Op tijd op weg naar park guell. Het is een flink stuk bergopwaarts maar gelukkig is het nog ochtend en het vooruitzicht dat ik straks weer naar beneden zal lopen zorgt dat ik de moed erin houdt. Toch begint de zon steeds feller te schijnen en blijft er een constant gevoel van droogte achter in mijn keel waar maar niet tegenop te drinken valt. En dan... Roltrappen??!! Ja serieus waar, roltrappen naar boven! Ik neem er vol genoegen gebruik van en dan ben ik er. Park guell. In opdracht van antoni gaudi s vaste opdrachtgever eusebi guell werd op een helling boven de stad, park guell aangelegd (1900-1911) Het park was eigenlijk bedoeld als ruim opgezette wijk, maar er werden uiteindelijk maar drie huizen gebouwd. Hoe geniaal gaudi was als bouwmeester maar ook als kunstenaar, ambachtsman en landschapsarchitect blijkt uit het complex met organische vormen en natuurlijke bouwmaterialen. Gaudi hield bij de aanleg ook rekening met milieu en kosten, er werd daarom alleen gewerkt met materiaal dat op het terrein te vinden was. Voor de mozaïeken gebruikte hij afval uit de keramiekfabrieken in de buurt.
Omdat het een budget vakantie betreft besluit ik om geen kaartje te kopen. Toch valt er zonder nog genoeg te zien. Al stelt het park zelf weinig voor, de bouwwerken des te meer. Allemaal versierd met een kleurenpracht van mozaïek die glinsteren in het zonlicht. Ik loop door het park langs het "viaduct" een door dorische zuilen gedragen terras en onder de pilaren door. Bovenaan de heuvel heb je een prachtig uitzicht over de hele stad. Ik eindig waar normaal gesproken het begin is. De twee huizen staan in volle glorie uitnodigend te glimmen. Ik begrijp wel hoe antoni gaudi dit voor ogen had. Een waar sprookjes dorp.

Terwijl ik weer terug naar beneden loop besef ik dat het eigenlijk helemaal niet makkelijker gaat dan op de heenweg. Het is inmiddels behoorlijk warm en de weg is zo stijl dat ik moet oppassen niet voorover te vallen.
Eenmaal terug houd ik een korte siësta in het hostel. Daarna denk ik dat het tijd word voor de Cathedral! Mensen die mij beter kennen weten dat ik een enorm zwak voor lieve, leuke, mooie en bijzondere kerkjes heb. Zo ook bij deze zijn de verwachtingen hoog. Ik slenter door de straten van Barcelona en als ik eenmaal aankom op het plein voor de Cathedral, voel ik hoe adembenemend hij is. Ik voel meteen meer connectie dan ik bij het Sagrada familia had. Deze is af! Authentiek! Een violist speelt een klassiek stuk dat ik lijk te herkennen en ik zuig het moment in me op. Ik loop over de trap naar de ingang... En net voor me neus word de deur dicht gegooid. Gesloten. Net als ik staan er meer verontwaardigde mensen, teleurgesteld naar een deur te staren. Als troost besluit ik naar de Santa Maria del Mar te gaan maar uit verwarring blijk ik toch de Cathedral binnen te lopen maar nu via de zij ingang.
Lang niet zo mooi als de vele Italiaanse kerkjes die ik in mijn archief heb maar deze mag er ook zeker zijn. Ik kom uit op het binnen plein van de kerk en begrijp nu waar deze kerk zijn charme vandaan haalt. Tevreden loop ik via de achteruitgang weer naar buiten en ondek daar een tafereel wat zo terug naar Venetië kan en lijkt op de brug der zuchten. Maar dan anders natuurlijk, het blijkt inderdaad onderdeel te zijn van het naast gelegen klooster.
Zo dan nu tijd voor het strand. Terwijl ik dacht dat het nog wel redelijk dichtbij was bleek dat toch even anders uit te pakken. Ik slenter mee met de meut over de la Rambla (dé grote wandelboulevard van Barcelona) om uiteindelijk via een zijstraatje terecht te komen bij de marcat de sant Josep een overdekte markthal.
Ook daar slenter ik naar binnen, het is er zo vol met een menigte aan mensen en marktlui dat ik snel een rondje maak en zogoed als naar buiten vlucht. Ik kom weer uit op de la Rambla en slenter verder, strand moet nu toch wel dichtbij zijn. Ik ga nog even een hapje eten voor ik verder ga het restaurantje welke ik voor ogen had bleek dicht te zijn. Waarna mijn keuze valt op een Turkse donner.
Ik loop de hele la Rambla af en zie al zee in de verte, echter ik kom uit bij de haven. Hier staat een monument van colombus die wijst naar de zee.
Ik loop voorbij de haven en langs de boulevard kom ik dan toch eindelijk een stukje strand tegen het is inmiddels al avond maar neem toch nog even een duik in de zee. Al snel kom ik er weer achter dat ik geen echt strand mens ben alles zit onder het zand... Ook heb ik weinig tot geen geduld om uren te liggen bakken. Het begint al donker te worden dus doe er verstandig aan weer terug naar mijn hostel te lopen. Er blijken stranddouches te zijn wat mijn affectie tegen zand enigzins doet slinken. Terwijl ik terug loop hoor ik muziek en schuifelende voeten. Ik ga kijken! Muziek en dans zijn nog altijd twee onuitgesproken liefdes die goed samen gaan. Mensen staan in een grote kring om een groep dansende mensen. Swing dansen noemen ze dat. het swingt inderdaad behoorlijk en het doet me denken aan een combinatie van chachacha, jive en salsa. Jong oud iedereen doet mee. En dat gewoon midden op straat.
Ik loop terug naar het hostel. Althans dat dacht ik want ik kwam weer uit op de la Rambla. Een rondje gelopen dus. Ontzettend balen en het was inmiddels al donker. Ik liep nu wel in de juiste richting dat wist ik zeker, keek nog eens extra op me kaart. Ondertussen kwam ik casa batllo bij nacht tegen en een fontein aan de passeg de gracia (dure winkelstraat) Toch duurde het lang voordat ik weer terug was in het hostel. Maar ik was blij dat ik het weer had gevonden. Snel slapen morgen een nieuwe dag.

Geschreven door Taryns.reisverhalen