Vandaag staat een bezoek aan een traditioneel festival op ons te wachten. Om 10 uur verlaten wij het hotel, onze gids neemt ons eerst mee naar volgens hem interessante straatjes, ik zie eerlijk gezegd niet echt wat daar zo bijzonder aan is. Afijn na 5 km gelopen te hebben pakken wij de trein voor het volgende stuk en nog eens 2 km doorstappen om bij het festival te geraken. Met een gemiddelde van 15 km per dag in een behoorlijk tempo verslijten wij hier schoenen, aan het eind van de dag zijn onze voetjes blij om bevrijd te worden. Er is blijkbaar grote belangstelling voor dit evenement want het is er druk, waar niet? De betaalde plaatsen bieden uiteraard de beste zicht over het gebeuren maar voor ons niet meer te bemachtigen. Iets verder sluiten wij achter een lange rij aan om te proberen een glimpje op te vangen. Een oudere meneer merkt dat ik probeer foto’s te maken, met een vriendelijk gebaar nodigt hij mij uit om zijn plaats in te nemen op de eerste rij, wat een super aardige geste. Te zien zijn wat mensen in oude traditionele kostuums vlaggen en wimpels dragend en boogschutters te paard. Alles ziet er ceremonieel en strak geregisseerd uit. Van het boogschieten zelf kan ik vanuit mijn plaats niets zien maar wat is het toch grappig om ineens alle telefoontjes omhoog zien gaan wachtend op de actie, dit al is een foto waard. Na ongeveer 20 minuten houden wij het voor gezien, Marcel (reisleider) heeft nog een tempel in petto, wij hebben daar geen zin in. Wij verlaten de groep en vergezeld door Irene, net als ik amateur fotograaf, trekken wij onze eigen plannen. Reizen in een groep zal nooit mijn favoriete hobby worden, jij krijgt niet de tijd om stil te staan bij iets wat je interessant vindt of rustig een foto te maken, de groep wacht niet en voor je het weet ben je ze kwijt, maar niet zeuren wij hebben ervoor gekozen. Gelukkig hebben wij ook de vrijheid om ons af en toe af te zonderen. Rustend op een bankje in de verkoelende schaduw van de bomen (het is vandaag 29 graden) mijmerend over een plan de campagne voor de middag zien wij aankomen de oudere aardige meneer met zijn vrouw zoekend naar een plek om te rusten, wij staan op en staan graag onze plaats af blij dat we iets terug kunnen doen. De buigingen en de “arrigatos” (bedankt) gaan heen en weer. Wij vervolgen onze ontdekkingstocht en komen uit in smalle straten geflankeerd door oude donkere houten huizen, hetzelfde beeld herhaald zich langs het riviertje die door de stad loopt. Dit is de Kyoto waarnaar ik op zoek was, ik geniet op volle toeren. In de geisha wijk hebben wij minder geluk, geen geisha of maiko (geisha in opleiding) te verkennen op dit tijdstip. Misschien ook wel goed zo want wanneer men (toeristen) er één spot wordt zij belaagd en opgejaagd als een prooi, niet echt respectvol dus en daar wil ik niet aan meedoen. De “nep geisha” daarentegen zijn volop aanwezig, deze dames in hun gehuurde kimono’s gehesen laten zich graag op de foto zetten, ach… het blijft een mooi plaatje, een kimono is zo elegant. Wij hebben een fantastische middag met Irene, wij zitten op één lijn en zijn blij even weg van de groep te zijn.
Paschal heeft voor het diner gereserveerd in een goed aangeschreven restaurant beroemd om zijn “Kaiseki” cuisine. Google geeft de volgende definitie van Kaiseki, “At the heart of kaiseki dining is the Japanese principle of shun, or taking ingredients at the peak of their freshness. Dishes are presented simply, without artifice”. Vers absoluut, nog bijna levend als je het mij vraagt. In smaakvolle gedecoreerde kommetjes en schoteltjes krijgen wij 10 verschillende gerechtjes met veel aandacht voor de presentatie bestaande uit o.a. gedroogde kleine vis die met staart en kop word geconsumeerd, rauwe stukje haaien hart, rauwe kleine sepia, ingedroogd baby inktvissen, salade met paling eieren, toetje van matcha gelei. Lekker? … mooaahh…. Hoe al ik noemen… het was een interessante ervaring. Nog een anekdote over het restaurant, wij hadden een reservering voor 20 uur, 19.50 stappen wij binnen en worden gelijk de deur weer uitgewezen, wij zijn te vroeg, daar sta je buiten wachtend dat iemand je komt halen, Ik moet toegeven dat de zaak wel heel klein was. Als wij na het afrekenen om voor ons een taxi te bellen is het antwoord “daar beginnen wij niet aan, de taxi kan het restaurant niet vinden”. Aan het eind van de straat kunnen wij een taxi vinden. Het was een lange, mooie vermoeiende dag.

Geschreven door JenS.onderweg