Het is al weer even geleden dat ik een verslag heb gemaakt, maar we hebben nog genoeg meegemaakt!

Op het werk raak ik steeds meer gewend aan de paperassen. Alle recepten gaan op doordrukpapier en moeten allemaal voorzien worden van de juiste patiënten sticker en op de juiste plek gedaan worden.
De patiënten populatie op de special care is erg divers. Regelmatig liggen er patiënten post-operatief uit te slapen omdat er op de dagbehandeling geen plek is ( hier is de reguliere zorg gelukkig niet afgeschaald). Er liggen ook patiënten met pijn op de borst klachten die bij ons moeten wachten op de airambulance om in Curaçao gedotterd te worden. Af en toe ligt er toch een echte IC patiënt. Ik dacht dat we een patiënt gingen verliezen, maar toen ik twee dagen later weer kwam zat hij lekker in de stoel. Wat een mooi werk hebben we toch! En wat is het lichaam ook veerkrachtig!
Ik heb een serie nachtdiensten gehad. Het slapen overdag is hier een behoorlijke opgave!

Een aantal collega’s zijn weer terug gegaan naar Nederland en om hun taken te verdelen en te zien hoever het staat hebben we een vergadering gehad. Ik ga de protocollen map en de reanimatiekar van de covid kamer op mij nemen. Ondanks dat er nauwelijks covid is op het eiland moeten we toch alert blijven en goed voorbereid zijn! Zeker nu het code geel is geworden en toeristen uit Nederland het virus kunnen meenemen.
Afgelopen week heb ik een presentatie gegeven over de longen en het gebruik van zuurstof. Er komen namelijk twee nieuwe apparaten waarbij er hoge concentraties zuurstof met een hoge flow kunnen worden gegeven waardoor de patiënt mogelijk niet aan de beademing hoeft te komen. Ik kende het apparaat al en heb gelijk uitleg over gegeven. Wanneer ze er daadwerkelijk zijn (hopelijk binnen nu en twee maanden) herhaal ik de uitleg een aantal keer om de collega’s te scholen.

Het ministerie van volksgezondheid heeft gevraagd of ik langer in Bonaire wil blijven tot het einde van het covid project. Helaas kon het werk in Breda geen toestemming geven om nogmaals drie maanden weg te gaan waardoor ik mijn baan daar heb opgezegd. Het plan is nu om in december terug te gaan naar Nederland om daar nog op de IC te werken en de kerst te vieren en vervolgens weer naar Bonaire te vertrekken om daar tot en met maart te blijven. Het was geen makkelijke beslissing. Ik heb zoveel top collega’s en mag op twee super leuke afdelingen werken, maar zo’n mooi aanbod kon ik niet afslaan! Mijn beide teamleiders reageerde heel begripvol en de deur staat open om ter zijner tijd te solliciteren. Wie weet wat de toekomst brengt!

Naast het werk hebben we natuurlijk weer genoeg leuke dingen gedaan. Zo liggen we regelmatig in het water om visjes te kijken. Paul zit daarbij iets dieper dan ik, maar ik heb als snorkelaar ook niets te klagen. Schildpadden, grote murenes en kleine bijna lichtgevende visjes komen voorbij. Ook hebben we de orstacods bekeken. 5 dagen na vollemaan zijn er hele kleine diertjes die zich net na zonsondergang gaan voortplanten waarbij ze licht geven! In het donker plonsden we het water in. De duikers lieten zich zakken tussen het koraal en de snorkelaars genoten aan het oppervlak van de lichtjes. Door met je armen door het water te bewegen gaven de algen ook licht wat in combinatie met de luchtbellen van de duikers een heel spacy effect had! De Melkweg en de (kerst)lichtjes van Kralendijk zorgde ervoor dat er overal fonkelende stipjes waren. Heel bijzonder zo vanuit het water!
De dag erna deden we weer een duik/snorkel. Dit keer heel afgelegen en met de stroming mee. Een van de auto’s hadden we bij het eindpunt gezet zodat we niet met de zware spullen hoefde te slepen. Ik snorkelde samen met een collega van de ambulance die ik toevallig ken van de IC in Breda! Was erg gezellig en relaxt. Tot we een barracuda tegen kwamen die wel erg veel interesse had in ons en elke keer weer opdook en ons volgde. Ze hebben scherpe tanden maar meestal doen ze niets, dit keer gelukkig ook niet! Uit het water komen was ook enigszins spannend door de golven, rosten en het koraal wat we natuurlijk niet wilde aanraken om niet kapot te maken of zelf beschadigd te raken. Mijn snorkel buddy navigeerde ons zonder problemen naar de kant!

We hebben weer geprobeerd te windsurfen. Ik nam nog een les, maar hij kon me weinig nieuws vertellen. Blijkbaar is het de bedoeling dat je eerst het geleerde in praktijk probeert te brengen voor een volgende les. Nu dus eerst eens tien keer oefenen. Er stond bijzonder veel wind en de golven waren hoog wat het dit keer erg lastig maakte. De rest van de tijd stond er juist te weinig wind.

500 jaar geleden zijn er door de Spanjaarden ezeltjes geïntroduceerd op het eiland. Ze werden gebruikt als lastdieren. Nadat ze vervangen werden door machines en auto’s werden ze vrijgelaten op het eiland. Dit resulteerde in onder andere het wegvreten van vegetatie, inteelt en aanrijdingen. Om de problemen enigszins te ondervangen is er door een echtpaar de ezelopvang opgericht. Hier worden gewonde ezels opgevangen en krijgen ze zolang ze leven bescherming. Je kan met je auto de opvang bezoeken en tussen de ezels door rijden. Dit hebben we gedaan en het was top! We hadden een zak wortelen meegenomen en de ezels rende enthousiast achter ons aan!

Het heeft een aantal dagen flink geregend ook waardoor de straten ondergelopen waren. We hebben toen aan het verhuurbedrijf gevraagd of we een andere auto konden krijgen. We hebben nu een pickup. Die staat hoger op de wielen waardoor de plassen minder snel een probleem vormen.
We hebben de nieuwe auto (stond pas 500km op!) gelijk goed getest in het natuurpark Washington Slagbaai. Het park was door COVID alleen in het weekend open en door het slechte weer was het ook nog dicht geweest. Ik stuurde een appje naar STINAPA, die zijn verantwoordelijk voor het natuurbeheer, of het park weer begaanbaar was en kreeg pas laat door dat dit zo was. Het park was veel groter, groener en heuvelachtiger dan ik had verwacht. Een collega en zijn gezin gingen met ons mee. Onze auto heeft slechts 2,5 zitplaatsen en aangezien we met 4,5 waren zijn we lekker achterin de bak gaan zitten. Ik had eerder een kussentje gevonden dus dat was best comfortabel. We maakten een tussenstop om te lunchen met uitzicht op wat flamingo’s en een om te snorkelen waarbij we weer een mooie schildpad tegenkwamen! We zagen ook nog een grote groep papegaaien. Helaas ging het park sluiten en werden we door de parkwachter uit het water gevist. Volgende keer gaan we eerder en beklimmen we de hoogste berg van het eiland.

Geschreven door Coby-en-paul