Onze planning verloopt niet naar wens. Onze bedoeling was om een paar dagen sufitrails te wandelen ten noorden van Ramallah. Het was een kans om meer te weten te komen over het islamitische mysticisme. Het bleef bij plannen. De tijd was krap gelet op het verstrijken van ons Jordaans visum. En we stonden twee dagen voor een gesloten deur van de toeristische dienst zodat we geen bijkomende info kregen.

Vanmorgen zitten we rustig koffie te drinken op een pleintje in afwachting van het vertrek van ons busje naar Jericho. Ine stapt het cultureel centrum binnen en komt terug buiten met de man van de toeristische dienst. Toeval bestaat. De man vertelt dat het beste seizoen voor het wandelen van de trails eind februari tot begin augustus is. Ik droom al hardop. Is een volgend project geboren?

De weg naar Jericho is prachtig. Ine filmt de omgeving vanuit de bus. Aangekomen in Jericho maken we kennis met de grensindustrie. Taxi's vragen forse prijzen om ons naar en over de grens te brengen. Je mag niet over de 11 kilometer lange weg wandelen. En kijk de Israëlische staat heft een taks van zo'n 51 euro per persoon om het land te verlaten. Het duurt zo'n drie uur voordat we in Jordanië weer in een taxi stappen richting Dode Zee.

Een paar uur later dobber ik in de zee naast Ine die ingestreken is met zwarte modder. Voor het eerst in mijn leven zit ik in een vijf sterrenresort van Holiday Inn en dat voelt onwennig.

Geschreven door Wandelmaten.jeruzalem