Augustus 2020 gingen we naar Sint-Maarten. Ik ging daar een maand werken waarna we naar Bonaire gingen om daar nog 3 maanden aan de slag te gaan. Dit was in het kader van een COVID project. Het project werd verlengd en ik nam ontslag bij het Amphia. Zoals gebruikelijk op onze reizen kijken we bij de locale makelaar om te zien of de prijzen vergelijkbaar zijn met die in Nederland. Daar kwamen we een klein resortje tegen met 4 appartementjes dat leek ons wel wat. We zijn gaan kijken met de makelaar en vonden het wel een leuk project. Er moest het nodige gebeuren en daarom wilde Paul met een kennis die verstand had van bouwen op Bonaire langs gaan om te kijken wat het ongeveer zou gaan kosten. Die afspraak werd gecanceld want de eigenaar had het plots verkocht. Omdat het toch was gaan kriebelen zijn we verder gaan kijken. Er waren diverse opties. Een aantal daarvan waren afgelegen en daar was nog geen stroom of water beschikbaar, off grid heet dat. Je moet dan helemaal zelfvoorzienend zijn (of heel veel geld neerleggen om aangesloten te worden). Dat leek ons toch iets te veel van het goeie. Een andere optie was in een woonwijk aan de rand van de grootste “stad”. Een lang gerekt perceel van 4.700m2 vol met ondoordringbare struiken met pika’s eraan. Het leek ons de ideale locatie om iets moois te gaan bouwen en brachten een bod uit. Lager dan de vraagprijs. In Nederland hoef je dat tegenwoordig niet meer te proberen, maar ons bod werd geaccepteerd!!! Helaas konden we, vanwege COVID maatregelen, zelf niet bij de overdracht zijn, maar we mochten ons troste eigenaar noemen van een mooi stuk grond! Ruimte zat dus om een aantal appartementen en een huis te bouwen.
We konden aan de gang! We lieten de struiken met die vervelende prikkels eraan weghalen. Paul sprak met een man en die kon de dag erna al beginnen. En ja hoor, precies volgens afspraak stond hij klaar met een grote sjofel waarna een kaal stuk grond overbleef. Vervolgens heeft Paul samen met Lars (collega van Paul ;) ) een hek geplaatst om het terrein. Dit om te voorkomen dat het gebruikt zou gaan worden als sluiproute of er afval op gedumpt zou worden. Paul huurde een aggregaat en in de volle zon werden 100 palen(!) in de harde rots grond geboord en vastgezet met cement. Tijdens het werk werden de slippers met grote regelmaat doorboord door een van de vele achtergebleven pika’s. Pittige klus dus! Vervolgens werd er 300 meter kabritu (geiten) gaas aan vast gemaakt. We kwamen eerst een stuk gaas te kort waardoor er nog ezels op het terrein konden komen. De nieuwe buren appte dat er een stel de uitgang niet meer kon vinden. Maakte ze hun naam toch weer waar.
We bezochten een aantal architecten en lieten een van hen een ontwerp maken. Na een paar aanpassingen waren we tevreden en hebben we hem de bouwvergunning laten aanvragen. Het duurde wat langer dan de wettelijke termijn, maar die is binnen! Daarnaast hebben we een gesprek gehad met een landschapsarchitecte en een financieel adviseur. Beide weg gegooid geld. Dat blijft een gokje natuurlijk, maar de landschapsarchitecte kwam met weinig origineels en tekende exact wat wij bedacht hadden. Of wij hebben onze roeping gemist, dat kan natuurlijk ook…
Er werd alvast aan de straatkant een huisje gebouwd waar later de stroom en water zijn aangesloten.
Een elektricien maakte voor ons een tekening. En zo was er al het een en ander geregeld.

In juni werd het project wederom verlengd. We besloten dat ik zou blijven en Paul naar Nederland zou gaan om het huis klaar te maken voor de verhuur zodat we eerst eens konden kijken hoe het zou bevallen. Paul kwam thuis en heel de tuin was overwoekerd. Daarnaast is het een oud huis waardoor het voor de verhuur niet echt geschikt bleek. Na heel wat wikken en wegen hebben we toch besloten om het te gaan verkopen. Zo hoefden we ons geen zorgen meer te maken over een eventuele wietplantage in de kelder, ontevreden huurders door een defect of een niet onderhouden tuin. Terwijl ik nog in Bonaire was heeft Paul het huis op orde gemaakt zodat er foto’s gemaakt kinderen worden en bezichtigen plaats konden vinden. Hij maakte foto’s van dingen in het huis die ik dan bewerkte met cirkels en kruizen van wat er moest blijven of weg kon. Al videobellend gaf ik instructies welk kaarsje waar moest komen, hoe de bloemen in de vaas en de ananas in de fruitmand moesten. Lastig hoor om dat soort dingen uit handen te geven.
Ondertussen heeft hij natuurlijk zijn eerste kleinkind ontmoet, zijn zoon geholpen met verhuizen en het werk als buschauffeur weer even opgepakt. De interesse in ons huis was groot en binnen een mum van tijd was het verkocht. Aan de buren nog wel! Die hadden blijkbaar altijd al een oogje gehad op ons huis en hebben hun kans gegrepen.

