Het laatste verhaal was vanuit Vila Cha Portugal, inmiddels zijn we in Frankrijk via de steden die we nu gaan beschrijven.

We schrijven dinsdag 9 april:
Vanuit Vila Cha lift Linda nog een stuk mee naar Barcelos, Melvin loopt, zijn blaar doet het weer.
Wij doen met Linda nog wat boodschappen in Barcelos en zetten haar in deze mooie stad af, wij gaan door naar Ponte de Lima.
We parkeren ons tinyhouse op een groot parkeerterrein bij de expo hallen omdat bij de camperparkeerplaats aan de weg wordt gewerkt.
Er staan al een 3-tal campers, voorzieningen hoeven we niet dus okay.
Ponte de Lima, lees even rustig:
Ponte de Lima is een Minho-dorp waarvan de menselijke bewoning teruggaat tot de prehistorie. Er zijn veel overblijfselen die meer dan 3000 jaar oud zijn en die zich vermenigvuldigen naarmate we dichter bij de ijzertijd komen. De nederzettingen uit deze periode, algemeen bekend als Castros, besloegen vele verhogingen verspreid over het gebied dat tegenwoordig de gemeente Ponte de Lima vormt. We kunnen zeggen dat elke parochie werd geboren uit een of meer heuvelforten, zo was de nederzetting. Naast het hoofdkantoor van de gemeente liggen twee grote heuvelforten, één in Monte das Santas, momenteel Santa Maria Madalena genoemd, en een tweede gelegen aan de overkant van de rivier de Lima, die zij Monte de Santo Ovídio noemen. Vandaag zijn er twee geweldige uitzichtpunten die we u uitnodigen om te bezoeken.

Met de komst van de Romeinen op het Iberisch schiereiland kreeg Ponte de Lima nieuwe nadruk op de geschiedenis van de rivier. Volgens de legende kreeg de rivier de Limia (van de Romeinen) door de Grieken de bijnaam Lethes, wat vergetelheid betekent. Iedereen die de grens overstak, zou zijn geheugen verliezen; Vandaar de episode van het Romeinse legioen dat, bij aankomst bij de rivier de Lima, weigerde de oevers te beklimmen en, geconfronteerd met dit scenario, de commandant naar de rechteroever zwom en elke legionair bij hun naam noemde, wat bewees dat het verlies van geheugen niet verdwijnen. De Romeinen zouden uiteindelijk op deze locatie en twee andere in nabijgelegen parochies een stenen brug bouwen, waardoor hun wegennetwerk werd uitgebreid en verrijkt. De gemeente wordt van zuid naar noord doorkruist door de Via XIX de Antonino, dezelfde die in de middeleeuwen nog steeds in gebruik was en deels samenviel met de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela.

Voor het land Ponte, de naam waarmee de middeleeuwse stad werd aangeduid, werd op 4 maart 1125 een charter verleend door koningin D. Teresa en haar zoon D. Afonso Henriques. Het definieerde de grenzen van het grondgebied, veel lager dan die Tegenwoordig is het de gemeente Ponte de Lima. Ook in dit document vinden we de oudste historische verwijzing naar een kermis, die de bescherming van de koningin oplegde aan degenen die hier kwamen.

We kennen het eerste charter van Ponte de Lima door de bevestiging van koning D. Afonso II, gegeven in Guimarães, in augustus 1217. Andere bevestigingen volgden tot de vernieuwing van het charter verleend door koning D. Manuel I, gedateerd 1 juni uit 1511.
De middeleeuwen brachten naar Ponte de Lima het militaire karakter dat het tot de 19e eeuw zou behouden, met de bouw van de brug over de rivier de Lima en de muur, met zijn torens en poorten. Op de fundering van de toren van Santo António, naast de gelijknamige kerk, in Além da Ponte (arcozelo-parochie), registreerde een van de meest emblematische inscripties het begin van de bouw van de muur: "REINA O MUI NOBRE REI DOM PEDRO IN HET TIJDPERK VAN DRIEHONDERD ZEVENENEGEVENIG (C. 1359) DIT DORP WERD GEBELD EN DEZE TORENS GEMAAKT DOOR ÁLVARO PAIS DIE ZIJN OFFICIER WAS EN ZE BEGONNEN DE STEEN TE PLAATSEN OP 8 MAART EN BEGONNEN TE ZINKEN AAN DE 6 JULI DAGEN”.

