Het is stil in La Robla. Geen bar te zien voor ochtendkoffie en getoast brood. Dan zie ik een werkman een deur in schuiven. Mijn ervaring heeft me geleerd, dat ik daar moet zijn. Aan de
bar zit al aardig wat werkvolk. Ook is de éénarmige bandietspeler aanwezig en een opgemaakte oude dame die al vroeg moet zij opgestaan.
Ik verlaat het stadje en nader al snel Puente del Alba. Alba herinnert me aan mijn Italiaanse, het meisje met de rode krullen. Maar ja, toen kwam het meisje met de zwarte krullen. Ik wist toen nog niet dat zij het beste zou zijn wat me zou overkomen. Zo loop ik het kerkje in. Het lijkt wel iets mystieks: ik aan de ene kant van het hek, zij aan de andere kant. Onbereikbaar, slot op de deur en ik heb geen sleutel.
Even later sta ik wel voor geopende slagbomen. Ik moet verder.
Het is goed weer. De camino loopt langzaam omhoog. Helaas wel langs een asfaltweg, waar je voor Max-Verstappers de berm moet inspringen. Het teken langs de weg schrikt ze kennelijk niet af.
Na Buiza moet ik de berg over. Wat een berglandschap! Grillige wanden, verre uitgezichten. Als ik na de top afdaal, kom ik in de parfumeriewinkel van de natuur terecht: afdeling brem, etage meidoorn en souterrain dennen.
Bedwelmd te zijn is niet geheel zonder gevaar, het smalle pad loopt langs ravijnachtige hellingen.
Dan haalt Pascal me in. We praten wat. In het gehucht Poladuro is een knus hoteltje. Ook de Engelse Emma is daar. Om zeven uur worden we aan tafel verwacht.

Geschreven door Ceesblijftstappen