Eindelijk is het dan zo ver! Na ruim drie weken vertraging meld ik me om 6.45 bij de afdeling ‘special care’ van het Fundashon Mariadal. Dit is het enige ziekenhuis op Bonaire. Tijdens de rondleiding kwamen we langs de poliklinieken, een dialyse afdeling, een verpleegafdeling waar (net als op Sint-Maarten) alle specialismen door elkaar liggen, operatiekamers, röntgen, het lab, de apotheek, SEH en de dagbehandeling welke overloopt in de special care. Aan het ziekenhuis zit een verzorgingshuis waar men als het echt niet meer gaat de oude dag kan doorbrengen met uitzicht op de binnentuin van het ziekenhuis.
Nieuwe uniformen, pasje en inlogcodes gekregen. Geeeeen computercursus! Hier gaat de documentatie op papier!

De special care bestaat uit twee isolatiekamers drie gewone bedden en twee bedden die regelmatig gebruikt worden door de dagbehandeling. Er is ook nog een plek waar in geval van nood een extra bed gerealiseerd kan worden. Wat een verschil met Sint-Maarten. Daar was ook alles aanwezig, maar hier is alles gelabeld en overzichtelijk. Daarnaast ziet er allemaal super nieuw uit en er is veel licht van buiten! Sinds de COVID uitbraak is het arsenaal van beademingsapparaten uitgebreid van 1 naar 7. Dat geeft letterlijk lucht. Vroeger was er namelijk de regel dat wanneer een patiënt langer dan 72 uur aan de beademing lag naar Curaçao werd overgeplaatst. Nu met de COVID en de grotere hoeveelheid beademingsapparaten kunnen patiënten langer hier blijven. Door op de link te klikken kan je even over de special care lopen in de tijd van voor de nieuwe beademingsapparatuur.
https://my.matterport.com/show/?m=nLaxG4TMKbu

Momenteel is het (gelukkig) rustig op de special care. We helpen daarom de verpleegafdeling, Sentebibu met de ochtendzorg en bezoeken de patiënten die daar aan de hartbewaking liggen. Het hartritme van die patiënten komt bij ons in beeld zodat we kunnen alarmeren wanneer er iets veranderd.
Het contact met de collega’s is makkelijk. De meeste zijn Nederlands, bonairiaans of Colombiaans. Voertaal is dus Nederlands of Engels. De lijntjes met de dokters zijn kort wat prettig werkt.
De spoedeisende hulpverpleegkundigen lopen allemaal in ambulance kleding voor het geval er een rit komt. De ambulance wordt namelijk bemand door SEH verpleegkundigen (de meeste hebben ook ambulance ervaring). De ambulancechauffeurs helpen mee op de afdeling. Ze kunnen hartfilmpjes maken, gipsen en helpen met het vervoer naar de afdeling. Ik heb nog even geïnformeerd of er misschien werk was voor Paul maar die spreekt geen Papiamento of Spaans en kent de weg (nog) niet. In Sint-Maarten was dat niet zo’n probleem, toen reed hij samen met lokale verpleegkundigen, maar hier is het meeste personeel Nederlands. Dan houdt het op.

Paul had mij de eerste dag even afgezet zodat hij de auto kon gebruiken. We moesten namelijk ons quarantaine plekkie verlaten en dan kon een auto misschien wel van pas komen! Na mijn dienst werd ik weer netjes opgepikt door mijn privé chauffeur en zag ik de eerste flamingo’s!! De verhuizing was al lekker achter de rug en ik kon even onderzoeken waar we waren beland. We zijn in hetzelfde resort gebleven. De kamer is er helaas een met uitzicht op de receptie, de parkeerplaats en de luchtlaan waar je je duikflessen kan laten vullen. Dat klingelt nog al. Maar we kijken ook op bomen en bloemen die worden bezocht door mooie vlinders en kolibries. Onze quarantaine katjes hebben
ons ook hier weer weten te vinden!

We zijn op bezoek geweest bij een SEH-verpleegkundige die hier woont. Zijn zus hebben we ontmoet in Sint-Maarten en zij had een nieuwe telefoon voor hem meegegeven. Paul kende hem ook nog van de periode dat ze beide in Tilburg werkte. Leuk om zijn verhalen te horen en te zien hoe hij daar woont!

Paul heeft een mountainbike gehuurd en gaat regelmatig op verkenning. En voor of na mijn diensten proberen we steeds iets leuks te doen.
We zijn langs de zoutvlaktes met de slavenhuisjes gereden. Er zijn diverse zoutpannen waar het water ingelaten wordt zodat de tijd en zon hun werk kunnen doen. Resultaat is knal roze plassen en hoge bergen wit zout. Er staat een giga installatie waarmee het zout de schepen in wordt geladen.
We hebben onze eerste windsurfles gevolgd in Sorobon. Eerst kregen we op de kant de beginselen uitgelegd waarna we de ondiepe baai in liepen. De omstandigheden hier zijn perfect om het te leren. Het water heeft een aangename temperatuur en is ondiep zodat je makkelijk weer kan opstappen. Dat heb ik vrij vaak moeten doen! Maar na twee uur (eerste uur les, daarna zelf aan de gang) lukte het toch vrij aardig en kon ik zelfs bochtjes maken! Paul blijkt weer eens een natuurtalent te zijn!
Paul heeft bij Klein Bonaire een mooie bootduik gemaakt met wat collega’s van mij. Voor het eerst zonder instructeur. Ging prima. Ondertussen heb ik daar lekker gesnorkeld. Een van mijn collega’s is een fanatiek koraalduiveljager en kwam naar boven met in totaal 7 van die vissen. Ze zien er prachtig uit, maar ondertussen eten ze alles wat los en vast zit terwijl zij zelf bij geen enkel dier op het menu staan! Ze zijn ooit een keer in Californië uit een aquarium ontsnapt waarna ze zich als konijnen voortplanten en het rif vernielen. Bonaire heeft daarom voor deze dieren een uitzondering gemaakt waardoor je er op mag jagen. Dit is een populaire bezigheid bij veel duikers. Je moet wel voorzichtig zijn want ze hebben giftige stekels op hun rug die schijnbaar helse pijnen veroorzaken. Mijn collega liet vakkundig zien hoe je zo’n vis veilig fileert. Ze hebben zelf weinig smaak waardoor ook mensen die niet zo gek zijn op vis ze vaak ook lekker vinden.
Een andere dag hebben we gesnorkeld met schildpadden! Wat een mooie dieren zijn dat zeg!! Zo relaxt hoe ze door het water bewegen en totaal niet bang.
Een collega had een uitje geregeld. We gingen met een groep blowkarten! Het waait op Bonaire bijna altijd dus er zijn hier nogal wat hobby’s die wind gerelateerd zijn. Eerst kregen we uitgebreide instructies waarna we konden gaan racen! Het was een krap karretje met diverse maten zeilen erop. Afhankelijk van lengte en gewicht kreeg je er een toegewezen. Er zat een stuur aan, drie wielen en door een touw strakker of losser te houden kon je de snelheid bepalen. Na een paar rondjes werden we steeds fanatieker. Vaak kwam een van de achterste wielen van de grond. Wanneer je dan het touw niet op tijd los liet kon je omkieperen. Na afloop zijn we met zijn allen gaan eten.
Ondertussen zijn Paul en ik quarantaine buddy’s van een van onze collega’s die ook vanuit Sint-Maarten hierheen is gekomen. Fijn om iemand te kunnen helpen.

Tot nu toe bevalt het ons allemaal heel goed!

Geschreven door Coby-en-paul