21/8
Vandaag had ik dus een lekkere vrije dag. Helaas wel veel wind en regen. Zoals gezegd is het orkaanseizoen en tropischestorm Laura helpt ons daar aan herinneren. Maar tussen de buien door zijn we toch even op pad gegaan. We zijn wat boodschappen gaan doen zodat we in ieder geval water en iets te eten in huis hebben als we er even niet uit kunnen. Daarna zijn we gaan kijken of de batterij van Paul zijn laptop vervangen/gerepareerd kan worden want die laadt helemaal niet meer op. Voor maandag heeft hij een afspraak bij de computerdokter. Vlak in de buurt (maar ja wat is dan wel ver weg op dit eiland?) was de jachthaven, daar zijn we gaan lunchen.
‘s Middags stond dus het laatste deel van de computercursus gepland. Ik ben met een collega mee gereden en Paul zou mij komen ophalen. Halverwege de les werd er ineens meegedeeld dat we er mee moesten stoppen omdat er slecht weer zou kunnen komen en we anders misschien niet meer weg konden. Snel Paul gebeld en terug naar huis. Ben ik dus nog niet van de cursus af. Maandag nog een keer...
We hielden de weerberichten goed in de gaten. Laura trok mooi ten zuiden van ons voorbij. Een paar dagen later zou ze als een orkaan in de categorie 4 bij Amerika aan land gaan. Wij zagen in de verte onweer op zee.

22/8
Vandaag een rustige vroege dienst gehad. Ook met de collega’s is het gezellig werken. Het heeft best veel geregend waardoor de grote metalen schuifdeuren bij de binnenplaatsjes dicht waren.

23/8
Voor mijn late dienst zijn Paul en ik samen gaan sporten in de sportschool van het resort. Terwijl we terug liepen zagen we de aquarobicers in het water liggen. Blijkbaar is, vanwege het slechte weer, de les van zaterdag verschoven. Had ik dat geweten...
Paul ging boodschappen doen en ik naar het strand. We hadden het plan, met nog een stel anderen, om te gaan snorkelen. Toen we compleet waren hebben we een poging gedaan. Helaas was de zee nog te onrustig en was het zicht slecht. We hielden het bij een beetje dobberen en zwemmen. Hoe relaxt kan het leven/ons nieuwe “normaal” zijn.
Vandaag moest ik voor het eerst zelf rijden en voor het eerst in een automaat. Paul reed op de heenweg nog mee en is toen terug gelopen. Het is niet zo ver (5 minuten met de auto) maar het is eigenlijk gewoon te gevaarlijk om te lopen.
In het ziekenhuis was het minder relaxt. Er lag een hele zieke COVID patiënt. Aan de beademing dit keer en moest op de buik. Even checken of we allemaal hetzelfde plan hebben.

24/8
Het weer was een stuk beter en de zee rustiger. Paul en ik hebben daarom nog een poging gewaagd om voor mijn late weer even te snorkelen. Dit keer was het zicht gelukkig een stuk beter! Tussen alle rotsen zaten veel zee-egels. Ook was er wat breinkoraal, anamonen en zachtkoraal. Er waren ook veel visjes, een zeeslang en ik zag twee inktvissen. Bij de gezonken helikopter en winkelwagentje zaten zeer veel nieuwsgierige visjes die zelfs aan mijn t-shirt kwamen knabbelen! En als klapper zagen we nog een schildpad die ons ook even van dichterbij wilde bekijken!! Super!! Helemaal zen voor ik weer naar het ziekenhuis moest.
Op de heenweg naar het ziekenhuis kon ik met een collega meerijden. Paul had de auto nodig want die ging haar zoon van het vliegveld ophalen. Tijdens mijn late dienst had ik de laatste computercursus. Maar daarvoor moest ik nog even langs de ER (Spoedeisende hulp) om te spreken met de teamleiders. Na vijf minuten stond ik weer buiten. Morgen mag ik beginnen met een vroege dienst! Super veel zin in! We zijn nog even snel bij de COVID-tent gaan kijken waar wij eigenlijk zouden gaan werken. Omdat het aantal patiënten hier snel opliep, heeft de Nederlandse regering de Amerikanen gehouden en ons in het ziekenhuis geplaatst. We werden hartelijk onthaald door de Amerikaanse verpleegkundigen en kregen een kleine rondleiding. De tent bleek in een sportzaal van een school te staan. De klimtouwen hangen er nog. Er is plek voor 6 patiënten en er kan beademd worden. Maar, omdat het een grote ruimte is, moeten deze patiënten wel allemaal een positieve test hebben. De uitslag moet dus worden afgewacht in het ziekenhuis. Er wordt nog hard gewerkt aan een nieuw containerpark zodat ook het wachten op uitslagen buiten het ziekenhuis kan. Half september zal het ongeveer klaar zijn. Dat ga ik dus waarschijnlijk niet meer meemaken.
Aan het eind van de cursus vroeg ze of er nog vragen waren en toen ik aangaf dat ik de volgende dag op de ER ging beginnen, zei ze dat ik dan nog maar eens terug moet komen voor het ER gedeelte van de cursus! Ik ben ondertussen al bijna 34 maar ik wist niet dat ik zo’n digibeet was!!
De zieke COVID patiënt lag nog steeds op haar buik en deed het gelukkig een stuk beter ten opzichte van gisteren. De dienst liep prima. Ik heb weer wat handige trucjes geleerd en gezellig met de andere verpleegkundigen zitten kletsen. Als je de goeie treft leer je veel over het leven hier op het eiland en dat een IC-verpleegkundige hier evenveel verdiend als een afdelingsverpleegkundige (1900€/maand). We werden door een van de artsen ook nog getrakteerd op een 1 meter lange pizza.