In 1370 was de muur klaar, zoals vermeld in een document van koning Fernando. Tijdens de crisis van 1383-1385 waren we getuige van de confrontatie tussen Lopo Gomes de Lira, gouverneur en hoofdbaljuw van het district Entre-Douro en Minho, die in opstand kwam tegen D. João Mestre de Avis. Volgens Miguel Roque dos Reys Lemos had de gouverneur, met zijn vrouw en kinderen en met de Portugese afvalligen in zijn dienst, verkocht aan Castilië vanwege hun lage ambities, hun toevlucht gezocht in de hoogste, sterkste en meest capabele toren, die van de Codessos of de Menagem, die na 1464 Castelo werd genoemd...' Lopo Gomes de Lira gaf zich over en Ponte de Lima steunde de veelgeprezen koning D. João I.
Het was precies in de 15e eeuw dat, in tegenstelling tot wat tot nu toe was gebeurd, de stad niet langer Realenga was en het Alcaidaria werd gesticht. De persoon die deze prestatie volbracht was D. Leonel de Lima, edelman, zoon van Fernão Eanes de Limia, die D. João I had gesteund bij de belegering van de stad Tui en die, omdat hij zo trouwe diensten had bewezen, van de koning Casa da Giela en de burgerlijke en strafrechtelijke jurisdictie van het land Arcos de Valdevez. "Leonel de Lima behoort tot de edelen die samen met de koning deelnamen aan de verovering van Alcácer in 1458", hij verkrijgt van D. Afonso V de titel van Alcaide-Major voor zichzelf en zijn opvolgers. Algemene bescherming. Hij verergerde zijn gedrag en er kwamen veel klachten bij de rechtbank, tegen D. Leonel en later tegen zijn kinderen en nakomelingen. Ze beschuldigden hem ervan de boosdoeners te beschermen die de inwoners van het dorp confronteerden en mensen ten onrechte arresteerden door hen naar zijn kasteel te brengen, hen te beledigen en te mishandelen; Leonel de Lima is verantwoordelijk voor de bouw van het klooster van Santo António dos Capuchos, waar momenteel het Museu dos Terceiros is gevestigd, en zijn nakomelingen zijn verantwoordelijk voor de configuratie van de huidige Paço do Marquês, zijn eerste verblijfplaats en gerenoveerd boven de Tegenwoordig herbergt het het Ponte de Lima Interpretatiecentrum voor militaire geschiedenis.

In de 16e eeuw werd de nadruk gelegd op werkzaamheden aan de bestrating van de brug en de plaatsing van kantelen, evenals de implementatie van de gevangenis in een van de torens van het verdedigingssysteem. Alle hervormingen werden gepromoot op bevel van koning D. Manuel I, wiens wapens duidelijk zichtbaar zijn op de muren van de Gevangenistoren.
Het was ook in deze eeuw dat de Misericórdia de Ponte de Lima ontstond om de meest behoeftigen te helpen. Ze installeerden, tegenover de Hoofdkerk, het Hospital da Praça en annexeerden ook het oude Gafaria, of ziekenhuis voor melaatsen (Gafos), dat buiten de muren bestond, op de plaats waar vandaag de dag de kerk van Nossa Senhora da Guia staat. Ver weg van de ommuurde perimeter, maar naast een van de belangrijkste middeleeuwse wegen, vandaag de dag de Camino de Santiago.

