We zijn ondertussen al weer een maand op Bonaire en tot nu toe verloopt de bouw voorspoedig. De muren schieten de lucht in!
We hebben nog wat regelwerk afgehandeld. Zo ben ik met mijn contract langs het zorgverzekerings kantoor gegaan en ben nu op Bonaire verzekerd. Ook heb ik een bezoek gebracht aan de IND voor de verklaring van rechtswege. Hopelijk krijgen we snel onze beschikking dan kunnen we langs burgerzaken ons inschrijven en dan onze sedula ophalen. Het contract met de aannemer is getekend en hij zegt daarin dat de eerste twee appartementen al binnen vier maanden klaar moet zijn! Voor de start van de bouw hebben we nog een formulier laten stempelen zodat de inspecteur weet dat er gewerkt wordt.

Ondertussen zijn de septictank en het zwembad uitgehakt en de stenen die hieruit kwamen zijn klaargelegd om een mooie muur van te metselen aan de straatkant. Zo kunnen er geen ezels en geiten in onze tuin komen en belangrijker nog; Pien kan niet weglopen.
De stukken waar de appartementen moeten komen waren al geëgaliseerd en daar is een bekisting opgezet waar beton in gestort zou worden. Er stonden stalen pinnen op elke hoek waar de kolommen moeten komen. De betonmolen was te laat en gelukkig maar want terwijl we zaten te wachten viel mij op dat de pinnen niet echt op één lijn stonden. Dit werd snel nog even gecorrigeerd. Voor het storten moest de inspecteur nog komen, maar ondanks dat we die niet gezien hebben werd er door een gigantisch gevaarte beton in de bakken gestort. We waren de laatste van de dag en dus moest de wagen goed gespoeld worden. Het echte beton hebben ze als bodem van de septictank gebruikt, maar al het spoelwater hebben ze op de grond van de buren geloosd. De buren en wij waren not amused en dus hebben Paul en ik het samen met de aannemer weer staan opruimen. Wijze les voor de volgende keer dat ze iets komen storten; van te voren afspreken waar gespoeld mag worden!
Officieel moet de bekisting een maand blijven zitten, maar toen we de volgende dag kwamen was het er al af. Sterker nog er werden al volop blokkies op gezet! De zo ontstane compartimenten werden opgevuld met diabaas. Dat is een soort mengsel van aarde en kleine stenen. Wij waren die dag wezen duiken en toen we Ruud en Sjanet de bouw wilde laten zien zagen we dat de mooie stenen voor onze wegafscheiding in de fundering waren verdwenen! Heel erg zonde! Maar goed het lag er al half onder… Ze zouden niet goed genoeg zijn om een muur mee te bouwen. En dat terwijl de aannemer notabene bij de overburen zelf die stenen gebruikt had om hun muur te metselen… Hopelijk hebben we genoeg stenen over!
Nadat de diabaas was aangetrild en was ingespoten tegen termieten is er een nieuwe bekisting en bewapening aangebracht om de werkvloer op te storten. Dit keer dus van te voren afgesproken waar de restanten beton mochten komen. Er moeten nog twee trappetjes gemaakt worden dus het kon mooi als fundering dienen.
Ondertussen ben ik weer aan het werk in het ziekenhuis en heb ik ook mijn eerste airambulance vlucht weer gedaan. Op het werk zijn heel veel nieuwe collega’s gekomen. Nu snap ik wel een beetje wat mijn vaste collega’s hebben meegemaakt met telkens nieuwe mensen inwerken. Respect met hoe ze toen zijn omgegaan met een nieuwe groep terwijl er nog zoveel ook onzeker was over het nieuwe virus! De covid cijfers liepen weer op, maar gelukkig kwamen maar weinig mensen in het ziekenhuis. Hierdoor merk je op straat weinig van de COVID, behalve dan dat je in openbare ruimten weer een mondkapje moet dragen. De booster campagne is ook hier op gang en ik heb op het werk weer meegeholpen met het vaccineren van de collega’s uit de zorg. Erg leuk om te doen!
Naast de goede berichten kwam er ook een slecht bericht. Namelijk dat de vader van Paul niet meer lang te leven zou hebben. Tussen de bouw door, Paul zou namelijk zelf de wateraanvoer aansluiten, hebben we regelmatig met hem gevideobeld en konden zo toch onze betrokkenheid tonen. We hadden net daarvoor een verzekering afgesloten die de tickets naar Nederland vergoeden bij het (komende) overlijden van een naaste dus die konden we gelijk inzetten. Paul had de waterleidingen af en zijn ticket geboekt toen we een telefoontje kregen dat hij was overleden. Rustig ingeslapen op een leeftijd van 93 jaar. Rust na een precies jaar tobben na een ongelukkige val vorig jaar. Paul ging naar Nederland en ik zou hier blijven. Iemand moest de bouw in de gaten houden, ik moest werken, de container zou kunnen aankomen én Pien kwam!
Zoals in een eerder blog heb ik verteld dat Pien door een fout van de dierenarts niet direct met ons meekon vliegen en daarom met een vriendin van ons zou meekomen. Ondertussen hebben mijn ouders weer een maand voor haar gezorgd en zijn opnieuw naar de dierenarts gegaan voor een fit to fly verklaring. Afgelopen vrijdag was het dan zover. De TUI vliegt vroeg en om 8.15 ontmoetten Laura, mijn vader, broer en natuurlijk Pien elkaar op Schiphol. Pien had er al een wandeling op zitten en al even geen eten en drinken op. Dat klinkt natuurlijk heel zielig, maar als je nuchter moet zijn voor een operatie oid ben je dat ook en overleef je (als de OK goed gaat ;)) ook prima. Het inchecken van Pien ging heel makkelijk waarna ze al in het vliegtuig werd gezet. Ondertussen was ik toevallig wakker en kon de slaap niet goed meer vatten. Best spannend! Ik appte met Laura toen ze in het vliegtuig zat of ze wilde checken dat de verwarming van het compartiment wel aanstond. Ik kreeg bevestiging en probeerde daarna nog wat te slapen. Laura kwam met de TUI en Paul en ik hebben haar en Pien opgewacht. Wat waren we allemaal blij toen ze door de douane waren! Schijnbaar was Pien gewoon tussen de andere bagage op de lopendeband gezet! Pien leek niets geleden te hebben en was super enthousiast! Het hok was nog helemaal schoon en netjes. Na uitgebreide knuffels en wat eten en drinken naar buiten. Daar deed ze natuurlijk hele grote plas. Wat heeft ze het super goed gedaan! We zijn Laura en mijn ouders en broer natuurlijk super dankbaar voor de goede zorgen! We brachten Laura naar haar hotel en vervolgens moest ik Paul al weer afzetten op het vliegveld! Die vloog namelijk met de KLM naar Nederland.
De nacht leek het wel of Pien een jetlag had. Ze sliep bij mij in de slaapkamer omdat daar airco is en om 4 uur was ze wakker. De volgende dag heb ik haar gelijk meegenomen naar de bouw. Daar was ik ook wel een beetje bezorgd over. Pien is zo super lief tegen mensen, maar andere honden kan wel eens een probleem zijn en in de buurt wonen nog al wat honden. Sterker nog, onze grote boom en open terrein lijken wel een hangplek voor die viervoeters. De buurvrouw kwam kijken wat wel prettig was. Die andere honden kennen haar immers al. Gelukkig ging het goed. Er werden maar een paar lipjes opgetrokken en daar bleef het bij. Pien maakte ook kennis met de schildpadden van de buren. Die vond ze nog wel enger dan de andere honden!
Ondertussen stond er al een begin van de eerste muren. De dagen erna rezen ze in no-time de lucht in! Het was goed dat ik op Bonaire was achter gebleven want er moest behoorlijk wat gecorrigeerd worden. Het ene raam was te groot, het andere te klein of geheel vergeten. In mijn beste Spaans heb ik dat toch duidelijk weten te maken. Ook was er overleg over hoe breed de deuren naar de badkamer en inloopkast moesten worden. Je zou denken dat er een vast ontwerp is, maar blijkbaar is er nog een hoop ruimte voor (fouten en/of) aanpassingen. Toch heb ik er vertrouwen in dat het goed komt. De bouwvakkers zijn heel vriendelijk en Pien probeert hen te verleiden om haar stok te gooien. Ze vinden het wel een grappig beestje.

