Deze morgen om 7u30 vertrokken voor een rit van 500 km richting Rundu. We geven een vrouw die in de lodge van Namutoni werkt een lift want anders moet ze op eigen krachten te voet en liftend thuisgeraken zo'n 100 km verder!!! We kunnen wat met haar praten en zo was de asfaltweg (voor de 1e keer!!) wat minder saai.
Na 300 km verandert het uitzicht en nemen de tekenen van extreme armoede zienderogen toe.
Het is schrijnend om te zien hoe de mensen hier (over)leven. Overal scharrelen ze vanalles bij elkaar uit de afvalbergen langs de weg. Kleine kinderen dragen baby's op hun rug en nog een pot of zak op hun hoofd. Vee steekt her en der de weg over. De hoge grassen aan de kant van de weg worden hier nog met een zeis afgekapt. En toch hebben de mensen een glimlach tot achter hun oren of wuiven ze naar ons.
Rundu is ook maar 1 hoofdstraat waar iedereen door elkaar loopt. Wie zich wat meer kan permitteren heeft een kar getrokken door ezels of runderen. Weinigen hebben hier een auto.
We tanken vlug en komen 7 km verder aan onze lodge waar een alpaca ons staat op te wachten. 🦙Opnieuw een schril contrast met de buitenwereld. Onze lodge is gelegen aan de Okavanga rivier. Aan de andere zijde is Angola. We hebben een luxe lodge met zicht op de rivier. Een oase van rust met prachtige bomen, bloemen en vogels. Eens iets anders dan wilde dieren. 🐾🐾
We maken nog een boottrip engenieten van een prachtige zonsondergang. Aan de Angolazijde komt iedereen zich wassen of water nemen. Ook de dieren komen drinken.
Ps: er zijn weinig muggen 🦟🦟🦟 maar ze steken verschrikkelijk. Ik ben natuurlijk weer de pineut ondanks spray, roller, muskitonet....André nog geen enkele.
Ook de gamedrives laten hun sporen. Zit onder de blauwe plekken en er zullen er nog bijkomen 😆🤭
Als je in een tankstation naar het toilet wil gaan moet je betalen voor de sleutel en krijg je een "stukje" wc papier mee. Hier geen blaadjes die je kan scheuren als bij ons. Flinterdun en hangt zo in flarden vaneen. Zijn zelfvoorzienend 🤣🤣 om ongemakken te vermijden.
Morgen rijden we 200 km verder langs de Caprivistrook.

Geschreven door Carines.reisverhalen