De dag na aankomst werden wij om 8uur smorgens op het ziekenhuis verwacht. Het was 11km rijden dus we waren volgens ons ruim op tijd vertrokken 7.10 niet wetende dat de Caracasbaaiweg om die tijd gewoon vol staat. Voor Antilliaanse begrippen waren we mooi op tijd, in Nederland veel te laat... ;) Do as the locals do!
De kennismaking met het ziekenhuis was erg goed! Het ziekenhuis is net een jaar oud en als je het oude ernaast ziet staan was dat geen overbodige luxe!! We gingen langs HR voor een pasje, de ICT voor een inlog, de KIA/KUA (kleding inlever automaat/ kleding uitgifte automaat) om te passen, de arbo-arts voor een mrsa en covid kweek en de SEH en IC. Ik ga de komende maand op de SEH werken, daar waren (in vergelijking met de IC) de meeste besmette collega’s van het op 23 november gemelde totaal van 87 (https://curacao.nu/geen-bezoekuur-meer-in-cmc/ ) Ik ben benieuwd hoe het zal zijn! We hadden nog een kennismakingsgesprek met de net deze week begonnen teamleider. Een hele uitdaging in deze tijden. Je moet er maar zin in hebben! We kregen ons rooster voor de komende week waar een aantal collega’s al voor dezelfde avond waren ingeroosterd. Helaas voor de afdeling kon dat niet doorgaan. De kweken waren nog niet bekend. Had ook wel een hele lange dag geweest.

De volgende dag had ik mijn eerste vroege dienst. Die begon (om half 7 al! Lekker voor de file uit) zoals meestal, leeg en rustig. Ik stelde me weer voor aan allemaal nieuwe mensen met mondkapjes en mutsjes op die namen hebben gekregen die zijn samengesteld uit hun vier grootouders. Een hele uitdaging weer om die te onthouden.
Ik liep nog eens rustig een rondje over de afdeling om te kijken waar ik wat kon vinden. De afdeling bestaat uit een “vissenkom” waar de verpleegkundigen en artsen zitten met daaromheen 6 patiëntenkamers (waarvan 1 sluiskamer) en een trauma en reanimatiekamer. Alle COVID opvang hoort te gebeuren op de oude acute opname afdeling. Die afdeling is net om de hoek waardoor er voor de SEH nog eens 6 bedden bij komen en “vuile” en “schone” patiënten gescheiden blijven. In de praktijk blijkt dit toch lastig te zijn. Door gebrek aan kennis en angst bij patiënt en ambulance krijgen we nog al eens verkeerde informatie waardoor we regelmatig patiënten met COVID klachten uit de wachtkamer plukken die bijvoorbeeld naast een oncologie patiënt zit. Geen wenselijke situatie dus! In Curaçao zijn in maart plannen geschreven voor de opvang van deze patiëntengroep, maar de ellende werd hun toen gelukkig bespaard. Nu worden de protocollen uitgevoerd en kom je zoals altijd bij nieuwe dingen situaties tegen die voor verbetering vatbaar zijn. We zijn hier met een flinke groep Nederlanders en wij hebben deze situaties al meegemaakt en willen het ziekenhuis graag helpen dit zo snel mogelijk op te lossen. Door het cultuurverschil is dit voor beide groepen lastig. Wij willen snel en zij willen dat het heel officieel langs alle leiding en commissies gaat. Wij willen hen dingen leren en soms wordt dit opgevat als betweterigheid. Beide kanten hebben natuurlijk “gelijk” maar het beïnvloed de sfeer op de afdeling wel waardoor het voor mij een wat lastigere start was. Helaas was Paul natuurlijk nog in Sint-Maarten dus die is er dan ook niet om na de dienst even te ventileren. Gelukkig kunnen we wel beeld bellen en heb ik mijn collega’s.
s ‘Avonds eten we regelmatig samen en als om 17.00 de bel klinkt voor happy hour vinden we elkaar bij het zwembad. Gelukkig kunnen we ook nog genieten.

