Na een broodje zweetkaas maar wel met lekkere koffie ga ik weer op weg. Ik rij al snel onder de Kochertalbrücke door, schijnt met 185 meter de hoogste brug van Duitsland te zijn en hier gaat de A6 Heilbronn - Nürnberg overheen. Gek is dat, dat zijn plaatsen die we anders alleen maar tegenkomen op de snelweg richting Oostenrijk of verder. Niet op de fiets. Al snel klimt de weg, het is stevig doortrappen. Adele en Anouk zingen me de heuvels op. Rustige, stille dorpjes op de zondagochtend. Wat later op de ochtend zijn er heel wat wandelaars en fietsers. Wat is dat toch? Mensen kijken je aan, je groet ze, maar ze kijken, staren eigenlijk alleen maar en zeggen niets. Gelukkig niet allemaal, maar soms...
Bij een picknickbankje in de schaduw eet ik broodje zweetkaas nummer 2. De boter kan nu wel weg, die druipt het bakje uit. Dit gebied heeft weinig bebouwing, laat staan horeca of winkels. Ik ben dus aangewezen op de spullen die ik bij me heb. Kaas lijkt lekker in de winkel, makkelijk ook, die plakken. Maar na een dag achterop in de volle zon ziet het er heel anders uit. Ach, goed voor de weerstand.
De man die vanochtend op de camping na mij uitcheckte heeft de picknickplek ook bereikt en komt even bij me staan. Roel, zo heet hij, gaat op de fiets naar Verona, maar ziet wel erg tegen de bergen op. Hij heeft echt veel minder mee dan ik. Hoe doen die mannen dat toch? Maar goed, hij heeft weer geen e-bike.
Het wordt wat rustiger met klimmen. Ellwangen is etappe eindpunt volgens mijn boekje, maar ik trap nog 20 km door. Het venijn zit in de staart want het laatste stuk gaat echt flink omhoog! Allemachtig! Ook met een e-bike moet je hier flink voor trappen. In de economy stand dan hè. Om 14.15 bel ik aan bij mijn adres. Een vriendelijke vrouw doet open. Ze had me nog niet verwacht. Ik krijg een mooie kamer met 2 persoonsbed met aangrenzende badkamer en heb de beschikking over een woon/eetkamer en zelfs een tuin! Ik ben de enige gast en hoef dus niets te delen. Een goeiige lobbes van een hond en een poes maken het geheel nog huiselijker. Ik spoel wat kleding uit onder de douche en kom bij in de tuin. Daar is het heerlijk rustig. Mijn gastvrouw vraagt of ik samen met haar in het plaatselijke gasthof wil eten. Ze heeft helaas niets in huis. Tja, waarom niet? Dus even na 18.00 uur schuiven we aan bij de stamtafel bij een huis wat kennelijk een gasthof is. Ik had het niet zodanig herkend. Er zitten al wat oudere mannen van royale omvang achter grote glazen bier. Toch de nationale drank van Duitsland. Frau Müller kennen ze wel. Handen worden geschud, de kok die ook aan tafel zit verdwijnt naar de keuken en wij krijgen een kussen voor in de tuinstoel. Er komen nog wat stamgasten en uiteindelijk zitten we aan tafel met 9 man die vreselijk dialect praten. Ik versta er werkelijk niets van. Ik hou het veilig op een schnitzel, mijn gastvrouw zit aan een worstsalade maar dikke plakken grove worst en een soort bloedworst schijnt hier favoriet te zijn. Als ik het tafereel zo bekijk moet ik wel lachen. Het is eigenlijk hilarisch. Mijn gastvrouw ziet het en ik krijg een dikke knipoog. Na een uurtje zijn we weer thuis. Samen eten we nog wat ijs in de tuin en hebben het over mijn fietsreis, werk, gezin, dat soort dingen. Dit is echt een top gastvrouw, ik mag de meloen opeten, bier uit de koelkast pakken, ijs uit de vriezer halen als ik nog trek heb vannacht. Ze kent Hans Reitsma, is vorig jaar haar gast geweest. Ik moet hem de groeten doen.
Ik pak mijn tassen opnieuw in (op één of andere manier moet je altijd het onderste hebben) heb nog even contact met thuis en regel een plekje voor morgen. Nu slapen.

km stand: 70
Locatie: Hülen, B&B Kapfenburg Oase
Weer: Alweer warm, 25 - 30C

Geschreven door Evelyns.travels