In de 17e eeuw ontstonden er nieuwe werken die relevant waren voor het verbeteren van het leven in de stad, zoals de bouw van enkele gebouwen, zoals de kapel van Nossa Senhora da Penha de França, waarvan de constructie zo was ontworpen dat gevangenen de mis konden bijwonen; het Hospital de S. João de Deus werd in 1659 gebouwd door de regent van het koninkrijk, koningin D.ª Luiza de Gusmão, bedoeld voor de behandeling van soldaten die gewond raakten tijdens de hersteloorlog voor de onafhankelijkheid, en de Fountain Nobre, gebouwd bij de ingang van Rua do Souto, buiten de muren, voor de drinkwatervoorziening. In de 20e eeuw werd het verplaatst naar Largo de Camões, waar het zich nog steeds bevindt. Het belang ervan was zo groot dat er naast de fontein een inscriptie staat die waarschuwt dat degene die de fontein verontreinigt een gevangenisstraf van drie dagen riskeert, en als de daad wordt herhaald, wordt de straf verdubbeld.

Tijdens de 18e en 19e eeuw zou het stedelijke aspect van de stad Ponte de Lima lijden onder de nieuwe idealen van het liberalisme. Barokke landhuizen vermenigvuldigden zich, binnen- en buitenmuren. Het middeleeuwse hekwerk en de torens, die niet langer van militair gebruik waren, waren nu het doelwit van de meest bekwame steenplunderaars, die zeer nuttig waren bij de bouw van nieuwe huizen. Trottoirs, huizen, muren, overal werd de steen hergebruikt, ondanks de voortdurende beraadslagingen van de Kamer zodat niemand “de steen (van de muren) van deze villa kon slopen of toe-eigenen, sommige mensen gebruikten de steen zonder vergunning en koninklijk gezag. ...”.

Het leven van de bevolking paste zich aan, het aantal beschikbare scholen nam toe en de eerste tijdschriften in Lima verschenen, zoals de kranten “O Lethes” en “O Echo do Lima”. Er werden nieuwe straten geopend en ruimtes gewijd aan cultuur gebouwd, zoals het Teatro Diogo Bernardes of Sociedade Limarense, ingehuldigd op 1 december 1868, ontstaan ​​om 'zijn leden en families een paar uur aangename gezelligheid te bieden, of het nu gaat om dagelijkse bijeenkomsten , of het nu gaat om feesten en entertainment.” Dit is de spiegel van een stedelijke bevolking, in een op handen zijnde landelijke gemeente, waar we nog steeds voorouderlijke gebruiken en gebruiken terugvinden.
De administratieve hervorming, die na 1836 werd doorgevoerd, vergrootte de oppervlakte van het gemeentelijk grondgebied aanzienlijk, maar veranderde niets aan de meest diepgewortelde activiteitssector, de primaire sector die gedurende de 19e eeuw en een groot deel van de 20e eeuw overheerste.

Maar behalve de stad en de brug is hier een schitterende lange laan met statige bomen waardoor de lopers naar Santiago de Compostela de stad binnen komen.
We doen hier een fietsronde door de stad, over de brug en een stukje omgeving, nar 1 nacht gaan we verder naar Pereiro Spanje.

Filmpje van Ponte de Lima: https://youtu.be/zbcDt5c8-xU
Filmpje onderweg Ponte de Lima naar Pereiro: https://youtu.be/bc2IqmFR_Ak

Nu zijn we in Spanje, de wegen zijn veel beter, en nog prachtig weer. We hebben onze overnachting gepland bij een Restaurant welke ook voorzieningen heeft voor water en afvoer. In het restaurant genieten we van een uitgebreid menu del dia voor 14 euro, 3 gangen, halve liter wijn en een Fanta voor Toos.
Na deze flinke maaltijd doen we een wandeling naar beneden, het dorp door wat grotendeels uitgestorven is, dus ook uitermate stil. Onderweg spreken we een Camino die onderweg is vanuit Sevilla, de route loopt dwars door dit dorpje. Trouwens, wie alle Camino routes wil lopen mag wel 300 jaar oud worden, je komt ze overal goed bewijzerd tegen.
We staan met nog een camper een een 6-tal vrachtwagens, welke gelukkig pas na 7 uur lucht draaien en vertrekken.

