Vandaag begin ik aan het derde en laatste deel van mijn catharsis, de Primitivo. Een van de oudste pelgrimages naar het graf van de apostel Jacobus de Meerdere, neef van de baas.
Steden verlaten is meestal speuren naar aanwijzingen die vaak ontbreken. Oviedo bevestigt dat ook, of ligt het aan mij dat ik steeds het verkeerde weggetje kies?
Maar dan zijn ze er weer, de pelgrims. Als ik in de verte kijk hoef ik ze alleen maar te volgen om op de goede weg te komen.
Het is een heerlijke dag. De zon schijnt uitbundig en alras kan ik in mijn nieuwe T-shirt verder. Ik ga niet klagen dat het geen marinowol is, maar grotendeels katoen. Lekker zweet zien.
Het landschap is wederom naar mijn wens en een paar keer berg op en af is ook heerlijk. Natuurlijk zijn er ook regelmatig kapelletjes. De kerk heeft gezorgd dat er stempels te halen zijn, zodat je in Santiago wel gecompenseerd kan worden met aflaten. Maar ik heb een andere taak te vervullen.
Halverwege is er koffie en dat kun je gewoon in het engels bestellen. Dan weer verder over beschaduwde ezelspaden en langs klaterende riviertjes. Ook de dichter is present en wijst je op je tempo. De weg is lang vandaag.
In de herberg heb ik niet te klagen. Ik kan een kamer bemachtigen met een lekker matriomonaal bed. Voor mij alleen breed genoeg, maar ik graag wat krapper gelegen.

Geschreven door Ceesblijftstappen