De morgen begint met een nature wandeling in het Periyar national park. We starten om 6.30 om tegen 7.00 de wandeling te beginnen. Er zitten hier ook tijgers, de kans om ze te vinden, zoiets als de hoofdprijs in de staatsloterij.
Eerste met een bamboevlot over de rivier en dan de bossen in. Het geschreeuw van wilde kippen en het gehoe van zwarte apen is niet van de lucht, ze zien is een tweede.
Wel, wat spinrag-valkuilen en een reuze eekhoorn. De hoorns van een bizon en dan een telefoontje dat er olifanten gesignaleerd zijn. We lopen snel, achter onze gids aan en een kleine 2 km verder stuiten we dan op de olifanten.
Wilde olifanten zijn dan wat verder weg, maar altijd beter dan die in gevangenschap.
Als ze een verdacht geluid horen gaan ze in een cirkeltje staan met de jongen binnenin.

Vele vogels ziet onze gids en wij met veel hulp. Astrid is vandaag de geluksvogel, want de gids neemt het fotograferen van haar over. Ze kan de camera niet hoog genoeg krijgen. Ik heb mijn statief niet meegenomen, daar ik Astrid zou helpen.
Die verliest in ieder geval een stuk van haar angst en loopt vlot over de goed begaanbare paadjes.
Een paar bijeneters komen goed op de foto, de kingfisher is helaas wazig, nog een bizon en wat klein grut.
Een geweldige tocht, mede dankzij de lokale gids/ranger, die ons alle tijd gunt.

In de middag komen we terug om een boottocht op het meer te maken.

We hebben nog een laat ontbijt en een vroege lunch, die overigens heerlijk is. We hebben er prima Indiase wijntjes bij, de prijzen stevig, de smaak ook🍷

Dan gaan we naar de boot, weer een hele tocht en de drukte is enorm. Het is weer weekend en de lokalen trekken er weer massaal op uit. Er zitten 2 dekken op de boot en wij zitten beneden op stoelen in het midden, helemaal ingebouwd.
De stoelen zijn zo hoog dat onze voeten de grond niet raken, zelfs bij mij niet.
De aanwezige reddingsvesten zijn zo groot dat ze prima als voetsteuntjes dienen.
Dan komt de baas langs en wijst naar het bord, reddingsvesten verplicht aan, je mag niet van je plaats af en niet praten.
En dat voor 2 uur, we kijken elkaar verbaasd aan en zien ons niet in deze gevangenis met martelwerktuigen blijven zitten.
Dus zeggen we tegen de gids: wij gaan eraf "de groeten".
Net voor ze de loopplank binnenhalen lopen wij weer van boord en bellen de chauffeur dat we terug komen. Hij staat nog op de parkeerplaats en wacht op ons.

Ze zijn in alle staten en moeten dit melden aan het hoofdkantoor. Prima roepen wij het was onze keuze en we zijn niet boos of zo😀
Voor de dansvoorstelling melden we ons ook tegelijk af, we hebben geen zin in nog een toeristen-bezighouder.
Toch weer een bijzondere dag voor ons en de reisbegeleiding.
Heerlijk onderuit genieten we van onze vrijheid.

Geschreven door Rinuss.travels