Wat kan een mens toch heerlijk slapen na een wandeling en misschien is het ook wel even geen nieuws, geen media en geen dingen waar je niets mee kan maar die je wel tot je moet nemen. Geen afspraken, geen overleg, geen vragen of antwoord, gewoon even niets.

Om half 8 wakker in de wat vochtige hut waar het gevelkacheltje nog steeds brand. Een kopje thee, een douche en rustig pakken is mijn ochtend ritueel. Na een lekker ontbijt met omelet neem ik afscheid van mijn gastenverblijf en ga op weg. De benen voelen goed en ik ben wijs dus ga eerst langs de supermarkt. Ik koop dropjes en twee broodjes, dat kan niet meer mis.

Het wordt een lange wandeldag over de dijken langs de Waal. Het zijn er namelijk 2, de oude en de nieuwe die na de bijna overstromingen in 95 is gebouwd. Daartussen is een prachtige natuur ontstaan met natte en droge uiterwaarden, veel vogels maar ook grazers. De dijk meandert mee met de rivier, de zon schijnt en er is niet veel wind.

Er is wel weer gebrek aan rustplaatsen, waar je in Portugal en Spanje altijd en overal wel even kon zitten staan en hier ineens 3 bankjes op 100 meter maar daarna 5 kilometer weer niets. Dus staat er uiteindelijk een bankje pal onder de snelweg waar ik toch dankbaar gebruik van maak.

Soms ga je over gekke dingen nadenken en dan vraag ik mij af hoe het toch komt dat iedereen elkaar gedag zegt behalve mannen op een racefiets die houden altijd te kaken stijf op elkaar. Gek toch?

Het wandelen gaat goed vandaag, het liefst had ik lekker lang over het strand naast de Waal gelopen, luisterend naar het krabbelde water, maar het zand is mul en bobbelig en de stenen lopen niet lekker en het gras is nat...Na een kilometer hou ik het voor gezien en kies de dijk.

Zo kom ik weer terug in Nijmegen, word direct van mijn sokken gereden door een fatbike en spring aan de kant voor een auto met haast. Toch blijft het een prachtige stad. Ik loop de trappen op naar de Stevenskerk en na veel lof van de mensen daar schrijf ik mijn naam in het pelgrims boek.

Ik heb genoten van deze tocht, de steeds veranderende landschappen, het heerlijke weer, geen enkele keer mijn regenponcho nodig gehad, geen zere voeten dus die blaren pleisters blijven voortaan echt thuis, nee Peter ook niet voor de trek pontjes. Ik ben dankbaar voor de gezellige overnachtingen en de mooie gesprekken die er vaak kwamen.

Ben ik wijzer geworden? Ach dat was ik toch al! Wijsheid komt met de jaren en alle antwoorden komen in stilte.
Dank voor het meelezen en de opmerkingen, ze hielden mij scherp.
Tot de volgende wandeling.

Geschreven door Inge.gaat.wandelen