Exact 8 dagen ben ik nu en route.
Vrijdag zaterdag en zondag liep een groot gedeelte van de route door het dal waar de Oria loopt (deed me aan mijn zus denken). Gezien de beperkingen in zo'n dal (iedereen moet hier doorheen: trein, auto, fietser, wandelaar) is er toch op diverse plekken gekozen voor kleine industrieterreinen. Dat betekent ook net als in NL verwaarloosde/lege gebouwen, extra triest gezicht omdat je als wandelaar nu eenmaal langer zo'n aanblik ziet dan een autorijder.
In Beasain (zaterdag) een opmerkelijke albergue: diverse oude gebouwen rond een oude molen waarvan 1 gebouw de albergue was. Hier een bijzonder aangename verwelkoming door een beheerderskoppel die ik uiteindelijk om 22.45uur naar bed stuurde omdat ik vlgd dag weer om 6uur op moest. Ook hier was ik alleen. Die avond met handen en voeten en Engels en Spaans en met woordenboeken de trieste toestand in de wereld geanalyseerd. Conclusie: als kinderen in toenemende mate geen vaste en stabiele gezinssituatie meer kennen en er sprake is en blíjft van ongebreidelde sociale media dan voorspeld dit weinig goed voor de toekomst (dit was de dagsluiting, welterusten!
Zondags was Zegama aan de beurt om mijn intrek te nemen. Albergue gevonden. Bleek een sporthal te zijn met in de gymzaal een serie stapelbedden. De verwelkoming geschiedde door de schoonmaakster, die ook de bekende sportdouches aan mij toonde. Vooruit, in ieder geval binnen en de rugzak af. Mij ook nog telefonisch gemeld doch dat leidde tot spraakverwarring (als er een spaanse dame helemaal los gaat, gaat bij mij het licht uit) en helemaal niets: er kwam niemand. Erg verwarrend: moest eten/drinken maar je spullen achterlaten in een niet afsluitbare hal?! Uiteindelijk dicht in de buurt gebleven en snel een aantal malen heen en weer voor de inwendige mens. Eindconclusie: nooit iemand gezien, met open deuren geslapen (of wat er op leek) en daardoor was het nog verrekte koud binnen (je moet me geloven: met kleren aan incl sokken en fleecejack) en ook nog eens geen stempel in mijn pelgrimspaspoort!
Ik was er in Beasain opgewezen dat de routes van zondag en maandag zwaar waren en zonder voorzieningen onderweg (dus veel water en noodrantsoen in de rugzak: kilo's erbij dus!!!
Tot op heden de mooiste en zwaarste tocht was maandag van 250 naar 1150meter: veel bos, veel paden met losse gladde stenen (vooral gloeiend gevaarlijk naar beneden met ongeveer 11kg). Gelukkig is alles heel beneden aangekomen mede danks mijn vader (wandelstok). Naar boven ging het stapje voor stapje en iedere 30-50m op adem komen: ben tenslotte al een oudere jongere!
Na de bizarre toestanden in Zegama (gymzaal) kwam ik maandagmiddag aan in Agurain en zoekend naar de albergue komt er een bizonder aantrekkelijk dame op mij af die vroeg of ik de albergue zocht. Later bleek het de dame van de Officina de turismo te zijn (vaak allemaal aantrekkelijk die dit soort werk doen of er voor gestudeerd te hebben -knipoog-).
Gewoon met haar gezellig gewandeld naar mijn slaap/douchplek) en de sleutel gekregen: ook hier alleen. Ik klaar met wassen, douchen enz. en het dorp in (toch effe proberen of de sleutel zijn werk doet, mooi niet: spullen binnen ik buiten). Op zoek naar de leuke dame, andere sleutel, deur nog steeds dicht. Uiteindelijk kwam er een man die de deur alleen maar openkreeg als je de sleutel een paar tikken met de hamer gaf. Wat dacht je wat: ik heb de gehele avond met een hamer rondgelopen! Nog wat over die deur: savonds dus effe hamertje tik en binnen! Slecht geslapen matras met een zeilomtrek en doorzakkende spiralen. Ga ik vanochtend vroeg weer op pad, shit mijn stok: stond gelukkig nog buiten bij de voordeur -zucht-).
Inmiddels zit ik in een geheel andere omgeving: veel velden, weinig bossen meer, warmer (boven 30 met warme wind)veel vlakker (waarschijnlijk om een beetje voorbereid te zijn op de beruchte Meseta na Burgos) en weinig voorzieningen onderweg!
Momenteel, wederom alleen, in een albergue in Alegria: snel gevonden, eigen sleutel (die normaal werkt) en bijgeslapen.
Al met al bijna 160km gelopen, kleine tenen opgeborgen in kokertjes, geen druppel regen tegen gekomen en blijft het heerlijk om sochtends vroeg te lopen in alle rust. Lichamelijk herstel gaat mij zeer voorspoedig af iedere dag.
Wat de komende dagen betreft: morgen hoop ik aan te komen in Vitoria en daar een rustdag te nemen (mooie stad, al begin dit jaar met Thea bezocht). Uiteindelijk via La Puebla de Arganzon en Miranda de Ebro (de Ebro die uitkomt in de Middellandse zee boven Vinaroz) zal ik Baskenland verlaten en Castillo & Leon binnenlopen.
Bizonder is te ervaren niks aan je hoofd te hebben en toch je hele dag te vullen met eten, wassen, drinken, slapen, uitrusten .......en af en toe een blog.
Tot een vlgd keer!

Geschreven door Cees-rosier