04.09.18
Grote zaal, geheel gevuld, ramen en luiken dicht, gesnurk, een echte albergue dus. Matig geslapen, de eersten voor 5 uur eruit, wij uiteindelijk rond half zeven: lol van uitrusten was er af. Drie kwartier later de loopschoenen hun werk laten doen. Toch nog behoorlijk wat stijgingtjes vandaag. Doel was om een km of 14 te doen, doch deze albergue lag (ook) veel te geïsoleerd van de voorzieningen. Dan maar door en nog een keer door en er 21km uitgeperst. Op een of andere manier gaat het wat moeilijker, wat mij brengt op vorig jaar. Ook toen had ik op het eind meer om tegen op te boksen. Komen we de Duitse meiden weer tegen waar we afscheid van hadden genomen (moeten morgenochtend vroeg terug naar Hamburg). Nog wel emailadressen uitgewisseld voor een oud kerkje waar ook een stempel te verkrijgen was. Thea is al een paar dagen met een 2e pelgrimspaspoort aan de slag, ikzelf vanaf vanochtend!
Wat een vreselijk gepiel eigenlijk om je blogs op je smartphone te maken, met 1 vinger en dat doet ik al bijna 1100kms!!!
Geen misverstand: leuk om te doen, handig naslagwerk, ben gek op de reacties!
Wat kan je vertellen over de verschilen tussen deze en mijn 1e camino.
Met zijn 2en voel ik mij toch verantwoordelijk voor de ander.
Je moet rekening houden met de verschillende loopsnelheden.
De 1ste kende veel meer hoogteverschillen: deze met grote stukken langs de zee had zijn eigen charme.
Het is vooral na het lopen gezelliger met zijn 2en en tijdens de rustpauzes en de routepuzzel momenten.
Dingen onderweg delen is ook veel leuker met vrij vaak pratend over alle kids: nieuwe kleinzoon, naar school gaan van de andere 2 kleinkids, het werk van schoonzoon en schoondochter, het vader zijn van zoon en de tomeloze energie van dochterlief.
Ik ga echter niet meer na een canimo een vakantie plannen: dus voortaan alleen maar lopen of alleen maar vakantie. Je moet nu meer plannen met de komende 3 vakantieweken er achteraan.
Deze camino had weinig kerkelijke invloed: geen pelgrimszegens en weinig kerken open. Misschien wel de reden waarom ik wat problemen rechts onder had!
In augustus de camino Portugese lopen lijkt niet handig gezien de vele vakantiegangers bij en in het water.
Hoe ik vorig jaar 800km heb kunnen lopen kan ik nog steeds niet bevatten.
In de zo goed als nieuwe albergue voor vandaag aangekomen: maar 5 paar schoenen w.o. 2 paar van ons, Thea gebruikte als 1ste de damesdouche, rugzakken ontsmetten (service), 2 lakens kussensloop en handdoek.
Waren goed uitgeblust meteen slapen: ik ben wel 1.5uur van de wereld geweest. Voor de rest zijn we niet verder geweest dan de bar 50m verderop! Hebben wel 2 onderste bedden met eigen stopcontact en leeslamp.
Morgen korte tocht, blijft het droog (tot op heden wel) en vanaf 14uur een pension voor 3 nachten in Santiago. De rest zien we wel.

05.0918.
En altijd maak je wat nieuws mee. Nu een herberg, weliswaar met weinig pelgrims, waar wij omstreeks 8uur er maar uitgingen, wat een verrassende weelde.
De laatste kms naar SdC waren toch wel voorzien van een aantal stevige klimpartijen en dan loop je de stad in, oja nog wel efkens een desayuno verorbert, en kom je omstreeks 11uur aan bij de beruchte, mooie, oude, imponerende kathedraal aan.
Je voelt emoties maar kwamen nog niet naar buiten, je slaat stil, je kust elkaar, bedankt elkaar en Thea zei nu ben ik hier ineens ook als peregrino!
We zakten neer, rugzakken af, foto's maken (enkele door een NieuwZeelander die morgen vanaf Saria gaat lopen naar (de minimaal vereiste kms vanuit het oosten voor een getuigschrift), zoeken naar bekenden en een tijdje helemaal niets.........
Rugzakken lozen is ook wel prettig en op zoek naar ons pension (3 nachtjes) kijken we naar de rij van liefhebbers voor een getuigschrift (credential), niet extreem lang, maar aanschuiven dan en 3 kwartier later waren ook wij voorzien van deze credentials.
Natuurlijk even een bakki doen boven in de Huiskamer van het Genootschap Sint Jacobus. Komen we 2 Vlaardingers tegen die nog even Finistere gaan doen.
Daarna pension gauw gevonden en douchen/verschonen. Terug naar boven (altijd zijn die kerkelijke gebouwen ergens bovenop neergezet) en de kathedraal in. Of course, eerst Jacobus omarmen (achter hoofdaltaar omhoog en hem van achteren omhelzen) wordt al emotioneler, dan naar beneden naar de relikwieën van de goede man, dan voor de jongste kids 3 kaarsjes bij Maria. En ja hoor Thea krijgt het te kwaad. Gaan we daarna aan de menu del dia en lopen we het plein achter de kathedraal op ga ik door mijn hoeven. Wat heb ik toch met dat Spaanse land???
We hebben ook nog even vanmiddag de bus van SdCompostela naar Coimbra geboekt voor zaterdag a.s., 6uurtjes rijden of zo. Tot maandagochtend maken we dan Coimbra onveilig en worden we opgehaald door Tony voor ons 3 weken verblijf bij hun in Coja.
Voor morgen staat de pelgrimsmis op het programma (er zijn er 2 per dag) die hopelijk nog opgevrolijkt wordt met het slingeren van de butafumeiro (het grootse wierookvat ter wereld).
De rest horen jullie nog wel.

Aan het einde van de ochtend was hetzover aankomst in Santiago.Wat een apart en trots gevoel dat ik het gehaald heb.Toch maar bijna 300 km in 15 dagen.
Zonder blaren en noemenswaardige pijntjes.Een schitterende ervaring zo met zijn tweeën.
Liefs Thea.

Waar iedereen op zat te wachten is natuurlijk het antwoord op de vraag wat deze camino heeft gedaan met onze relatie?!?! Nou vooruit dan maar, we hebben besloten om nog even door te gaan! Hihihi.
Cees & Thea

Geschreven door Cees-rosier