Ik ben trots op mijn kinderen. Zag ik wit zand, meteen alarmeerde dat de aardwetenschapper in Lieke. De geologische kaarten erbij en ja ik loop ook over goudlagen. Niet voor iedereen zichtbaar, maar wel voor mij. Gouden voetjes.
Al vroeg bergopwaarts, een mooi donker pad. Het is koel. Ze staan nog hier en daar niks te doen, de oude machines van de groeven.
De pelgrim gaat over oude wegen ver beneden de moderne. Maar toch, uiteindelijk kom ik boven hen uit.
Boerenland, weidse uitzichten. Nog even langs de herberg Bodenaya waar de genootschapsmachines draaien (steun van Amsterdam tijdens de moeilijke coronaperiode).
Ook kan ik het kerkje niet overslaan. Niet vanwege de stempel, want daar stappen de mountainbikers graag voor af, maar omdat ik wat anders te doen heb.
Het pad gaat verder. Over een lange lengte is puin gestort om de modder begaanbaar te maken. Maar het zijn stukken marmer en dan is er ineens een speciaal stukje voor mij. Het komt ook overal naar mij toe.
Nog even verder en dan schuif ik de verticale stad Tineo binnen. Van boven zie je flats in gelid staan en denk je whou. Veel staat echter te verpauperen afgeplakt met te huur of te koop. En dan waait een koude wind ook nog door straten.
Het is bescheiden druk op de Primitivo. De herbergen lopen vol, maar ook de terrasjes. Ik begin de pegrims van mijn treintje al te kennen en verrassend zij mij ook.

Geschreven door Ceesblijftstappen