Om 6 uur worden we bij de camping opgehaald voor onze duiktocht. Het is 3 uur varen tot onze duikstek en voor vele aan boord een helse ervaring.
Zo gauw we de haven uit zijn, komen we in een immense oceaandeining terecht heel lange golven tot wel 6 meter hoog.
Ze varen er met een gangetje van 35km/u dwars doorheen. Het eerste slachtoffer is een engelsman naast ons. Een run naar de toilet om zijn ontbijtje erin te deponeren.
De kotszakjes gaan er in razend tempo doorheen, de verzameling van zeezieke mensen, op het achterdek, neemt snel toe.

Wij blijven voorlopig gespaard. Op de plek aangekomen wordt de stalen kooi, met een takel, in zee gezet. Hij drijft voor een deel en zit tevens verankerd aan het schip.
Er wordt een stabilisator in werking gezet en het schip komt een beetje stiller te liggen.
De kooi gaat echter daardoor, meer tekeer dan het schip. Er worden visresten en bloed overboord gegooid om de witte haai te lokken.
Iedereen die nog niet ziek is, staat gespannen om de kooi in te gaan. We hijsen ons in keurige 7mm dikke wetsuits. De mijne past best goed, dat gebeurd weinig met mijn lengte. Intussen gaan de eerste acht de kooi in. Bijna evenveel mannen als vrouwen, wel bijzonder vind ik.

Astrid houdt het kooiduiken wel voor gezien. Je moet via een steile trap naar beneden en daarbij komt een zware loodgordel. De enorme schokken als de kooi tegen het schip bonkt is te zwaar voor haar, lijkt mij ook heel verstandig om niet te gaan. Als de eerste eruit komen is het eerste wat ik hoor dat je vreselijk heen en weer wordt geschud.
Ik ga het toch proberen en krijg een kilo of 15 aan lood om om stevig op de bodem van de kooi te kunnen blijven staan. Ademautomaat in met lange slang dus geen duikfles om. Ben snel beneden circa 1 meter onder het kooidak. Maar al dat lood is niet genoeg om te blijven staan in de dansende kooi. Er loopt een railing over de vloer waaronder je je voeten vast kunt klemmen en een om railing je aan vast te grijpen.
Ik heb een goedkoop chinees camerasysteem voor onder water en probeer de niet aanwezige haaien te filmen. Er zitten wel wat andere vissen rond de kooi en soms erin en verder nog 2 duikers. Even wachten geeft je alle ruimte.. er zijn veel zieke uitvallers.

En dan gebeurt iets wat ik nog niet heb meegemaakt, ik wordt zeeziek in de kooi, die als een malloot tekeer gaat.
Na 10 minuten hou ik het voor gezien, geen zin om een ademautomaat vol te kotsen. Ik betwijfel of hij dan nog zou functioneren.
Een bijzondere ervaring rijker. Gelukkig gaat de zeeziekte na zo'n 45 minuten weer over en kunnen we weer wat eten en drinken.
Helaas komen er geen haaien, de laatste 2 weken zijn er geen witte haaien geweest.

Op de terugweg komen we met een Zwitser aan de praat, die al 1,5 jaar met eigen camper onderweg is. Een mooie onderneming, maar nog eens een jaar in Australië is ons teveel.

Omdat we geen haaien hebben gezien, krijgen we van het bedrijf een voucher ter waarde van de helft van de tocht. Voor die voucher kunnen we gaan snorkelen met zeeleeuwen, we blijven Hollanders he....
En dat is een sensatie. We hebben nu een spiegelgladde oceaan en perfect weer.
1,5 uur varen en we komen bij een kolonie zeeleeuwen waarvan de moeders, de jongen voor een paar dagen achter laten, om zelf te gaan foerageren.

De jonge zeeleeuwen zijn totaal niet bang van mensen en willen graag spelen. Hoe gekker je doet, hoe enthousiaster hun reageren.
Ze draaien alls dolle honden om ons heen. Als ik met m'n hand op het water sla duwt een jong met zijn snuit tegen mijn hand, stugge snorharen voor zo'n klein beestje.
Als ik zijn vin vastpak kijkt hij me verbaasd achterstevoren aan. Je wordt soms door wel 3 of 4 tegelijk omringd.
Iedereen komt helemaal gelukkig en voldaan na een uurtje uit het water. Dit was briljant en een moment voor het leven.

We trekken verder naar boven op de kaart en dan daalt de warmte uit de outback op ons neer. We zitten al 3 dagen met temperaturen van 36 tot 39 graden. En de voorspellingen gaan als we verder trekken naar de 42. Het is wat onze campingbuurman zei: "daar hebben we airco's voor"
Je ziet geen hond buiten, iedereen zit binnen in de airco.

Om 7 uur 's ochtends gaan we Murphy's haystack bekijken. Een verzameling heel bijzondere grote stenen. Als we eraan komen parkeer ik achteruit en kom tegen de draden van een hekwerk aan. De achteruit camera was niet genoeg om ze te zien, dus trek ik weer naar voor en met een vreselijk geluid komt de halve bumper los.
De draad is onder het verlichtingsblok gekomen en scheurt het blok los.
Ok normaal stapt Astrid altijd uit om te kijken naar obstakels, maar ik dacht van ruimte zat, dom dus.
Maar ik haal de draad los en plak met ducktape de bumper weer vast. Op de camping repareer ik de handel met siliconenkit en een knappe jongen die het nog ziet.

De rotsblokken zijn heel fraai en de hoeveelheid vliegen is extreem. Dus gezellig een netje over de hoed en de ergste vliegenaanval wordt afgeslagen. Helaas zitten er ook dazen, die Astrid als lekker hapje gebruiken. Om 10 uur is het 34 graden en we keren terug naar de camping. Om pas 's avonds weer buiten naar 2 kleine eilandjes voor de kust te lopen.
Vanmorgen een rondje golf, met groene greens. Helaas maar 9 holes om 10 uur is het 36 graden, we worden geregeerd door de hitte.