Zaterdag 27 november. Na kort overleg met Peter en Diny besloten we elkaar weer te treffen bij het Fort van Sagres, gelegen op het uiterst zuidwestelijke puntje van Europa. Wij waren er al vaker maar dit is voor ons een bijna symbolische must. Het wordt vervelend, sorry, maar het was alweer een landschappelijk erg mooie route maar vergde ook weer de nodige stuurmanskunst en zorgde voor versnelde afschrijving van de schokbrekers.
De grote parkeerplaats bij het fort was al redelijk bezet met campers. Maar, en dat was nieuw, splinternieuwe borden gaven aan dat er niet meer overnacht mag worden.
We hadden, als vroege vogels, al een korte wandeling erop zitten toen Peter en Diny ook aankwamen en bijna gelijk mèt hen de camperburen van Odemira.
Voor Peter en Diny hadden we al een bakje koffie klaar zodat we snel aan de wandel konden. Dit werd voor de Sagres-debutanten een opeenvolging van "Ohhh en Ahhhh".
De kusten zijn hier dan ook fascinerend mooi en met héél spannende paadjes. Peter schrok achteraf van zijn eigen dapperheid!
Natuurlijk moesten we ook naar het beroemde fort. Niet zo verschrikkelijk interessant maar, zoals eerder geschreven, je MOET er geweest zijn. Dat we tijdens de wandeling over het grote gebied, behorend bij het fort, regelmatig een buitje over ons heen kregen mocht de pret niet drukken.
Merkwaardig verschijnsel: Vele meters uit de steile kust bevinden zich diepe holen die in open verbinding staan met de oceaan.
Omdat Peter ook actief was als fotograaf hebben we nu ook een paar leuke foto's van Fred & Els. Selfies maken we zelden.
Na de wandeling die veel over keienpaadjes ging, vermoeiend stappen dus, waren deze keer 4 mensen uitgeteld toen ze terug bij de camper waren. Even kort overleg en toen besloten we voor de overnachting een aardig omschreven campercamping in Budens, 16 km verderop op te zoeken. En....... Zoeken werd het!
De weg erheen schoot goed op, een semi-autoweg. De navi, gevoed met coördinaten omdat we geen adres konden vinden, vertelde dat we er waren..... Een ongelofelijk scherpe bocht naar rechts voerde naar een smal steegje en daar stond zowaar een kabouterbordje dat verwees naar de camper. Ergens ging er bij ons iets mis want we reden ons zodanig vast dat we 350 in z'n achteruit moesten ploeteren. Peter had de plek al gevonden en kwam ons wuivend tegemoet. Pffffffffff!!!
De campercamping: De meest primitieve met het label camping die we in onze camperloopbaan gezien hebben. Maar toch had het wel iets. De opvang verliep ook wat moeizaam maar uiteindelijk hadden we ons plekje voor de nacht bezet. Plek nummer 13 maar we zijn gelukkig niet bijgelovig.
Toen het donker was werd er nog even ge-appt met onze vrienden (3 meter naast ons) want onze wegen zouden hier gaan scheiden. Zij hadden afspraken met vrienden voor een ontmoeting. We waren er wederzijds wel van overtuigd dat we elkaar ooit ergens weer zouden tegenkomen.

Zondag 28 november. Vrij vroeg in de morgen: Els aan het steunen, braken, diarree........... Niet best! Het vermoeden van òf een lichte voedselvergiftiging òf een buikgriep maar zeker wisten we het niet. Nog geen paniek maar Fred besloot toch maar per fiets naar de dichtsbijzijnde supermarkt te gaan voor een koortsthermometer en ook maar een covid-zelftest. Nog maar eens de covidverschijnselen opgezocht (fijn toch, dat internet) maar verder geen aanleiding gezien.
Inmiddels waren Peter en Diny vertrokken en appte na korte tijd dat ze in Silves op een CP stonden en............ daar vlakbij konden ze de covid-boosterprik gaan halen, tot onze verbazing zelfs kostenloos, ook voor buitenlanders. Goed geregeld in Portugal!
Door deze perikelen werd het geen erg boeiende (wel beetje spannende) zondag. Fred deed daarom maar uitgebreid corvee en, hoe kan het anders, hier en daar een babbel. En natuurlijk even dollen met een kleuter. (Haar oma was erbij) De kleuter was aan het fietsen en liet trots horen dat ze een fietsbel had. "Mag opa ook eens bellen?" (in het duits) een hartgrondig "Nein!!!". Uiteindelijk mocht het, na goede woorden van haar oma, tòch en zelfs DRIE keer!
Tegen de avond peuzelde een paar kräckers en dat ging goed. Ze voelde zich al beter, alleen de spieren en gewrichten deden nog niet netjes mee en ze had nog wat verhoging. Kijken of door de nacht het herstel doorzet.
We gingen maar voor het motto "Een nieuwe week, nieuwe kansen." En, als het kan ook beiden gaan voor de boosterprik.
Volgende standplaats: Silves. Peter appte al dat hij ons op zou vangen.

Maandag 29 november. Na een goede nachtrust was Els bijna weer de oude, alleen haar benen protesteerden nog een beetje, dus: Op naar Silves om te kijken of het met de corona-boosterprik zou lukken. Via het wereldwijdeweb had Peter ons info doorgestuurd maar we belandden toch op een andere CP dan door hem aangegeven.
Wij dom? Navi dom? We zijn daar nog niet helemaal uit. Deze keer was de dagafstand maar 60 km en ook nog over goede wegen. Een verademing!
De CP waar wij stonden lag aan de voet van de heuvel waarop een indrukwekkende Moorse burcht staat. Deze bezochten we in het verleden al eens dus lieten we de pittige klim deze keer maar achterwege.
Nog even over en weer appen met Peter om de priklocatie aan te geven, dit was 2 km wandelen. Goed om Els' benen weer in training te krijgen. :o)
Het was wel een oefening van geduld bij het prikcentrum maar na anderhalf uur kwam echtpaar Stolk geprikt en voorzien van een bewijs naar buiten. We gingen nog even gezellig buurten bij Peter en Diny en ook de nieuwe campermaatjes Nellie & René kwamen even langs, goed voor 'n uur in 'n kwartier bijkletsen.
Tegen vieren begon het af te koelen en vertoonde zich zwarte wolken aan het firmament dus begonnen we aan de terugmars naar ons plekje, nog even onderbroken voor een vlugge Lidl. Ook nog even naar een apotheek om pijnpilletjes te halen voor het geval de benen bleven plagen.
De zwarte wolken hielden het bij dreigen dus kwamen we droog "thuis". Spoedig daarna: Plop. Toen viel de duisternis in.
Dit relaas werd bijgewerkt en de wereld ingestuurd en toen op zoek naar onze volgende standplaats. Waar? Dat leest u in DEEL 11

Geschreven door Els.en.Fred.reizen.als.hobby