De dagen erna had ik ook weer vroege diensten. Er kwamen wederom veel COVID patiënten. De rest bleef ook komen. Het waren drukke diensten. Helaas kon ik nog niet in het digitale patiënten dossier want ik had nog geen cursus gehad!! Ik moest steeds aan collega’s vragen om hun inlog om iets te documenteren of op te zoeken. Daar gaan we weer dacht ik. Gelukkig was dit na het weekend opgelost na het volgen van een elearning. Heerlijk dat ik lekker zelfstandig aan de slag kan! Het was natuurlijk wel nog een zoeken naar de werkwijzen. Zo ben ik gewend om, wanneer er op de afdeling plek is, zelf mensen uit de wachtkamer te halen en te triëren op de kamer. Hier wordt dat uitsluitend door de triageverpleegkundige gedaan. Pijnstilling mag helaas, net zoals op Sint-Maarten, alleen gegeven worden nadat de dokter het heeft voorgeschreven.
Op zondag mocht ik na mijn drukke dienst nog even verhuizen van kamer. Ik ben van mijn giga villa naar een heel schattig blauw huisje gegaan. Helemaal goed!

Op mijn vrije dag werd ik, na een week vroege diensten, gewoon weer om kwart over vijf wakker. Toen ben ik naar een strandje gereden om daar lekker een dutje te doen. Ik herkende alles van twee jaar terug toen we hier een week bij een vriendin van mij hebben mogen logeren. Lekker relaxt dagje.

Woensdag hebben we een vergadering gehad waarbij er afspraken gemaakt zijn waardoor we de COVID patiënten hopelijk van de schone SEH kunnen weren. Dat is een stap in de goede richting.

Afgelopen donderdag was ik eigenlijk vrij om Paul van het vliegveld te kunnen ophalen, maar omdat hij toch pas rond 15uur zou landen en ik zag dat de bezetting krap was ben ik toch gaan werken. Toen heb ik onder andere een nieuwe COVID checklist gemaakt in het Nederlands, Engels ennn Papiamento. Die laatste ging met een foto van de lijst van Bonaire, een boekje wat ik van het uitzendbureau had gehad en een collega die voor spellings- en grammatica controleur speelde. Ik had het van te voren gevraagd of er behoefte aan was en het resultaat naar de leidinggevende gestuurd. Ik ben benieuwd of het gebruikt zal worden.
Direct na mijn dienst ben ik naar het vliegveld gereden om Paul op te halen. Toen ik de bocht omreed zag ik het bekende vliegtuigje net de deur open gooien. Paul moest nog even een formuliertje invullen en kon gewapend met weer een negatieve test het land betreden. Kon ik hem eindelijk alles en iedereen laten zien! Heel fijn!!! Hij heeft het goed naar zijn zin gehad op Sint-Maarten. Dit keer zat hij met zijn collega’s in hetzelfde hotel en hoorde zo echt bij de groep. Samen hebben ze leuke dingen ondernomen en er was voor Paul omdat hij eerder wegging een afscheidsdiner. Heel gezellig! Wie weet gaat hij nog wel eens terug.
Paul kende hier nog een collega van mij. Daar had hij mee samengewerkt op de ambulance in Tilburg. We hebben met hem gegeten bij een leuke strandtent.

Vrijdags was ik vrij. De dag begon met veel regen. Samen reden we naar Willemstad en ik liet even het ziekenhuis zien. We hebben elk straatje van de stad gezien. Er is weinig veranderd ten opzichte van twee jaar terug. Het was best rustig.

Gisteren had ik een vroege. Het was een rustige dienst. Paul is helemaal naar het ziekenhuis komen lopen en samen reden we naar huis. s ‘Avonds was game night, gezellig!

Geschreven door Coby-en-paul