25/8
Na mijn late moest ik er al weer vroeg uit. Wederom maakte ik gebruik van een lift, want Paul had de auto nodig. Hij heeft vandaag namelijk zijn eerste late dienst bij de ambulance!!
Ik mocht vandaag uit het groen en in het aubergine. Heerlijk. Ik werd warm ontvangen en kreeg een rondleiding. De afdeling bestaat uit een wachtkamer buiten onder een tent, een COVID-keet, de balie waar de patiënten worden ingeschreven, een triagekamer (gewoon lekker vertrouwd het manchester systeem), een gips/chirurgie kamer, een crashroom waar ook de dokters en verpleegkundigen zitten tijdens de dienst en twee patiënten kamers. Natuurlijk is er ook een gang waar een gordijntje hangt om twee extra kamertjes te maken. Er zijn nu in totaal 9 bedden. We waren vandaag (vanaf 11 uur) met zijn 3en op de vloer en zonodig nog een teamleider en er waren twee dokters waar ik de helft al van kende ;) We begonnen zonder patiënten wat natuurlijk lekker opstarten is. Op een gegeven moment ging de deurbel. Er had een patiënt zich gemeld bij beveiliging. Deze belt dan aan en wanneer de verpleegkundigen tijd hebben komen ze naar buiten om het een en ander uit te vragen. Ze geven dan de hoofdklacht en natuurlijk wordt er gecheckt of er mogelijk spraken zou kunnen zijn van COVID. Dan moeten ze naar de COVID-keet. We hebben van alles wat gezien. Een hechtwond, een TIA en nog wat andere dingen (niets spannends, ik kon lekker inkomen). Wat opvalt is dat er veel patiënten zijn die helemaal geen Engels kunnen. Veel spreken Spaans en ik heb zelfs een nieuwe (onofficiële) taal voorbij horen komen: Patois. Ik kon gelukkig steeds meer zelf. Infuusjes inbrengen, lab afnemen en wegbrengen, ECGtjes maken. Ik voel me hier beter op mijn plek en ik heb zelfs al een rooster tot en met vrijdag! Paul was wat eerder op z’n werk en kwam toevallig op de valreep van mijn dienst nog even een patiënt ophalen die naar huis mocht.
Ik heb ‘s avonds curry gemaakt voor de club. Iedereen zat te snotteren en dat was niet van de COVID, het was goed pittig.
Paul had aan het eind van de dienst drie ritjes gereden. Een rustige eerste avonddienst dus. Hij zei dat elke rit, of er nou een patiënt in ligt of niet, met sirenes gaat. Er zijn namelijk twee auto’s op het eiland en die moeten snel weer beschikbaar zijn.

26/8
Weer een vroege gedaan op de SEH. Het begon heel rustig waardoor de andere verpleegkundigen het kantoor heerlijk konden reorganiseren.
Thuis weer lekker gesnorkeld. Dit keer zag ik een grote octopus! Hij was goed gecamoufleerd. Paul ging hem van iets dichterbij op de foto zetten. Daar schrok hij van en trok helemaal wit weg! Imposant beest!!

Geschreven door Coby-en-paul