De laatste der mohikanen staan er nog overeind, wij, Maureen en Paschal en Renée met moeder Theresa. De anderen zijn of al thuis of nog onderweg, zelfs Marcel heeft het pand verlaten. Onze laatste dag in Japan. Met z’n vijven lopen wij naar “Ueno park”, moeder Theresa blijft in het hotel. Aan de drukte merk je dat het zondag is. Tot mijn genoegen hebben wij vandaag de tijd om op de rommelmarkt te snuffelen, voor een paar “yentjes” slaan wij 2 Japanse printen in, nu zorgen dat ze heelhuids thuiskomen. Bij de tempel brand ik, per gebrek aan kaarsen, een wierook staafje, wij staan even stil bij de dierbaren die ons verlaten hebben, en vragen de goden om voorspoed en gezondheid voor de dierbaren die nog onder ons zijn. Na een kopje koffie lopen wij terug richting hotel. M en P willen nog ergens shoppen, wij kiezen om in de buurt van het hotel te blijven, de grijze lucht is dreigend en wij moeten rekening houden met de tijd, de koffers zijn nog niet ingepakt. Er is sinds gisteren een groot festival gaande in onze wijk, veel getrommel, zang, altaars die door de straten met veel gejoel worden gedragen. Wij mengen ons in het geroezemoes onder de lokale bevolking. Veel mannen dragen een korte jas in de kleur van hun “club” en meestal geen broek. In hun blote of nauwelijks bedekte billen paraderen zij door de straten. Aan de voorkant worden de “familie juwelen” in een doek ingepakt, maar het hele pakketje blijft prominent zichtbaar. Voor de preutse westerlingen een bizarre gewaarwording. Ook zijn er een soort priesters met lange gewaden en zwart hoofddeksel aanwezig. Een demon in een kleurrijke bewerkt kostuum en een rode afschrikwekkende masker, met wie kinderen graag op de foto gaan, completeert het beeld. De demon ziet mij foto’s maken, hij wenkt naar mij en nodigt mij uit om, net als de kinderen, plaats te nemen op zijn schoot… ik ga op de uitnodiging in tot grote hilariteit van de Japanners. Zelf hou ik er een grappige foto aan over.
Nu dat ik het over billen hebt, realiseer ik me dat ik een veel besproken onderwerp bij Japan reizigers nog niet behandeld hebt… Het Japanse toilet. De ene met nog meer moderne snufjes dan de andere, verwarmde toiletbril, deksel die vanzelf open gaat, knop voor music om gênante geluiden te verdoezelen, enz…. Eén ding hebben ze allemaal gemeen, de sproeiers… een straal lauw/warme water verwent je intieme zone. Mannen moeten wel oppassen dat zij de juiste knop indrukken anders wordt hun klokkenspel gekieteld door een waterstraal. In publieke toiletten vind je ook vaak een kinderzitje waar je je mormel kunt parkeren terwijl je bezig bent. Het is in het begin even uitzoeken hoe het allemaal werkt maar het went snel. Eén zekerheid heb je, het is overal brandschoon, wat moeten Japanners schrikken als zij een openbaar toilet binnenstappen in Europa.

Geschreven door JenS.onderweg