Vandaag was zeker weten één van de bizarste dagen die ik heb meegemaakt tijdens de afgelopen 5 maanden. Een oude leraar van Peetim was overleden en vandaag ging ze naar de begravenis. Ze vroeg of Fabian, Kim en ik met haar mee wilden gaan. In eerste instantie dacht ik; "tuurlijk als Peetim mij nodig heeft dan ga ik. Ze is de liefste en behulpzaamste vrouw die ik ken dus ik wil maar al te graag iets terug doen." Maar daarna begon ik te denken; "dit is eigenlijk best raar; naar een begravenis gaan van iemand die ik helemaal niet ken. En ik wil ook niet overkomen als een toerist die deze begravenis als een interessante activiteit ziet."
Toen ik aan Peetim vroeg of het wel zo'n slim idee was dat wij als blanke toeristen meegaan zei ze dat het juist goed is. De familie wilt zoveel mogelijk mensen, hoe meer mensen op de begravenis hoe beter. We zouden juist respect tonen volgens haar.
2 uur later zaten we in de auto. We stapten uit bij een tempel en voordat we naar binnen liepen deden we natuurlijk onze schoenen uit. We namen plaats op de groene plastic stoeltjes. Het was echt best druk en alle mensen waren in het zwart, grijs of wit gekleed. Links vooraan stonden een stuk of 12 bloemenkranzen en een klein altaartje met wierook stokjes. Middenvooraan zaten 2 monikken in hun oranje gewaden met beiden een eigen microfoon. Ze begonnen met 'chanten' (= zingend praten). Een uur lang luisterden we naar het Thaise gechant. We zaten met onze handen tegen elkaar in een bidpositie voor ons en af en toe buigden we onze hoofden naar voren. De familieleden liepen soms naar de monikken om te bidden en na 1 uur was het klaar. Iedereen kreeg een soort van goodiebag mee naar huis als bedankje dat je geweest bent. In het papieren zakje zat een pakje melk en een cakeje.
Peetim vertelde dat een begravenis 3, 5 of 7 dagen duurt, dit is afhankelijk van het geld van de familie. Toen haar ouders overleden duurde de begravenis 7 dagen. Zij liet de 'pancake-man' (man die in een karretje rondrijd en pannenkoeken maakt) komen en hij maakte ruim 1000 pannenkoeken. Ook vertelde ze dat de meeste Thaise mensen gecremeerd worden en de Chinezen begraven.
Toen we naar de auto liepen kwam er een man naar ons toe. De broer van de vrouw van de overleden man. Hij bedankte ons wel 2 keer dat we geweest zijn, hij waardeerde het heel erg. Dat was wel heel fijn. Wat een bizarre ervaring!

Geschreven door Lisa.on.the.road