Maandag 3 januari. Wat hadden we een leuke (en vermoeiende) dag in Montilla. Toch wilden we, "zwervers" die we zijn, verder op verkenning in de Extremadura, de Spaanse landstreek die ons zo fascineert. Lang zoeken leverde als resultaat een CP kortbij Espiel, benoorden de grote stad Cordoba. Een rit van bijna 100 km, eigenlijk onze favoriete dagafstand. Over goede wegen rolde de kilometer tot nabij agglomeratie Cordoba makkelijk onder ons weg, daarna werd het ietskes lastiger.
Gedurende de rit viel ons weer op dat het hele uitgestrekte gebied tot Cordoba tot in de puntjes gecultiveerd was, voorbij Cordoba een vrij abrupte overgang in het bergachtige landschap. Dit beviel ons wel!
De onooglijke maar toch "officiële" CP werd, op coördinaten, gevonden: Aan het einde van een doodlopend weggetje. Er stonden nog 3 campers. Twee werden bemand, zo leerde een taaltechnisch geïmproviseerd gesprek, door 2 koppels uit Granada die deze bestemming uitgezocht hadden om te gaan bergklimmen. In de verte torende de steile klimwand boven het landschap. Dat was andere koek dan de Vaalserberg met het Drielandenpunt!
De CP heeft een heel primitieve sani-voorziening en direct aanpalend een bomenklimpark. Ook lagen er kano's en kajaks maar dit alles was duidelijk lang geleden actief.
Er was, buiten de alpinisten, geen mens te bespeuren. Wel waren er 2 honden die ons wild-enthousiast kwamen begroeten. Een kleine ruwharige tackelachtige en een grote lubbes. De kleine is de hele dag bij ons gebleven, ook gedurende de wandeling die we maakten. Niet meer bij Els weg te slaan!
De wandeling ging door een prachtig gebied, een mooi decor voor een ouderwetse cowboyfilm. Had Old Shatterhand en Winnetou of Arendsoog en Witte Veder ineens voor ons gestaan zou dat ons niet eens verbaasd hebben. Door het gebied loopt een riviertje en er ligt ook een spoorlijn die kennelijk in ere hersteld zal gaan worden, gezien de nieuwe bielzen en vers grind dat er aangebracht is. Er licht nog wel een eeuwenoud stationnetje en roestige waterbassins-op-poten. We vonden ook een oude ijzersmelterij, sterk vervallen maar op de hoge schoorsteen hadden ooievaars hun stek gevonden. Het moet in een grijs verleden kennelijk toch een actief gebied geweest zijn. Fred neuriede zachtjes "Once Upon a Time in the West" en had spijt dat hij zijn mondorgel niet bij zich had.........
Het pad ging niet steeds over rozen, soms moesten er halsbrekende toeren uitgehaald worden om weer op een begaanbaar pad te komen. Bij een stenen brug, erg romeins aandoend maar ook erg vervallen zijn we omgekeerd want over de brug vonden we toch wel te link....... Opvallend was dat we nogal wat poepvariëteiten tegenkwamen maar buiten 2 schapen in de verte geen dieren gezien hebben. Wellicht hadden zij ook kerstreces?
Een indrukwekkende wandeling, niet lang in kilometers maar wel in tijd. Ondanks dat we vrij hoog in de bergen zaten, zo'n 800 meter, kon Els nog lekker in de zon zitten, onder toezicht van het hondje dat niet van haar zijde week.
Rond half zes kwamen de alpinisten ook weer heelhuids terug en vertrokken weer naar Granada. Het werd een eenzame CP, wel fijn voor een goede nachtrust.

Geschreven door Els.en.Fred.reizen.als.hobby