Vandaag te lang lopen over en teveel aan asphalt. De route heeft de rust van het bos even vervangen voor een afdaling in de moderne wereld. Maar goed het weer was net als gisteren ideaal en het was vandaag zondag en relatief rustig op het asphalt en Sansepoltro aangekomen was het zo’n leuk sfeertje. We gingen in een straatje een drankje drinken tegenover de ijstent. Het was net of heel het dorp jong en oud langzaam door het straatje ging danwel om te flaneren, danwel om een ijsje te eten of een praatje te maken. Het voelde ook gewoon gezellig en een beetje uitgelaten. Na het drankje namen we ook een ijsje want dat zag er ook al zo goed uit. Toen liepen we terug naar het hotel, waarbij we moeite hadden ons voort te bewegen op het langzame flanerende Italiaanse tempo. We hebben natuurlijk ook niet ons beste zondagse goed bij ons maar onze tred is gewoon te snel en gehaast. Het was leuk dat te merken en een poging te doen naar tempo dolce. Bij het hotel zagen we op straat nog twee andere pelgrimskoppels die we al zagen in Consuma. We zijn met hen een trattoria ingedoken om te eten te kletsen en ervaringen buiten te wisselen.
Het verblijf in de ail Castellero vorige nacht, wat ons na aankomst op voorhand niet leuk (het was zo aftands) leek bleek dat toch te zijn. We zijn eigenlijk te verwend met iedere dag onze eigen kamer en badkamer. Slapen op slaapzaal in onze slaapzakken bleek, ondanks het krakende doorzakbed, toch wel goed te doen.
Maar het waren vooral de andere gasten en hun hartelijkheid die het verblijf leuk maakten.
Er was niets anders in de buurt dus hadden we ons ook opgegeven voor avondeten. En dan zit je met z’n allen in een klein eetzaaltje. Er was een tafel van zes Amerikaanse wandelaars, zij waren nogal op zichzelf maar dat zou nog veranderen, en wij zaten aan een tafel met twee Italiaanse jongens die het pelgrimeren ontdekt hadden en nog twee zussen samen met moeder.
Aan onze tafel raakten we snel aan de praat met iedereen. De zussen waren ongeveer onze leeftijd en ze waren die morgen samen met moeders in een oude Renault 4 helemaal van Ischia (bij Napels) aangereisd. Zij kwamen voor het dagboekmuseum in Pieve Santo Stefano. Moeders had haar dagboek ingeleverd voor de jaarlijkse dagboekwedstrijd en de prijsuitreiking of zo. Het was een vrolijke boel aan onze tafel en moeder keek een beetje ondeugend en maakte grapjes.
Na het eten en bij de koffie bedacht ik hoe contact te maken met de andere tafel. Er zat nog een reep chocolade in de zak ergens en die heb ik toen in stukken gebroken en aan iedereen uitgedeeld. En jawel het ijs brak direct. Ook de Amerikanen waren leuk en hartelijk en typisch van die mensen die je je bij goede Amerikanen voorstelt. De leider was een zekere Richard. Hi was Judge geweest en beweerde ‘die weten alles’ Hij had nog meer van die grappige dingen. Het leukste vinden we z’n commentaar op de pleister op Betty’s voorhoof. Dat was een badge of courage. En inderdaad dat was het.

Geschreven door Ads.reisdagboek