Vandaag rijden we verder met onze blik gericht op Lissabon. Op zich niet zover, maar wel als je de kleinste doorgaande M-wegen neemt, door de bergen.
Wat hebben we een bochten gehad. En natuurlijk ook weer die prachtige uitzichten.
Vanaf Praia de Arrifana zijn we over de N267 door het natuurgebied Serra de Monchique, naar onze eerste stop van vandaag gereden in Monchique.
Een bergdorpje dat bekend staat om zijn heilzame bronnen en de handcraft. Het is één van de hoogste dorpjes in Portugal gelegen, op bijna 900 meter, in de bergen boven de Algarve. Het dorpje kenmerkt zich door straatjes met kleine steentjes die zich omhoog slingeren richting de berg. Het is een mooi dorpje met veel 18e en 19e eeuwse huizen. Het centrale plein is erg sfeervol met zijn fonteinen en mooie bloemperken.
Er zijn veel kleine winkeltjes met allerlei snuisterijen.
Bij het vervolgen van onze weg hebben we een verkeerde afslag genomen. Hoe kan het als je maar keuze heb uit twee wegen..., ja, ons lukt het!
Hierdoor kwamen we op de M501 richting Odemira. Was het vervelend? Zeker niet de rit was mooi, afwisselend qua natuur en bochten, heel veel bochten.
Aan de weg staan stenen wachthuisjes bij de bushalte. Over het algemeen wit geverfd met een blauw accent. Maar in deze omgeving zagen we een aantal huisjes die compleet beschilderd waren als een schilderij.
Onze overnachting hebben we geboekt in São Luís. Wat een prachtige locatie! De laat 17e-eeuwse kern van deze historische stad, gesticht door de Fransen en bezet door de Nederlanders voordat ze onder Portugese heerschappij kwam, heeft het oorspronkelijke rechthoekige stratenplan in zijn geheel behouden. Is gelegen aan de monding van de Mire, is de vissershaven van Vila Nova de Milfontes een van de juwelen die aan de Portugese kust rusten. Tussen de witte huizen schuilen kleine steegjes een levendig leven, onderbroken door het geluid van de oceaan.
We hebben nog even genoten van het zwembad en 's-avonds heerlijk uit eten in het Pittoreske dorpje. Met de route planner een restaurantje gevonden. Maar dan rijd je de steegjes in en denk echt: "dit komt nooit goed". Het wordt steeds smaller en lijkt uit te komen op..., maar geen restaurant. Of toch wel? Ja hoor ergens verscholen in een hoekje een heel gezellig restaurant. En als we dan eenmaal zitten, blijken we naast een tafeltje te zitten wat ook Nederlanders zijn.
Weer een dag met een gouden randje.

Geschreven door Bea.en.Piet.zijn.weg