17/8
De dokters hebben zondag al een computer training gehad, maar de nurses zijn nog helemaal niet in het ziekenhuis geweest. Vandaag mochten wij ook. Om 9uur moesten we er zijn en mochten op de open binnenplaats wachten tot Dr. Holliday (ja echt, zo heet hij) ready was. We kwamen met alle nieuwe collega’s en een deel van de bestaande staf samen om onszelf te introduceren. Hierna werden we in kleinere groepjes opgesplitst en kregen we the grand tour door het ziekenhuis. Overal zijn, net als in het Amphia destijds, extra wanden en deuren neer gezet om voor isolatiekamers te zorgen. De twee verloskamers (VK) zijn ieder omgevormd tot een tweepersoonskamer. Tijdens de rondleiding kwam het plaatsvervangend hoofd van de nurses er achter dat ik ook SEH-verpleegkundige ben en dat zou misschien nog goed van pas komen! Na de rondleiding moesten we even langs HR (human resorces/P&O) voor ons pasje etc. Het zijn gekke tijden, zo gek dat ze pas na 1,5uur tijd voor ons hadden. Gelukkig werd het wachten beloond, want ik ging weg met een pasje en een paar uniformen voor de SEH! Hierna hadden we een paar uurtjes vrij en ben ik samen met een collega even snel boodschappen gaan doen voor de BBQ. “Thuis” heb ik alvast een salade gemaakt en geluncht. Daarna weer terug naar het ziekenhuis voor een lesje hygiëne. Dit ging voornamelijk over het test- en thuisblijfbeleid onder medewerkers. Toen zat de werkdag erop en konden we aan het zwembad onze ervaringen delen. Daar kreeg ik al een appje. Of ik een nachtdienst wilde doen. Daar heb ik voor gepast. Mijn contract gaat pas 18/8 in (hoe zit dat met verzekeringen etc?), ik was al vroeg op en had al een Caribje op. Gelukkig hadden ze iemand anders bereid gevonden.
Paul had een dagje op de teststraat gestaan met twee Amerikaanse dames. Ze gaven nog niet echt veel uit handen en op de tips die Paul gaf reageerde ze positief op en legde ze naast zich neer. Het is een beetje aftasten. De teststraat is zo onherkenbaar mogelijk gemaakt, want men is hier als de dood voor COVID-19. Mensen willen niet dat ze daar gezien worden. Het is zelfs zo erg zelfs dat de busjes die bij mensen thuis tests afnemen worden ondervraagd waar ze naar toe gaan/zijn geweest en ze zo weten of ze risico hebben gelopen.
‘s Avonds hebben we met heel de groep gebbqt. Helaas bleek het gas van de bbq op en toen de tank was vervangen waaide het vuur steeds uit omdat we een staartje van orkaan Josephine meepakken (het Atlantisch orkaanseizoen loopt van juni tot en met november met de piek in augustus en september). Dus werd er, voor het bakken, uitgeweken naar ons appartement. Fijn om de groep een keer bij elkaar te hebben voor we beginnen met rouleren etc.!!

18/8
De eerste dag op de “ward”! We moesten ons om 7 uur melden op de verpleegpost. We hadden nog geen uniform aan en moesten eerst maar even mee naar de overdracht. Niets vermoedend liepen we mee met de verpleegkundige. In de overdrachtsruimte hoorde we ongeveer alle patiënten van het ziekenhuis aan. Na de overdracht kwamen we terug in de post en bleek dat we helemaal niet goed zaten! We werden wederom op sleeptouw genomen naar de voormalige verloskamers. Daar kregen we scrubs aan (OK-pakken) en opnieuw een overdracht. De nachtdienst had iedereen al gewassen, de “vital signs” al gedaan en de IV medicatie al gegeven. Wat blijft er dan nog voor ons over? De pillen en de doktersvisite. Na een uitvoerige uitleg over hoe ik me moest aan- en uitkleden was ik op de patientenkamer om eens even te kijken waar ik was beland. Het zijn allemaal kamers zonder daglicht, 1 tetterende tv voor twee patiënten, een wasbak waar tot een half jaar geleden baby’tjes in werden gewassen, brommende O2 apparaten, een aantal patiënten die enkel Spaans spreken en een loeiende airco die het een behoorlijk frisse 19*C maakt. Je zou er maar liggen!!! Ik was op de kamer toen de longarts kwam, dus of ik even de visite wilde doen. Ja hoor, prima. Een patiënt lag aan de BiPAP (soort ondersteuning voor de ademhaling, stapje voor intubatie) en moest daarom worden verplaatst naar een andere kamer naast de IC zodat hij dichterbij de intensieve zorg zou zijn. Overal stonden nachtkastjes en personeel om te voorkomen dat mensen ons COVID-pad zouden kruisen. Daarna werd de vloer geboend. Dit zelfde gelde voor een bezoekje aan de CT om longemboliën uit te sluiten. Aan het eind van de dienst is het de bedoeling dat je even onder de douche springt om zo te voorkomen dat je COVID mee naar huis neemt.
Na deze dag met veel nieuwe indrukken, collega’s en regeltjes was de pret nog niet over. Er volgde nog een computercursus. We werken hier met een compleet ander computersysteem en voor je een inlog krijgt moet je de cursus volgen. Voor wat hoort wat!
Ik dacht dat ik thuis lekker kon bijkomen, maar ik moest nog even knallen bij de aquajogging!! Samen met een groep dames uit de stad werkten we ons in het zweet. Hilarisch was het! Lekker gelachen. Een aantal dames kwamen even informeren hoe het met ons als frontliners ging. Super lief.
Hierna was het wel tijd om te relaxen en had een van de groep spaghetti gekookt. Super! Ook is het “gezin” weer uitgebreid met twee IC-verpleegkundigen uit het Bernhoven.

