Vandaag was het weer weer zoals gisteren. Zonnig en niet te warm. We waren al eerder wat andere pelgrims tegengekomen en die volgen min of meer hetzelfde pad tussen dezelfde plaatsen waar overnachting is. Gisteravond aten we ergens met z’n vijven. Bijzonder hoe dat sfeertje tussen pelgrims is. Ik denk dat ze allemaal ervaring maar vooral informatie willen uitwisselen. Het is altijd wel gezellig zo. Ik heb ook nog wat fotootjes erbij gedaan van het interieur van Olga’s ospitale. Toen we overigens daar binnen traden stelden we Betty voor als Bettina maar Olga maakte daar gelijk Lamberta van en bleef haar ook zo noemen. Dat was wel heel grappig. Olga had geen ontbijt maar dat is hier in Italië niet zo’n probleem want in Stia, waar we nu zijn en wat een ‘grotere’ plaats is, zijn baretjes voor koffie en wat te eten. We vonden een prima bar annex bakkerij voor ontbijt en wat brood voor onderweg. De barretjes zijn vaak levendig dus gezellig en we rekenden hier voor 1 cappuccino €1,40 af, dat is toch wel een heel vriendelijke on-Amsterdamse prijs.
De weg vandaag ging weer grotendeels over het bospad met stevig klim- en daalwerk. Onderweg is hier verder in het Nationale park Casentino niks zelfs geen bereik vandaag. Dus zijn we aangewezen op lunch uit onze rugzakken. Daar zit geen koffie in maar wel lekker vers brood van de bakker van vanmorgen, een stuk kaas, eieren, die ik gister even bij Olga hard mocht koken, wat fruit, koekjes, noten en chocolade. Wat een rijkdom toch. Al lopend door het bos gebruiken we vaak even de mobiel om te checken of we nog wel op de goede route zitten, want hoewel goed aangegeven met richtingaanwijzers en tekens, zijn we ons toch al een paar keer verlopen. Maar gelukkig staat de kaart ofline op onze mobiel en hoewel geen bereik volstaat gps.
Al lopend door het bos was er verder niks, niks dan bos en wij twee. De rust is sereen als als je zo loopt door zo’n bos met van die reuzenberkenbomen dan voel ik me dichterbij God. Het is stil en alleen het geluid van onze passen. Na lunch en een flinke klim kwamen we uit bij kluiizenaarij Sacro Eremo di Camaldoni. Franciscus heeft hier ook als kluizenaar verbleven om dichter bij God te komen. Het is nog steeds als zodanig in gebruik en je moet er stil zijn maar Silenzio blijkt voor sommige gasten toch een lastige deugd. We konden er ook nog een kijkje nemen in zo’n kluis. Bijzonder dat de kluizenaars zich helemaal afsloten van de buitenwereld. Weer buiten onderhielden we ons met wat andere pelegini’s. Zij klaagden over geen bereik, ja want zonder bereik gaat er tegenwoordig niks meer. Zonder connectie naar de nieuwe (af)God Internet verblijven wij in het niks. Terwijl ik juist geloof dat ik in de stilte van het bos, en verder niks, dichter bij God kom.
We verblijven hier in het klooster Foresteria di Monastro di Camaldoli. We konden hier voor een kleine prijs meedoen met het avondmaal met andere gasten en priesters. Met z’n allen 1930 stipt aantreden dan volgt een kort gebed en dan wordt er gegeten en gesproken. Het gaf me een beetje een gevoel als bij het kerstlied: komt allen tesamen. We wilden ook nog verblijf boeken voor morgen maar hoe doe je dat zonder bereik??? Hellepie, hellepie😱!! Godzijdank bestaat er dan nog zoiets als wifi. En zo komt ook dit verhaaltje dan weer tot u. Morgen trekken wij weer verder door het bos en de goddelijke stilte. Wat het weer wordt? God zal het weten.

Geschreven door Ads.reisdagboek