Maandag 8 november. Parentis-en-Born hielden we het na een goede nachtrust, 'n kan koffie en de gebruikelijke vertrek-service voor gezien en gingen opweg naar onze voorlopig laatste stop in Frankrijk: Capbreton aan de Atlantische kust.
De 105 af te leggen kilometers gingen lekker, heel grote stukken autoweg en deze keer geen tol-verrassingen meer. Alleen het laatste stuk was wat lastig rijden, door woonkernen en tussenliggend wat smalle wegen maar de CP in de duinen werd weer gevonden. Voor ons de derde, misschien wel vierde maal dat we hier waren. Maar Els' heimwee naar strand en golven begon nu echt te steken dus dat werd rap brunchen en de klauter over de duinen kon beginnen!
Op de top van het duin de ruime blik op het zeer brede, nagenoeg verlaten strand en de schuimende golven werkten als tranentrekker bij Els: Zo blij de zee, sorry, oceaan weer te horen en te zien.
Natuurlijk werd dat een lange strandwandeling waarbij we moesten inspecteren hoever het stond met de verschillende bunkers op het strand. Deze waren alweer een stuk verder blootgelegd door de golven en stromingen.
Ook moesten we naar de promenade, de kleine pier en de haven. Om daar te komen was het stevig buffelen door het rulle zand, dat waren we niet meer gewend.
Opvallend waren de grote platen met piepkleine mosseltjes onder de houten pier.
Er waren veel winkeltjes al gesloten, evenals de HoReCa.
Ondanks het frisse weer, wisselend bewolkt en af en toe zon, waren er toch waveboarders en -boarderinnen actief in de golven. Niet een sport voor ons!
Bij de vissershaven waren ze de verkoopstands al aan het opbreken maar 'n visser wilde graag pronken met 2 knoeperts van kreeften en poseerde gewillig. Na deze bezichtiging van Capbreton aan zee gingen we langzaam terug naar de camper. We kozen voor een pad door de duinen maar dat bleek ook alleen maar rul zand te zijn. Ploeteren!
Op de CP was een leuke mengelmoes van campers, opvallend veel oude campers en busjes, van verschillende nationaliteiten, kennelijk allemaal waveboard-fanaten. Tegen de avond kwam een functionaris 8 euro incasseren, niet onredelijk want we hadden stroom en er was een eenvoudige gelegenheid voor saniservice.
We stelden voor onszelf wel vast dat we Capbreton als stopplaats nu wel gezien hadden en uit ons lijstje geschrapt werd.
Nog even opbiechten: We hebben toch nog maar helemaal volgetankt in Frankrijk.

Dinsdag 9 november. Adieu Capbreton! Om 8 uur waren we opweg. Het was me een gefriemel om Capbreton en omgeving te verlaten, poehpoeh! Dat ligt natuurlijk ook aan ons eigenwijze "Tolwegen vermijden". Voordeel is wel dat er veel meer te zien is onderweg. Rond 10 uur verlieten we, na een moeizame passage van Bayonne en Biarritz uiteindelijk Frankrijk. Hier ging het verkeerstechnisch wat soepeler. Wat was het weer genieten van de pittige maar prachtige kustweg tot Zumaia. De stuurman draaide bijkans zijn armen uit de kom maar jonge jonge, wat een mooie weg. Hiervan zijn helaas geen beelden.....
Na Zumaia ging het nog steeds kronkelend en slingerend steeds een stukje het bergachtige binnenland in. Ook dat landschap was de moeite waard.
Na 110 km bereikten we om 12u10 de CP in het fraaie kuststadje Lekeitio. Bewust voor gekozen want we waren er al eerder. Goede CP-Mixparking met gereserveerde camper-plaatsen. Service is beperkt voorhanden, hiervoor dient men jetons af te halen bij de VVV.
Al rap waren we opweg, richting strand en haven. Een pauw begroette ons onderweg in stijl. Mede vanwege het overwegend stralende zonnetje was het lekker bij het vrij kleine strand. Omdat we nog fris waren besloten we naar het schiereilandje te wandelen, mogelijk omdat het eb was en de verbindingspier droog lag. We zagen langs de kanten opvallend veel kreeftjes die zich echter rap verstopten als we in de buurt kwamen. Het lukte toch om een 8 cm exempaar op de foto te krijgen.
We klommen een stuk het schiereiland op, ooit een militair steunpunt. Als dank een mooi uitzicht.
Na deze expeditie vervolgden we onze weg langs het haventje om daarna naar boven te klauteren om ook nog een stuk van de oude stad te bekijken. Na dik 3 uur wandelen ploften we behoorlijk vermoeid op onze zetels in de camper.

Geschreven door Els.en.Fred.reizen.als.hobby