4 december
Paul is in Nederland en ik heb een late dienst. Gelukkig waren Pim en Renske weer terug op Bonaire en zo lief om Pien eten te geven en uit te laten.

5 december;
Sinterklaas maar ook Paul zijn verjaardag. Voor het eerst in 10 jaar vieren we het niet samen. Paul had wel het geluk om een paar dagen bij zijn kleinzoon te mogen logeren en Ilja had een lekkere taart voor hem gemaakt. Vervolgens lunchen met de familie en eten bij Frank en Klari. Hij kwam niets te kort!
Ik was op de bouw toen Paul mij belde dat de container er was en dat ze hem wilde komen brengen! Ik had de boot al zien liggen en was regelmatig gaan kijken hoe uit afladen in zijn werk ging en of ik die van ons toevallig langs zag komen. Van het afladen werd ik wel een beetje nerveus. Soms hingen de containers best scheef in de kettingen. Ons hele hebben en houden zit erin! En ook bij het afleveren hield ik mijn hart vast. We hadden een specifieke plek waar we hem wilde hebben. Omdat we in de caravan gaan wonen en een afdak willen maken aan de container. Daarbij willen we zo min mogelijk last hebben van de bouw. En nadat de bouw klaar is willen we hem gaan gebruiken als schuur en een soort van afscheiding tussen ons eigen huis en de appartementen. Maar dat betekende dus dat hij overdwars op het smalle perceel moest komen. Met een flinke vaart heeft de chauffeur hem met een paar keer steken precies goed weggezet. Knap werk! En zonder de vrachtwagen, muren of hekken te beschadigen. Nu hopen dat de inhoud ook ongeschonden eruit komt!!

6 december; De dag van de uitvaart.
Om 5.15 mijn Bonairiaanse tijd begon de uitvaart. Dat was dus even vroeg op! Ik zat in het donker naar het schermpje te kijken. Bijzonder en fijn om het zo toch mee te maken, maar het liefste was ik er natuurlijk in persoon bij geweest! Paul had gelukkig een nette trui van Jeroen kunnen lenen, want ja al onze nette kleding zit in de container! We hadden niet verwacht dat Paul zou snel terug zou moeten! Na de uitvaart gingen ze terug naar het verpleeghuis waar hij het afgelopen jaar verbleef. Die kamer moest natuurlijk weer zo snel mogelijk leeg zodat er een volgende bewoner in kan.
Mijn ouders hadden nog wat spulletjes voor Pien afgegeven en Paul zou vandaag opzoek gaan naar koppelingen voor de waterleidingen. Die zijn op Bonaire nergens te krijgen, maar in Nederland was het blijkbaar ook niet genoeg op voorraad. Ook moest hij weer een COVID test ondergaan want de dag erna was de vlucht terug naar huis alweer!

Geschreven door Coby-en-paul