Vanmorgen vroeg paraat om alles tijdig gepakt te hebben, klaar om te starten, echt niet wetende wat deze dag zal brengen. Eerst nog wel in de krant ( van de paters) kunnen zien wat er echt allemaal gaande is in de dorpen verderop. Het doet me denken aan wat er zich afspeelde in onze Ardennen 2 jaar geleden. Er is dus niet alleen de kapotte weg, maar ook 2 dorpen zijn zeer zwaar beschadigd. Logisch dat daar gisteren geen doorkomen aan was.
Na het ontbijt het grote vertrek. De 2 hospitaleros gaan mee tot op de brug om uit te wuiven.
Gisteren was er nog eens een verrassing. Ik wist dat er dit weekend hospitaleros wissel was, maar wie verschijnt er daar ineens: Marie Helene, de lieve hospitalera uit Lecoutre die mij op de bischopsstoel wou voor de foto! Zij zet hier haar vrijwilligerswerk 2 weken verder ! Ze wou mijn naam raden: bijde eerste keer gokte ze op Flip !! Het was in ieder geval een onverwacht plezant weerzien.
Gisteren trouwens met een van de paters ook een plezant gesprek gehad aan de hand van de foto's die ik heb van mijn verblijf bij hun confraters in Leffe.Natuurlijk kennen ze broeder Philippe goed.

Op weg dan maar. Het is zoals de voorbije dagen: bewolkt, maar droog.
De aanduidingen langs de weg geven duidelijk aan wat mogelijk is. Ook de info langs de klimmen is duidelijk. Je weet wat je te wachten staat. Ik had wat schrik dat er echt heel steile stukken zouden komen (" het is zelfs met de auto lastig") maar maximum helling is 10%. Dit lukt nog juist om met de kleinste versnelling alle gewicht naar boven te trappen.
Uiteindelijk zal ik in de voormiddag 3 cols over moeten:
Houratate: 1009 meter
Col de Labays: 1354 meter
La Pierre St Martin: 1765 meter
Het is alleen maar jammer ( pijnlijk) dat er afdalingen tussen zitten
Dit is het verschil met de Somport, die gaat in een stuk gelijkmatig naar boven.
Langs deze kleine wegen is het wel zeer rustig. Uiteindelijk kom ik op deze 3 klimmen 7 auto's en 3 moto's tegen.
Aanvankelijk ben ik hoog genoeg om geen last meer te hebben van de wolken, dus dat ziet er goed uit.
Het is dus enorm stil, enkel het klinken van de bellen van het vee hoor ik. Ook hier is er rundvee dat denkt dat het gras aan de andere kant groener is.
Ik zie, voor het eerst, woelsporen van everzwijnen. En in de verte zie ik een vos de weg oversteken.
Tijdens de laatste klim naar la Pierre St Martin geraak ik weer helemaal in de miezer, mist terecht. Blijkbaar is de col toch niet hoog genoeg om er bovenuit te geraken. Ik had verwacht 'leven' te zien in St. Martin, maar niets daarvan. Het is momenteel een doods ski oord. Grote leegstaande gebouwen, skiliften, bobsleebaan,... verder alleen maar nattigheid en gure wind. Er zit niets anders op dan verder over de top. Nat van de combinatie zweet en miezerige regen (mist) is de afdaling geen plezier. Ik moet ook constant remmen om veilig aan te komen. Na een 12 km. dalen zie ik in Isaba ,ik ben dan in Spanje, bij Juan Pito rook uit de schouw komen van zijn bar, restaurant.
Ik kan er een koffie en een broodje met de lekkere hesp krijgen en tevens mijn natte outfit wisselen voor droge kledij.
Vanaf nu is het dan comfortabel afdalen naar de zon in de verte. Het blijft constant, langzaam nu, afdalen in de vallei van de Esco. Ik passeer enkele leuke Baskische dorpjes en kijk uit naar een verblijfsmogelijkheid, maar niets te vinden.
Ik blijf dan maar verder bollen. Tot mijn eigen verbazing kom ik dan al snel terecht op de voorziene Camino weg! Lange tijd langs het stuwmeer van Yesa. ( Een omstreden project, via Google vind je meer info!)
Blijkbaar wordt het elk jaar in periode september veel kleiner... zoals nu dus.
Omdat het een zeer lange fietsdag was, stop ik bij het eerste wat ik nu zie: Hostal Ivan. En hij kan ineens voor avondeten zorgen. Dit is pas om 20.30 uur. Maar we passen ons aan aan de Spaanse mentaliteit: ... manana....manana...

Geschreven door De.weg.ontstaat.al.fietsend