Na 220 km mooie snelweg komen we aan in Palencia, ook weer Spanje. Op de camperparkeerplaats staan we met een 15-tal dicht bij de stad aan de overkant van de rivier Carrion. Ook hier weer water en afvoer prima geregeld, gratis vanuit de gemeente.
Onze komoot fietsroute mislukt een beetje, de bedoeling was een oude treinbaan te fietsen maar we moeten bergop waar de windmolens staan, hartstikke steil, maar ook hartstikke steiler omlaag, dat doen we niet. Terug naar de stad en snel een dorstlessende Tinto de Verano drinken, Toos haar Fanta Lemon.
We fietsen nog een stuk langs de Canal de Castilla, verder een prachtstad om te bezoeken en de goede kant op te fietsen.
Meer info: https://www.spain.info/fr/destination/palencia/

Een Palencia filmpje: https://youtu.be/YUrqc6c9yKo

Vrijdag 11 april: Van Palencia naar Nanclares/Langraiz.
Op het industrieterrein tanken we diesel voor 1.399 euro, het goedkoopste tijdens deze reis.
In het dorp is een camperparkeerplaats met voorzieningen, gratis.
Eerst parkeren we tinyhouse bij het station, het is tegen de 30 graden, de fietsen eruit en op verkenning. naar de oude torens, de watermolen, nog een uitkijktoren en naar een kostschool die als zeer streng wordt omschreven. We fietsen over het terrein, Toos gaat op sollicitatie naar binnen en treft helemaal niemand!
Sollicitatie mislukt. Naast het gebouw aan de andere kant van een riviertje, de Zadorra, zien we uitkijktorens, nieuwsgierig als we zijn eropaf.
Blijkt het een oude gevangenis te zijn, alles achter hekken, we komen en niet in.
We verplaatsen ons tinyhouse naar de camperparkeerplaats en er staat nog een NL echtpaar Jan Knegt uit Coevorden onderweg vanuit de Algarve op thuisreis.
Uiteraard kletsen en ervaringen uitwisselen, hun hebben een stuk grond gekocht in de Algarve waar ze in de winter met de camper op mogen verblijven.
Overigens is dit een dorpje wat geen sloophuizen heeft, alles keurig voor elkaar met zelfs een groot voetbalstadion waar de gehele Bommelerwaard jaloers op kan zijn.
https://es.wikipedia.org/wiki/Nanclaresdela_Oca

Filmpje: https://youtu.be/YA69chVS2r4

Zaterdag 12 april gaan we verder naar Dax Frankrijk, een afstand van 220 km.
Een gedeelte is hier toch tolweg, anders is het nog een dag extra, na de tolweg langs de drukke kustweg, de grens over, het is mooi warm weer, iedereen wil naar de zee blijkt. druk,druk,druk, tussen St Jean de Luz en Bayonne. Overigens is de grensbewaking weer deels ingesteld, gesloten busjes en kleine personen busjes worden uitgebreid gecheckt op illegale personen transporten.
Via een wisselend landschap arriveren we op camping L'Oree des Bois, een kleine familie camping, prima schoon voor 14 euro all-in.
We staan een 3 km vanaf Dax waar de rivier de Adour doorstroomt vanaf de Pyreneeën naar de Atlantic.
Voordat we naar de camping gaan wassen we eerst ons tinyhouse, Toos doet de was en we doen boodschappen, het is tegen 30 gr, dus verder doen we eens niets.
Dat kan ook omdat we hier 2 nachten verblijven.
Op zondag een fietsronde langs de rivier mislukt, de rivier heeft heel hoog gestaan zodat het pad een grote blubber partij is geworden. Fietsen door 20 cm blub is zelfs met een E-MTB niet mogelijk, we passen onze route aan en hebben toch nog een mooie ronde van 45 km.
In het park van de stad is een presentatie beurs van van alles: sieraden, kazen, wijn, wijn, bier, eten, wordt, koeien, paarden, campers, autos, kachels, zonnepanelen, verwarming en noem maar op. Keurig opgesteld: Entree 5 euro pp maar wij hebben geluk, als vriendelijke buitenlander krijgen we vrijkaarten.
We proeven wat kazen, lopen wat, en fietsen nog wat door de stad, de rivier over, maar de stad stelt ons teleur, is niet bijzonder.
De camping is aan te raden, en het fietsgebied ook.
We hebben er zelfs geen filmpje van kunnen maken.

Morgen verder noordwaarts waar het frisser wordt.

Geschreven door Kobus-toos-kieps.wereldreis