voor mij het einde.
We zijn laaiend enthousiast en bedanken onze schipper en begeleider. We krijgen de circa 80 foto's en filmpjes op een usb-stick mee, blij toe want mijn poging om met mijn telefoon in een waterdicht zakje te fotograferen geeft niet een geweldig resultaat. Nu nog 2 uur terug rijden naar de campground en weer een geweldig verhaal om vertellen.

In de laatste weken zijn we druk geweest met het in elkaar zetten van de trip met onze reisvriendin Lenny, zij verblijft in hotels en wij op een campground in de buurt. Dit gaat allemaal in California en Utah plaats vinden, de grote nationale parken.
Het valt op het ogenblik niet mee om aan campgrounds te komen, alle Amerikanen blijven in eigen land op reis gaan, veel plekken zijn al 6 maanden vooruit dichtgeboekt.
De reis zit intussen in elkaar en op 20 maart begint dat deel van het avontuur.

Geschreven door Rinuss.travels