19/8
Paul heeft me vandaag bij het werk afgezet zodat hij de auto kon gebruiken. Dus die was er ook vroeg uit. Daarna ging hij weer lekker sporten. Het werken bij de teststraat bleek vrijwilligerswerk te zijn. Dat is niet eens zo erg natuurlijk, maar hij verveelde zich daar. De Amerikanen gaven nog steeds niets uit handen. Wie weet dat ze later wel echt hulp nodig hebben, maar voor nu is het klaar.
Vandaag was wederom een dag van zoeken naar wat precies mijn taak was. Op momenten dat ik even onthand was heb ik echt bewust tegen mezelf gezegd dat het goed komt en dat ze anders maar moeten aangeven hoe of wat. Daar waar ik in Breda lekker aan de slag kan, ben ik nu weer afhankelijk van mijn collega’s. Loslaten. Accepteren. Zijn een paar van die woorden die ik regelmatig heb herhaald voor mezelf. Rond een uur of 10 is het voor de verpleegkundigen tijd om te gaan ontbijten. Er kwam vanalles uit de tasjes. Gekookte eieren, crackers, tonijnsalade en een bijzonder drankje. Het bestond uit gekookte rode ui, knoflook, gember, kurkuma, limoen, citroen en nog een paar van die super gezonde dingen. Ze hebben het tijdens de eerste COVID golf gedronken en geen van de verpleegkundigen is toen ziek geworden. Ondanks dit power drankje is iedereen toch (terecht) heel streng wat isolatiemaatregelen betreft. Ik kreeg ook zo’n powershotje. Vandaag viel op het hele eiland en dus ook in het ziekenhuis 3 keer de stroom uit. Gelukkig was die patiënt al van zijn BiPAP apparaat!
‘s Middags werd ik weer getrakteerd op een computercursus. Ik kon mijn ogen slecht open houden. Dat lag absoluut niet aan de instructrice, want zij vertelde vol passie over het systeem. Na afloop stond mijn “taxi” al te wachten en ‘s avonds werd er weer gekookt door de gene die vrij waren.

20/8
Vandaag was het ineens heel anders op het werk. De twee nieuwe IC verpleegkundigen en ik waren de enige registered nurses op de COVID afdeling. Dat betekend dat wij de enige zijn die eventueel IV medicatie mogen geven of een infuus mogen inbrengen etc. Er zijn hier best veel verschillende niveaus van verpleegkundige. De ene mag de patiënt alleen maar wassen, de ander mag ook tabletjes uitdelen en de volgende mag ook visite lopen met de arts etc. Het was vandaag dus de eerste dag van de twee nieuwe collega’s. Ik probeerde hun op het hart te drukken dat ze het allemaal maar een beetje over zich heen moeten laten komen en legde zo veel mogelijk uit. Gelukkig begin ik al iets meer orde en structuur te zien.
Uiteraard volgde er weer een computerles. Gelukkig mochten we nu zelf aan de slag en heb ik mijn inloggegevens! Ik heb eindelijk een klein roostertje gekregen en morgen ben ik, na 3 dagen van 10 uur, een lekker dagje vrij. Wel moet ik nog even terugkomen voor (hopelijk) het laatste deel van de cursus. Na afloop stond mijn chauffeur weer klaar.
Paul had samen met een van de anderen lekker gesnorkeld. Vanaf het strand bij ons hotel kan je zo naar een helikopter wrak zwemmen. Ze hebben er van alles weggelegd om naar te kijken en er is een onderwater route uitgestippeld. Gelukkig is het laagseizoen en ook nog eens een halve lockdown dus het was er rustig. Daarna zijn ze samen boodschappen gaan doen voor de nasi van vanavond. Omdat er meer dan 30$ werd gespendeerd konden ze bij de balie een gratis fles wodka ophalen!! Heel bijzonder.
Terug in het hotel weer snel omgekleed in bikini en de zee in voor de aquarobics. Ook goed voor de lachspieren!
‘s Avonds hebben we weer kennisgemaakt een nieuwe collega. We zijn nu met 1 CCU, 1 dialyse, 2 IC, 1 SEH/IC, 1 ambu/IC en 1 OK/IC verpleegkundigen, 2 artsassistenten, 1 intensivist en Paul die momenteel dienst heeft als kok, chauffeur en entertainer. Een heel gezellige club zo!

Geschreven door Coby-en-paul