Soms heb je ineens een klik in je hoofd, dan valt alles op zijn plek. Dat moment had ik op de fiets en wandelbeurs in Utrecht in februari dit voorjaar. Een man van de ANWB gaf een presentatie en vertelde dat hij een project had gedaan waardoor hij heel veel overuren had. Het leek hem een mooi idee om van Napels naar zijn woonplaats in Nederland terug te fietsen. In zijn eentje op een elektrische fiets. Deze reis beschreef hij zo enthousiast waardoor ik dacht: Dat wil ik ook! En door het aanstekelijk enthousiasme dacht ik dat ook wel te kunnen. Bezwaren die er natuurlijk zijn om als vrouw helemaal alleen te gaan, mijn gezin een hele tijd te moeten missen en ook alle problemen - die onvermijdelijk gaan komen onderweg - alleen op te moeten lossen leken peanuts.

Inmiddels zijn de plannen omgezet in daden. Alleen ga ik niet vanaf Napels naar huis, maar vanuit huis naar Rome. Manlief staat gelukkig achter de plannen. Hij heeft grenzeloos vertrouwen in mij. Het liefst had ik deze reis samen gedaan maar helaas heeft niet iedereen een zee van tijd. Allerlei noodzakelijke spullen zijn aangeschaft zoals waterdichte fietstassen en stuurtas van Ortlieb, een grote waterdichte tas voor alle tentspullen (ook die gaat dus mee!) GPS, fietsbroeken en shirtjes, fietshelm, regenpak, softshelljas, extra slot, het lijkt niet op te houden.

1 september is de grote dag. Dan vertrek ik echt. Ik heb er enorm veel zin in maar de bezwaren zijn op dit moment geen peanuts meer maar grote stenen die zwaar op de maag liggen. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen met mijn grote mond?

Geschreven door Evelyns.travels