Vrijdag 12 november. Als u de foto's bekijkt weet u waarom we vandaag vroeg opweg waren naar onze volgende bestemming. We waren hier weliswaar al twee keer maar omdat het weer nu beter was dan voorgaande keren dus nog 'n keer naar Tapia de Casariego. Nadat we in Gijon afgetankt hadden (dit ging bijna mis: op een haar na namen we een afdakje mee.....) en we ontsnapten uit het verkeerstechnisch chaotisch Gijon, ook nog rijk voorzien van aso-verkeersdeelnemers , hobbelden we stevig door op de autoweg. De eenvoudige Mix-parking-CP werd makkelijk bereikt. Vier euro in de parkeerzuil en we mochten er 24 uur blijven. Er was sani-service en afvaldumpen was mogelijk. Voor de voltjes zorgde ons zonnepaneel.
De CP ligt vlak bij een prachtige parkachtige wandelroute dus dat werd een snelle brunch en toen genieten van het wandelpad. Het schoot niet echt op want om de haverklap was het stilstaan en van het uitzicht genieten. Ook waren er stukken waar het behoorlijk bergop-bergaf ging, geen probleem want we hadden de tijd.
Natuurlijk slenterden we ook door smalle steegjes want het verkennen van de woonwijken hoort er bij ons ook bij. Deze wijken zijn niet geschikt voor mensen die niet goed ter been zijn en het verbaasde ons dat we op de gekste plekken auto's tegenkwamen. In het kleine centrum wilden we wat cashgeld pinnen maar daar stond een senora haar biografie te typen op de bancomat...... Dan maar bij de volgende flappentap proberen.
We vonden de China-shop ook weer terug, een soort winkel-van sinkel, maar dat wat wij zochten hadden ze nou nèt niet in huis. Onze kuiten jengelden: "We willen naar de camper!", daar gaven we dan maar aan toe.
In de namiddag hield de zon het voor gezien en trok de hemel dicht, voor ons het einde van de belevingsdag. "Camperhokken" tot we redelijkerwijs naar bed konden.

Zaterdag 13 november. Het was nog stikkedonker toen we tien voor zeven onze ogen openden. Goed merkbaar dat we langzaam richting langste nacht gaan. Koffie en wat leuteren totdat het goed licht was en rond 8 uur verlieten we de CP. Corvee hadden we gisteren al gedaan, alles was leeg & vol.
We zaten al vlot op de tolvrije Autovia de Cantabrico die opvallend rustig was. Wel fijn, want er waren flinke stukken met dichte tot zeer dichte mist, we waren -letterlijk- In de wolken. De hoogste passage was circa 500 m. boven zeeniveau. Naarmate we afdaalden werd het ook helder, strakblauwe hemel en alweer stralende zon.
Gedurende de vele kilometers die we inmiddels lang de spaanse noordwestkust gereden hebben zagen we geen enkele niet-spaanse auto of truck. We waren als “ollanders” redelijk exclusief!
Op de gratis CP, een soort mixparking waar wel een sani-punt was, was ruim plaats. Vlak bij de CP ligt een aardig parkje en stroomt een riviertje. Er ligt ook een treinstation maar dat is totaal vervallen. We hebben gedurende ons verblijf ook maar één trein zien passeren.
Al snel waren we per pedis apostolorum onderweg om de oude stad te verkennen. Wat is het toch knap hoe men door de eeuwen heen zo'n stad tegen de berghelling heeft weten te plakken. We wandelden dik 5 km, overwegend klauterend en dalend door de stad.
Het lukte de fotograaf maar weinig om de vele oude gebouwen vast te leggen: Of de zon scheen fel in de lens of de straatjes waren te smal. Maar 'n paar plaatjes geven toch wel een indruk. We ontdekten een wandelpaadje waar we bij ieder huisje uitbundig toegeblaft werden door honden. Ook nog wat planten en bomen vonden we daar. Maar........ Dit sluippaadje liep dood. We troffen een signorita die dat bevestigde in een leuke mix van diverse talen. Omdraaien dan maar.
Voor de bevoorrading vonden we een grote Eroski-supermarkt, vrij dicht bij de camper. Ook hier perfecte corona-dicipline.
Bij de camper spraken we met een meneer die blij verrast naar ons nummerbord keek. Hij woonde in deze stad maar kwam oorspronkelijk uit Porto en had 4 jaar in Eindhoven gewerkt als buschauffeur. Leuk gesprek, een mengeling van nederlands, engels en een scheutje duits. Met een bump (zo'n vuistgroet) namen we afscheid.
Zo hadden we alweer een actieve dag eropzitten, de rest werd gevuld met de gebruikelijke zaken. Oja, de gereden dagafstand was 124 km.

Zondag 14 november. Het dagdoel Fisterra ligt op het meest westelijke puntje van Europa (naar men beweert....) en is ook het einddoel van de pelgrims die de Jakobspelgrimsroute volgen. Hiertoe moesten 125 km onder de banden door met hier en daar puzzelstukjes en ook nog stevige mistbanken. Een bijkomend ongemak was de laagstaande zon die de chauffeur steeds weer midden in z'n gezicht trof. Rechtstreeks, via het zijraam of via de spiegels.
Om 11u30 werd de CP bereikt en daar stonden we dan met mooi uitzicht op een grote baai. Inmiddels was het alweer strak blauw en stralende zon. Krijgt 'n mens dan toch wat hij verdient.....? De baas van de CP kreeg in ieder geval wel 8 euro van ons voor één overnachting incl. WiFi maar zonder verdere service.
De interessante omgeving lokte alweer uit tot wandelen. Een avontuurlijke route, vaak langs smalle paadjes, steegjes, trappetjes. Fascinerende uitzichten waren onze beloning. Els wilde naar de vuurtoren, dat schijnt HET punt te zijn voor de pelgrims, maar daarin ging Fred niet mee. Te pittig omhoog terwijl er al stevig bergop geklommen was. Bij een oud kerkje was ons keerpunt, echter pas nadat we een kort gesprek hadden met twee bepakt en bezakte pelgrims met de herkenbare jacobsschelp aan de rugzak. Zij hadden de voettocht gemaakt vanuit Limoges in Frankrijk. Diepe buiging onzerzijds!
De wandeling proberen we te schetsen met de foto's, de wandelapp was niet ingeschakeld. Volgens GoogleMaps mochten we 3,3 km bijschrijven.
Weer terug bij de camper was Els er als de kippen bij om het stoel buiten in het zonnetje te zetten en te werken aan haar vitamine D-balans.
Redacteur Fred werkte aan dit epistel, zag zelfs af van zijn siësta! Via Whatsapp meldden de kinders dat zij het op de camping in onze stacaravan ook erg naar hun zin hadden, ondanks het aanmerkelijk minder fraaie weer.
Els kwam nog even met de opmerking dat ze toch naar die vuurtoren wilde, maar eens kijken of we er met de camper kunnen komen. Of het lukt? Dat leest u in DEEL 5.

Geschreven door Els.en.Fred.reizen.als.hobby