De lente is bijna voorbij, de schepen wachten voor vertrek. We moeten op tijd zijn.
Hoe komen we er? Lopen hebben we al eens gedaan, maar voor nu is dat geen optie. Monbus is een beetje lastig met zijn beperkte tijden. De oplossing is de excursiebus.
Het is vochtig en nevelig als ik de herberg verlaat. Ik laat lijn 6 aan me voorbij gaan en loop de 4 kilometer naar Plaza Galicia. In een vroeg geopende kroeg heb ik nog net even tijd voor koffie.
Er staan al meerderen te wachten onder een afdakje bij het kantoortje van de busonderneming. In de bus tel ik er drieendertig. De gids, een vlotte dame, legt uit dat er zeven stops zijn. Ik moet bij de laatste zijn. Dat wordt nog een hele dag.
De eerste stop is in Muros, een vissersdorpje met een aardig kerkje. De tweede en derde zijn niet bijzonder. Dan verder langs de Costa da Morte en naar het einde van de wereld in Finisterra. In de verte verdwijnt de scheidslijn tussen zee en lucht.
Melancholische muziek klinkt uit een doedelzak. Een muntje in de gallische pet.
De pulpa in Finisterre is prima. Ik heb gezellige Spaanse dames aan mijn tafel. Wel is de bediening wat adhd.
In Finisterre moet ik niet zijn,
Ik moet verder naar de plek waar de zielen inschepen om naar het eeuwige te gaan. Dat is bij het sanctuariun Virxe da Barca aan de kust in het plaatsje Muxia.
Hier moeten onze zielen scheiden. Voor de laatste keer omhels ik haar. We waren de allerbesten voor elkaar in dit leven.
Uit het paarse zakje schenk ik deovergebleven schelp aan haar ziel.
Jacobus, de veerman, tikt tegen zijn hoed als ze hem ermee betaalt.
Krachtig slaat de torenklok van Virxe da Barca en is het ritme van het leven te horen in het geruis van de zee. Ik zwaai nog even.
Kom, zegt mijn beschermengel, je moet verder.
De golven breken op de rotsen. Water spat op. Er valt zachte regen.

Geschreven door Ceesblijftstappen