Ik had deze etappe moderne kunst en wildernis langs een spoorbaan willen noemen. Na het verlaten van het schilderachtige Pancorbo kwam ik langs met graphti bespoten wagons en een emplacement met oude treinen ook vol graphti. Moderne kunst, deze kunststroom zag men niet gauw aankomen. Eerder vond men dat bekladding van de openbare ruimte.
Maar het spoor had meer in petto. Een lange wildernis vol natuur. Vogels en talloze planten. Wel werd je tot kruishoogte kletsnat van het hoge gras.
Toch bleek dit niet het meest kenmerkende van deze tocht. Na de wildernis kwamen de lange paden door het landbouwgebied. Dit bleken kleiige paden. Onder mijn schoenen plakte de klei. Ik kreeg klompschoenen. Glad en loodzwaar. Dat is uiterst vermoeiend.
Vandaag kwam ik ook een twee pelgrims tegen, een Spanjaard met een lange baard. Hij kwam uit Bilbao en was met zijn Portugese vriendin in Miranda de Erbo begonnen. Dit was hun tweede dag.
In een gehucht (Grisalena) werd de kerk schoongemaakt, daardoor kon ik naar binnen voor een schelpje bij Jacobus en een kaarsje bij OnzeLieveVrouw.
Op het laatste stukje van deze 25 km lange tocht begon het zachtjes te regenen. Voor het eerst mijn regenjack aan. En dat terwijl het hier elke middag en nacht regen valt.

Geschreven door Ceesblijftstappen