De herberg vannacht was de verlaten dokterswoning van het dorp. De middeleeuwse kerk hield zich nog een beetje staande, maar ik verliet het dorp via dichtgespijkerde panden. Het pad onder de bergkam en verder omhoog klimmend naar de windmolens was een kleine uitdaging. Dit mede veroozaakt door het ontbreken van een ontbijt dat ik pas na 5 km kon bemachtigen in een chauffeurscafé.
Ik wist dat ik verder moest over 18 km niemandsland. Er was ook niemand te bekennen. Heel alleen door het weidse land waarboven luchten dreigden met zware buien, die niet vielen maar wel al eerder gevallen waren. Zo af en toe kleiige modder dus.
Toch viel het op dat ijverige historici om de 1,5 km een replica van Romeinse mijlpalen hadden geplaatst. En dat niet alleen, maar op dit pad, waar niemand loopt, ook informatieborden geplant - U loopt op de Via Itali, een belangrijke Romeinse ontsluitingsweg voor het oude Spanje.
Ik voelde dat ik midden op deze weg moest staan en zo de geschiedenis onder met voelde. De Romeinse wegenbouwers, de handelaars, de heerscharen. Ook in de middeleeuwen was de weg belangrijk. Ik zag nu hoe bloeiend de vervallen gehuchtje geweest waren. Ik zag de pelgrims en toen ik een wit gevaarte zag dacht ik dat moeten een struikrover zijn, maar het was een oude man met zo'n baskisch alpinopetje op. Hij droeg een mandje waarin hij de paddestoelen verzamelde die in het vochtige land plukte.
Ook kreeg ik te maken met het Trumpgevoel. Out-of-the-blue was daar een golfterrein. Het glooiend veld en het gemaaide groen vloekte met de natuur. Ik zag één man met zo'n typische tas stokken, heel alleen. Ja, dat deed met toch wel wat. Zou hij mij ook gezien hebben of zou hij gewoon zijn balletje hebben geslagen?
Eindelijk Burgos in zicht. Het liep al tegen drieën, ik wilde wel wat eten. Maar dat is in de buitenwijken van Burgos lastiger dan in de dorpjes. Geen comedor met menu del dia, maar wel raciones. In een flatgebouwkroegje legde een moederlijk doende dame me uit wat er in al die schalen zat. Onbegrijpelijk spul: darmen en orgaanvlees. Omdat het kroegje Abuelo heette had ik er toch wel wat vertrouwen in dat ze me iets lekkers zou voorschotelen. En dat klopte, op velletjes na waarvan ik dacht dat het de plastic verpakking was.
Dan eindigt mijn Camino Vasco, ook Bayona geheten voor de kathedraal van Burgos. Selfie gemaakt, want anders geloven ze me niet dat ik daar geweest ben. Mijn engeltjes zijn mij ook dankbaar. De één omdat die even aan zijn hemel mag ruiken, de ander om het schelpje oude herinneringen boven haalt.

Geschreven door Ceesblijftstappen