Zoals de oceaan als een wasmachine tekeer gaat zo was de nacht donder en bliksem. Een gebroken nachtje dus maar omdat ik al om 21 uur was gaan liggen en met een uur tijdsverschil toch vroeg wakker. Een ontbijtje in het kleine keukentje waar je een donatie voor mag geven en om 8.45 op pad. Het heeft dik geregend en er komt nog meer zegt de buienradar maar gelukkig gebeurt dat niet.
Als ik de eerste rivier heb overgestoken gaan de gele pijlen door het drukke gebied maar ik loop terug naar de kust. Nu ben ik de enige pelgrim en het is tijd voor koffie. Nooit geweten dat Portugal zo'n koffie land was. Echt op elke hoek van de straat en iedereen kan koffie drinken want het kost rond 1€ per bakkie. Een gezellige drukte dus.
Het is ook een gelovig land waar een pelgrim wel iets van aanzien heeft en vooral oudere dames naar mij zwaaien.
Weer terug op het gele pijlen spoor lopen er zoveel dat niemand meer kijkt. Mijn heupen doen wat zeer en later mijn schouders ook dus besluit na 15 km te stoppen en kom om 13 uur bij de herberg waar het al druk is en die pas 14 uur open gaat. Je zet de rugzak in de rij van aankomst en ik ben rugzak 15 ofzo. Terwijl ik wacht boek ik alvast een hostel voor morgen want ik zie de bui al hangen. Er staat nog 1 persoon voor mij als de receptie zegt, het hostel is vol!. Gelukkig gaat ze prive huizen in het dorp bellen want er zijn weinig opties. Zo beland ik op een 2 persoonskamer die naar boenwas en mottenballen ruikt. Na een uur zit het hele huis vol pelgrims, de meeste samen in een 2 persoonsbed. Een gedeelde badkamer die nu continue bezet is en waar ook het toilet is. Wel fijn een bed in een kamer alleen te hebben.
Ik ontmoet Lydia een Duitse vrouw waarmee ik even naar het strand ga. De restaurants gaan pas om 19 uur weer open dus eet een sandwich met een fruitige biertje.
Morgen ruim 17 km lopen en zo voer ik het langzaam op.

Geschreven door Inge.gaat.wandelen