De twee maanden dat ik op Bonaire was terwijl Paul al in Nederland was verkeerde ik in goed gezelschap waardoor ik me eigenlijk nooit alleen voelde.

Toen het project 1 september echt stopte ben ik ook naar Nederland gegaan. Vlak voor vertrek mocht ik na heel wat telefoontjes langskomen bij de bank om de papieren te tekenen voor het openen van een rekening zodat mijn salaris dadelijk in dollars overgemaakt kan worden en we de bouw makkelijker kunnen betalen.
In Bonaire heb ik geregeld dat ik nog twee maanden in het Amphia ziekenhuis kon werken. 1 maand op de IC en 1 maand op de SEH. Zo kon ik iedereen nog even zien en normaal afscheid nemen. Bij het vorige vertrek was het idee natuurlijk dat ik vier maanden later weer terug zou zijn. Ik vond het super leuk om weer even terug te zijn en na een paar diensten was ik wel weer gewend.

Thuis zocht ik mijn kleren en andere spullen uit. De helft had ik immers niet meer nodig. Heel wat zakken zijn in de kledingcontainer of naar de tweedehands winkel gegaan. Ook hebben we spullen verkocht via marktplaats. Maar ook weer dingen gekocht. Stoelen voor de appartementen bijvoorbeeld en een cementmolen. Ik speurde heel Pinterest af naar hoe ik de appartementen graag wilde inrichten.
We hebben een erg gezellig afscheidsfeest gegeven. Geen cadeaus en/of bloemen was de vraag, maar toch kregen we lieve kleine cadeautjes en kaarten. Die hangen we op in de caravan. Die gaat namelijk mee in de 40ft container die we gekocht hebben. In twee weken tijd hebben we heel ons hebben en houden in de container gekregen. Ook hebben we alvast keukens etc gekocht om de appartementen mee in te richten. Mijn auto is ook in de container gereden en Paul heeft daarboven een hele stellage van hout gemaakt om zoveel mogelijk ruimte te benutten. Met veel hulp van de buren is elk gaatje opgevuld met kussens, matrassen, koelkasten, zaklozestofzuigers etc etc. De aanhanger is een Ikea pakketje geworden zodat deze in stukken ook mee kon. Het was een hele klus om het huis leeg te krijgen. Maar het is gelukt! Vrijdag is de container opgehaald waarna we nog van diverse mensen afscheid hebben genomen oa van Paul zijn vader van 93.
Voor ons laatste avondmaal had Ilja heerlijke stamppot gemaakt en konden we nog even kroelen met Timo waarna Jeroen ons naar het ibis hotel bij Schiphol bracht. Daar bleven we een nachtje slapen. De ochtend van vertrek heeft mijn broer ons opgehaald. We waren namelijk vergeten om nog een kastje naar mijn ouders te brengen en konden we zo toch overhandigen. Op Schiphol zagen we mijn ouders nog met Pien. Pien kon helaas toch niet mee. Ik was in september naar de dierenarts geweest om haar voor te bereiden op de reis. De dierenarts is toen vergeten om een vaccinatie te geven. Die vaccinatie moet minimaal 30 dagen voor vertrek worden gegeven en toen we daar achter kwamen was dat al te laat. Binnen 10 dagen voor vertrek moet de hond nog een keer gecheckt worden en toen hebben we alsnog de vaccinatie gegeven. Helaas was ik wel haar paspoort kwijt. Die zat ergens in een ladenkastje achterin de container! Alles bij elkaar hebben we toen besloten om haar over een maand te laten komen. We willen niet riskeren dat ze in Bonaire gelijk in quarantaine moet. Ze is weer terug naar mijn ouders en een vriendin die 2 december naar Bonaire komt zal haar meenemen.
Het afscheid van iedereen en de heftige weken inpakken en het verzetten van de klok hakte er wel in. Vermoeid en emotioneel vertrokken. Gelukkig heb ik de eerste week vrij en kan ik even bijkomen en acclimatiseren.

Geschreven door Coby-en-paul