Maandag 13 december. Tijd om eens een echte rustdag te houden. We zijn nog wel wandelend boodschappen gaan doen in de hypermoderne shoppingmall van Tavira, achteraf niet zo heel slim want het werden toch 2 zware tassen vol en toen was de terugweg toch wel erg lang....... Inmiddels waren Diny & Peter en ook Nellie en René op de camperplaats aangekomen. Dat is het leuke van camperen: Je ontmoet onderweg mensen, er is een klik en dan is het aardige dat men elkaar hier of daar weer tegenkomt. De middag werd serieus ingevuld met rusten, geen verdere activiteiten meer. 'sAvonds kwamen we bij de camper van Diny & Peter bijeen en dat werd een erg gezellige avond. Els liet het een beetje in de steek maar Diny, Nellie, Peter, René en Fred deden hun best om de portugese wijnboeren economisch te ondersteunen......... Totdat het ècht te koud werd en we moesten opbreken. Spoedig daarna lagen we onder de dekbedden om weer op temperatuur te komen.

Dinsdag 14 december. We besloten nog een dag langer te blijven en namen kontakt op met Diny en Peter of zij zin hadden om samen met ons te gaan fietsen naar het leuke Santa Luzia en het Praya do Barril, de tocht die al eerder beschreven werd. Zij deelden ons enthousiasme! We besloten toch de boemeltrein te negeren en wandelden naar het Praya do Barril, ook al omdat het schattige hondje niet meemocht in het treintje. Uitgebreid uitwaaien aan het eindeloos lange en stille strand, toen even een terrasje pikken en toen de kuier terug naar de fietsen. Ook in Santa Luzia lieten we ons graag verleiden om op een terrasje nog een versnapering te nemen.
Diny vroeg aan een dame of zij even een foto wilde maken voor het familiealbum, bleek dit een nederlandse dame te zijn die met haar partner druk in de voorbereiding zaten om in Portugal iets bewoonbaars te kopen en hier een nieuw bestaan op te bouwen. We beloofden om voor hen te duimen dat ze hun droom waar konden maken.
Bijna "thuis" maakten Diny en Peter ook nog kennis met de shoppingmall, terwijl Els zich over het fel-protesterende hondje ontfermde. Het was voor ons een troost dat ook zij last hadden van zadelpijn. Ligt het niet persé aan de constructie van onze bipsen.
In de camper weer aan het snuffelen voor de volgende bestemming, we besloten de Algarve tot nader order te verlaten, mede omdat er heel veel leuke vrije plaatsen inmiddels verboden zijn. Verder op verkenning in het binnenland dan maar, daar is vast nog veel moois te ontdekken.

Woensdag 15 december. Na drie fijne dagen in Tavira, afgesloten met het gebruikelijke corvee en een (voorlopig....?) afscheid van onze vrienden opzoek naar nieuwe wegen en plekken. Het snuffelen had Alcoutim aan de portugees-spaanse grensrivier, de Rio Guadiana opgeleverd. Het eerste stuk van de route tot nabij Vila Real do St. Antonio kenden we inmiddels al maar toen de route afboog richting noorden reden we over een prima weg door een prachtig landschap. We omschreven het zelf als "De bruin-groene Alpen". Stevige, vrij lange klimmen maar, logischerwijs ook lange afdalingen. Onderweg werd uitgekeken naar een tankstation want, nog geen paniek, het wijzertje ging aardig richting rood. Waren we er nèt aan gewend dat er langs de doorgaande wegen ruim voldoende tankstations liggen, deze route zagen we er geen. Gelukkig! Bij een piepklein gehuchtje even van de doorgaande weg af en daar was een tankstation. Twee zuilen met een slang eraan. Weer even de twijfel.....
Is gazoleo of gazolina diesel....? De perfect portugees brabbelende oude pompbediende wist ons te overtuigen dat we gazoleo moesten tanken. De bandenpomp was defect dus bandenspanning controleren zat er weer niet in. Tank vol: Afrekenen. Wereldpas van SNS: Niet geaccepteerd. Wereldpas Rabo: Niet geaccepteerd. Dan maar de nog nieuwe creditcard.....: Pincode vergeten. Uiteindelijk toch de pincode gevonden en de betaling geaccepteerd.
Afslag Alcoutim van de doorgaande weg werd een beetje gefriemel maar leverde geen echte problemen op. Zo werd de CP feilloos gevonden. Stelde niets voor maar de ligging en de vieuw was fantastisch. Els zat, hoe kan het ook anders, lekker buiten in de zon en ging Fred vol goede moed opzoek naar een winkel want de proviandvoorraad had wat aanvulling nodig, o.a. brood voor de bruch. Deze missie was vergeefs: Geen winkel op redelijke afstand te bekennen. Dan maar terug naar de camper waar we het noodrantsoen aanspraken.
Het uitzicht vanaf de kleine CP lokte alweer dus Op Pad! Dat werd, zoals te verwachten in een quasi-Alpenstadje weer bergop-bergaf. Maar mooi! We liepen tot aan de oever van de Rio Guadiana waar een mooi panorama over een spaans stadje aan de overzijde te bewonderen was: Sanlúcar de Guadiana. Op een heuveltop in de verte stonden twee windmolens waarvan één stand had gehouden toen Don Quichot in deze contreien zwierf. Een uitgebreide verkenning van het stadje deed ons hart sneller kloppen. Heerlijk authentiek en weer ver terug in de tijd. Regelmatig zochten we een bankje op om te genieten van de mooie panorama's.
Het was opvallend hoe actief men is om het stadje te verfraaien. Op veel plaatsen was men druk met schilderwerk of restauratie. Men heeft kennelijk ontdekt dat de toeristen de stad ook ontdekt hebben. Hier en daar zag men ook de bekende europese vlag-symbolen: Brussel heeft stevig in de buidel getast.
Maar een super- of minimarkt? Niet kunnen ontdekken. Wel waren er ruim voldoende pin-automaten........ Ook aan terrasjes en restaurantjes ontbrak het niet.
Met de constatering dat het een goed besluit was weer het binnenland in te trekken sloten we deze mooie dag af.

Geschreven door Els.en.Fred.reizen.als.hobby