Zaterdag 5 September 2020

Nadat we in onze fijne suite in het Riu weer uitgerust wakker waren geworden en na de laatste temp-check nog van 'n eitjesontbijtje hadden genoten, uit gaan checken en nog 'n goed idee opgedaan in de parkeergarage......

Zo tegen 08.30 uur op weg naar Gedenkstatte Sachsenhausen, een goed uur rijden van Berlijn. Op deze manier was het cirkeltje rond nadat we onze stedentrip in covigtijd in Bergen-Belsen begonnen vorige week zondag!
Helaas viel onze eerste stop op de terugreis in duigen, de Rammsteinwinkel in Berlijn waar we graag 'n kijkje hadden genomen en voor Joyce en Tim een fles Rosen Rot-rose hadden willen halen, is enkel op 12 september open, jammer.

Sachsenhausen begon leuk, er zat 'n zwartwit-katje welke ons meteen kwam verwelkomen maar ja dan.... pffff
als ik typ krijg ik meteen weer kippenvel.

Zoals wij al tegen elkaar gezegd hadden, maakte dit concentratiekamp een diepere indruk op ons dan Bergen-Belsen. Logisch omdat hier meer van bewaard gebleven is, en je dus veel meer beeld krijgt bij wat er zich heeft afgespeeld.

Op dit complex kom je ook nog binnen door een poort met de helaas zo bekende tekst: " Arbeit macht Frei" dat alleen al maakt indruk. Meteen achter deze poort kom je op de binnenplaats waar de mensen moesten opkomen voor inspectie. Van bovenaf werden ze gecommandeerd!
Ook was de muur met een stukje niemandsland en hiertussen prikkeldraad nog intact met hierbij nog de originele borden staan met de alles-zeggende tekst: " Neutrale Zone. Es word ohne anruf soort Scharf geschossen"!

De barakken, alsmede de crematoriums uit die tijd zijn er niet meer, ook hier alleen dmv een soort van omheining met de barak immers erbij.
Twee van de barakken nrs 38 en 39 zijn nagemaakt van nog overgebleven materiaal en hierin is 'n tentoonstelling maar ook kun je de verblijven zien, erg klein voor 250 personen, korte stapelbedjes en wat houten banken, de rij met toiletten, een voorraadkamertje en de eveneens ruimte waarin al deze mensen zich moesten wassen, vreselijk om te zien.
Je ziet en ruikt overigens dat een aantal neo-nazi's in 1990 de barakken met chemisch troep hebben overgoten en in brand hebben gestoken, gelukkig even ze overeind staan om zo alsnog aan te kunnen laten zien welke afgrijselijke dingen er in WO II hebben afgespeeld.

Ook was de wasserij nog te zien, en in het keukengebouw was ook nog 'n tentoonstelling, met nog de originele koelcel. Hierin werd uitleg gegeven over de zgn "dodenmars".
De nazi' 's wilden tegen het einde van de oorlog de sporen van dit kamp uotvegen en de vele gevangenen werd gedwongen van Sachsenhausen 250 km naar Lubeck marcheren. Velen kwamen onderweg te overlijden, degene die al ziek of slecht ter been waren, lieten ze achter in het kamp en stierven daar een vreselijke dood.
Door de gevangenis die op dit kamp gevestigd was, kon je ook lopen.
De tentoonstelling liet ook nog een origineel houten frame met 'n oog erin zien, door de gevangenen uiteraard gemaakt, wat men mee moest sjouwen naar de binnenplaats km er vervolgens zelf aan opgehangen te worden, te gruwelijk voor woorden, echt, kippenvel all-over, en misselijkmakend.

Op het kamp was een schoenfabriek en werden de gevangen gedwongen de schoenen op een testbaan met kuilen, drempels en stenen van allerlei formaat, uit te testen.

Wat we ook nog meekregen is dat er op dit kamp geëxperimenteerd werd met medicijnen en andere medische dingen op de mensen die hier zaten, hoe bizar is dat...?

Genoeg gruwelijke details over wat vele joden, homosexuelen, zigeuners en andere mensen waaronder bijv ook hoogwaardigheidsbekleders en invloedrijke mensen jaren gevangen, mishandeld en op afschuwelijke manieren het leven lieten..... Nogmaals nu beseffen wij ons nog meer waarom we deze tijd nooit mogen vergeten en op 4 mei hierbij moeten stilstaan en op 5 mei onze vrijheid mogen vieren....

Dit gezegd hebbende sluiten we dit blog af, op de bank samen met de poeskes, nadat we in zo'n uurtje of 7 vanuit Sachsenhausen veilig weer huiswaarts gereden zijn.

Al met al een bijzondere stedentrip met veel heftige indrukken maar ook een fijne week, om weer even samen te kunnen zijn met zo weinig mogelijk zorgen(met dank aan mijn lieve tantes en Carin, de hulp).
Laten we hopen dat ons volgende blog er eentje met wat meer zo'n en vrolijkheid gevuld mag worden.

Wij gaan met een fijn gevoel nog vaak aan deze trip terug denken!

Cor & Helen

Geschreven door HelenCorso2017