Zondag 12 december. Wreed werden we uit onze slaap gerukt door de luidtoeterende bakker. Natuurlijk wel een mooie service maar wij waren nog voorzien. Bed opmaken, de boel reisvaardig stabiliseren en toen ging Els de 12 euro voor 2 dagen afrekenen en reed Fred naar de sani-plaats. Alles weer leeg en vol en toen konden we gaan proberen of we de CP in Tavira nu wel konden vinden. Hoera! Dit lukte zomaar. Het inchecken gebeurde zeer zorgvuldig, ook de QR-code werd gecontroleerd. Dit was best een geruststellende gedachte. Els ging aan de wandel om een plaats te vinden. Ze gaf het gekozen plaatsnummer door aan de chauffeur en wandelde weer terug naar de receptie voor de verdere afhandeling. Camper neergezet, stroom aangesloten: Geen voltjes....... Els weer terug naar de receptie: De dame had vergeten de aansluiting op haar computer vrij te geven. Uiteindelijk opgelost en spoedig zaten we aan de koffie en de brunch.
De keuze voor Tavira was vooral omdat we wel weer eens wilden fietsen en dat is hier goed te doen. De accu's waren nog vol dus: "In de pedalen". In de stad zetten we de fietskes veilig neer om rond het mooie park de boel nader te verkennen. Er stonden kraampjes waar "kunstenaars" hun werkstukken en -stukjes aanboden. Best leuk spul maar we vragen ons altijd af "Wat moeten we ermee?" Niet onbelangrijk om te vermelden: Het was prachtig weer. Strakblauwe hemel, zo'n 20 graden en een flauw briesje.
We klauterden weer op de fietsen en gingen, een beetje zoekend, opweg naar een leuke plek dat Fred in herinnering had: Santa Luzia met de kleine visserhaven en leuke geveltjes. In het verleden zagen we hier houten keten met hoge stapels kreeftenkorven maar die waren grotendeels verdwenen. Het was er dus wel een beetje veranderd maar niet ten nadele. De terrasjes waren goed gevuld.
Onderweg stonden we ook nog even stil bij de salinas, zoutpannen waar zeezout gewonnen wordt.
Na Santa Luzia gingen we verder want we wilden ook nog naar een andere bijzondere plek: Praya do Barril. Hier is een uitgestrekt zandstrand aan de oceaan. Om er te komen moet men eerst over een smal bruggetje en dan een behoorlijk eind door het typische moerasachtige gebied met allerhande waterloopjes. Er rijdt ook een boemeltreintje maar wij kozen voor de benenwagen want 3,50 euro voor een ticket, lengte van het traject circa 2 km, vonden we wel erg pittig. Voor die centjes kochten we een lekkere pot goedgekoeld bier en een ijsco.
In de duinen ligt een ankerkerkhof. Vroeger heeft men ons verteld dat dit een symbolische plaats is voor de ex-tonijnvissers die door de grootschalige visserijschepen geen droog brood meer konden verdienen en daarom hun visserspijp maar aan Maarten gegeven hebben.
We hadden geen meet-app ingeschakeld maar toen we weer bij de camper waren hadden we er toch ruim 20 km fietsen en 'n kilometer of 6 wandelen opzitten.

Geschreven door Els.en.Fred.reizen.als.hobby