Afgelopen nacht niet zo goed geslapen ondanks de vermoeidheid. Het was warm op de kamer en het bed ligt vrij hard. Jan geniet van het goed verzorgde ontbijtbuffet, aan mij minder besteed, ik hoef s'ochtends nooit veel te eten. Vandaag gaan wij verder het eiland verkennen. Omdat wij gisteren al een flink stuk van de westkant hebben bezocht, kiezen wij om door te steken via het binnenland naar de noordkust. Wij bezoeken de natuurlijke zwembaden van Biscoitos, een stuk beschermde kust waar je naar hartelust kunt badderen tussen de gitzwarte rotsen. Over de versheid van het water hoef je je geen zorgen te maken, de golven zorgen voor continue aanvoer van vers zeewater. In dit deel van het eiland wordt er ook wijn verbouwd. Wij vervolgen onze reis langs de kust oostwaarts, en genieten van het landschap met grillige rotsformaties afgewisseld met hoge kliffen. Het schuimend opspattend water tegen het zwarte gesteente biedt een machtig uitzicht. Wij nuttigen onze lunch op een terrasje in Praia da Vitoria, de tweede stad van het eiland. Praia, zoals het hier wordt genoemd, heeft behalve een aantal zeer oude kerken (allemaal gesloten op dit tijdstip) en één van de weinige stranden van het eiland niet zo veel te bieden. Het is klein en wij zijn er snel doorheen. Wij rijden achter de luchthaven langs, die bijzonder uitgestrekt is voor zo'n klein eiland, met een landingsbaan van 3600m. Snel wordt het ons duidelijk waarom dit zo is. Rondom het luchthaventerrein bevindt zich een giga grote militaire basis van de Portugese luchtmacht, een heel dorp op zich. Merkwaardig dat naast de Portugese vlag ook de Amerikaanse vlag overal wappert. Eveneens merkwaardig dat alle borden rondom de basis tweetalig zijn. Onderzoek op Wikipedia biedt uitkomst. Het blijkt dat naast de Portugese ook de Amerikaanse luchtmacht hier aanwezig is. Gezien de strategische ligging van het eiland ten opzichte van Europa en Afrika, heel logisch. Het verklaart ook het ruim aantal Amerikaanse toeristen op het eiland. Wij verlaten alweer de kust om ons wederom te richten op de landelijke wegen. Een vertrouwd beeld duikt telkens weer op in de velden, de zwart/wit gevlekte Hollandse koeien. Hele grote, vette Hollandse koeien, volgens mij een stuk groter dan in Nederland. Het zal niet alleen van de gezonde zeelucht komen. Over koeien gesproken.... Vanochtend in mijn enthousiasme om een foto te maken, sprong ik uit de auto en toen ik de grond onder mijn voet zacht voelde worden, begreep ik dat ik in een verse koeienvlaai was beland, door een van de dames op de weg gedeponeerd. Ondanks verwoeste pogingen om mijn schoen schoon te schrobben, bleven wij in de auto voor de rest van de dag van de plattelandsgeur genieten. Rond 18 uur zijn wij terug in ons hotel, waar wij ook onze diner nuttigen. Wij hebben geen zin om verder te zoeken en ik moet ook zeggen dat het niet bepaald bezaaid is met restaurants in de nabije omgeving. Na het diner pakken wij de koffers weer in. Morgen gaat de reis verder

Geschreven door JenS.onderweg