Het was zo ver. Ik mocht weer in het ziekenhuis komen. Het was een vroege op zaterdag. Ik had mijn pasje van de vorige periode meegenomen en had goeie hoop dat hij het gewoon nog zou doen. Helaas! De deur herkende mij niet meer. De bewaking bij de SEH wel en lieten me binnen. Gelukkig kende ik een route naar de kleedkamer waar ik geen pasje voor nodig had zodat ik me kon omkleden. Op de afdeling was bijna niets veranderd. Er waren een aantal nieuwe collega’s. Het is fijn om terug te zijn en hartelijk te worden ontvangen. Iedereen wilde de verhalen van Curaçao horen.
De hoeveelheid covid gevallen op het eiland zijn flink toegenomen. Toen wij in december naar hier vlogen waren er maar drie gevallen bekend. Maar na kerst en oud en nieuw met kerkdiensten en een groot illegaal feest (waarbij de DJ iets te positief het nieuwe jaar in ging) liepen de cijfers snel op tot 126. Gelukkig verloopt het bij de meeste mensen mild, maar er zijn er helaas toch ook een aantal opgenomen. Ook op de special care (IC). De zorg die we leveren doet niet onder voor die in Nederland! Wel moeten we nog bewuster bezig zijn kwa verspilling en de behandel mogelijkheden (op tijd uitvliegen bij dreigend nierfalen bijv.). We zitten tenslotte op een eiland en zijn afhankelijk van de aanvoer van materialen en de aanwezige kennis. Dat bleek ook maar weer toen we deze week boodschappen wilde doen. Lege schappen. Er waren twee boten die om de een of andere reden niet aangekomen waardoor er geen nieuwe voorraad was. Gelukkig kunnen we altijd nog uiteten! ;) Het ziekenhuis heeft voldoende voorraad, maar toen de aantallen zo opliepen bereidde we ons psychisch voor op slechte tijden. En hoopte we dat iedereen net zo was geschrokken van de cijfers en de regels in acht zouden nemen.
De gemiddelde leeftijd op de special care was deze week bijzonder laag. Er lag namelijk een baby in een couveuse die het tijdens de geboorte moeilijk had gehad. Hele andere tak van sport. 3ml eten per keer!
Onder de nieuwe collega’s zitten een aantal nieuwe lokale leerlingen. Zij zijn al verpleegkundigen en zijn nu aan het voorwerken. Als het goed is gaan zij in april de acute zorgopleiding volgen en kunnen dan kiezen uit diverse richtingen. Super leuk om hier leerlingen te begeleiden. Het is ook hard nodig dat er nieuwe collega’s komen op de IC en de SEH. Ondanks dat het de leukste baan is die je kan hebben, zijn er ook hier veel te korten. Wanneer de laatste van het COVID project in april weer vertrokken zijn blijven er maar weinig vaste collega’s over.
Er zijn de laatste tijd al wat collega’s vertrokken en de taken die zij hadden moeten worden overgenomen. Ondertussen zijn de airvo’s gearriveerd en had een collega de scholing overgenomen. Dat hoefde ik dus niet meer te doen. Super om te zien dat iedereen zo welwillend is en leergierig. Ik heb nu samen met een collega de taak op mij genomen om ervoor te zorgen dat alle covid dingen op de afdeling en de communicatie tussen het team en de artsen lopen. Daarvoor was al een lijst gemaakt met taken. Deze hebben we nog eens onder de loep genomen en de deur uit gestuurd met de vraag wie welke taak op zich wil nemen. Compleet het tegenovergestelde van Curaçao waar we enkel handjes aan bed hoefde te zijn....

Ik blijf het toch wel heel bijzonder vinden om hier te zijn en na een vroege dienst door Paul opgehaald te worden om naar het strand te rijden en vanaf mijn handdoek schildpadden omhoog zie komen om adem te halen. Of voor je late dienst te gaan snorkelen of lunchen. Een dag zijn we naar Washington slagbaai NP gegaan. Paul ging duiken en ik ging mee snorkelen. Toen we na de eerste duikplank stonden op te drogen zagen we ineens iets uit het water springen; dolfijnen!!! De laatste tijd worden ze regelmatig gespot. Wie weet omdat het nu rustiger is kwa toeristen?
Elke dag wanneer ik naar het werk rij zie ik flamingo’s en ezels langs de weg, maar een ochtend liep er een stelletje ezels op het resort. Vanaf ons terrasje hoor je ze regelmatig balken, maar nu hadden ze zich te goed gedaan aan de etensresten in de afvalbakken! Toch een aparte gewaarwording als je met je slaperige hoofd de hoek om komt lopen!

Zoals al eerder gemeld heeft de vader van Paul op 5 december zijn bovenbeen gebroken. Gelukkig heeft hij de operatie goed doorstaan en is hij in het revalidatiecentrum fanatiek aan het oefenen gegaan. Wel kwam nu ook bij hem het besef dat naar huis gaan niet meer mogelijk is en dat hij beter op zijn plek is daar waar er altijd iemand voor hem is. Paul heeft toen besloten om terug te gaan naar Nederland om te helpen met verhuizen. Toevallig komt het allemaal zo uit dat de verhuisdag precies dezelfde dag was als de trouwerij van Paul zijn oudste zoon. Gelukkig is het revalidatiecentrum flexibel ;) en kon hij een dag later worden verhuisd en waardoor hij zelfs aanwezig kon zijn bij de trouwerij van zijn kleinzoon!
De dag voordat Paul zou vertrekken zei de KLM dat ze stopte met vliegen, maar dat was loos alarm. Ik bracht hem voor de tweede keer naar Flamingo airport. Waar dit keer ook echt twee flamingo’s in een klein stukje water stonden. Hij nam alleen handbagage mee. Het koffertje hebben we zo vol mogelijk gepropt. De spullen die ik de vorige keer had achtergelaten in Bonaire moeten in april natuurlijk wel mee en dan ook nog de duikspullen die Paul van Ruud mocht lenen. Het vliegtuig zat behoorlijk vol. Ze maakte een tussenlanding op Aruba (nu heeft Paul de ABC eilanden allemaal aangetikt) waar het vliegtuig even goed gereinigd werd. Na een ruim uur vlogen ze weer door naar het koude kikkerlandje. Hij had nog even geen tijd om het koud te krijgen want hij moest gelijk aan de bak. Sjouwen met spullen om de nieuwe (tijdelijke) kamer van zijn vader alvast in te richten.
Vandaag was de trouwerij. Door alle maatregelen rondom de pandemie was het een kleine besloten ceremonie. Ik had de dag ervoor gevideobeld met Paul om te checken wat voor outfit hij had uitgezocht. Na wat kleine aanpassingen kwam hij door de keuring! Ik had mij ook feestelijk aangekleed en kon de hele ceremonie goed volgen door wederom te videobellen. Zo was ik er toch een beetje bij! Wat zagen ze er mooi en gelukkig uit! Helaas geen feest, maar er werd wel even geproost. Dat feest houden we tegoed!

Geschreven door Coby-en-paul