Wat een luxe om in een luie stoel te kunnen zitten met je ben op tafel naar We Zijn Er Bijna. Een heerlijk bed met lekkere vloerverwarming. Ik moet wel mijn eigen ontbijt klaarmaken, kniesoor die daarop let. De poes had vannacht nog wel even het idee dat het binnen toch warmer was dan buiten en stond voor mijn open raam te miauwen. Ik heb haar niet binnen gelaten.

De gastvrouw heeft nog een glaasje verse jus voor mij als ik kom betalen. Een leuk gesprekje en een half uurtje verder ga ik op stap. Mijn volgende adres is pas vanaf 17 uur beschikbaar dus haast ik mij niet.

Bijna gelijk stap ik de dijk op en heb ik aan 2 kanten de uiterwaarden. Dat zal de hele dag zo blijven en het wordt dus ook een saaie winderige dag. Ik steek de Maas over en ga Grave in. Een mooie oude vesting stad. Drink een kopje koffie, brand een kaarsje in de kerk en stap weer door.
De dijk en het oorverdovende lawaai van de F35 die de hele dag boven mij vliegen en af en toe de afterburner aanzetten zodat ik letterlijk en figuurlijk met de vingers in mijn oren loop. De F16 ben ik wel gewend maar dit geluid is extreem.

Maar het is droog en daar mag ik ook dankbaar voor zijn. De wolken dreigen en pakken samen maar het gaat heel lang goed. Pas als ik de brug over de Maas in zicht heb en het kerkje van Neftrik zie, voel ik de eerste spetters. Omdat ik toch even Ravenstein wil zien en daar een ringetje wil halen, wat niet lukt, kom ik toch wat nat aan op mijn adres. Ik kon toch eerder komen dus zit al snel lekker in een simpele logeer/kantoor kamer met een potje thee.

Het is grappig hoe verschillend de adressen zijn. Nu weer in een simpel huis bij een jong stel. Lekkere preischotel en een toetje. Een lieve knuffel labradoodle en zware gesprekken. Tijd vliegt en morgen mijn laatste overnachting in de Berghut om vrijdag weer naar Nijmegen te lopen.

Geschreven door Inge.gaat.wandelen