Het is al donderdag, de tijd vliegt. Vanochtend heeft de “Colline St Jacques” zich verborgen achter een dikke laag mist, op het terras is het koud. Is weersverandering op komst? Niets is minder waar, nog geen uur later schijnt de zon weer volop en de temperatuur stijgt tot ver boven de 20 graden.
Vanochtend hebben wij een afspraak met Mimi, de weduwe van mijn broer. Wij hebben elkaar al meer dan 4 jaar niet gezien, het weerzien is emotioneel, met tranen in de ogen komt zij ons tegemoet. Zij is twee dagen geleden terugverhuisd naar Cavaillon waar zij oorspronkelijk vandaan komt en waar haar familie woont. Het huis in Toulon waar zij met mijn broer woonde is verkocht, het onderhoud van het huis en vooral van de grote tuin kan zij niet meer aan. Verstandelijk sta ik helemaal achter haar besluit, het is wijs. Met haar gedeelte van de opbrengst zal zij zich comfortabel financieel kunnen reden, het andere gedeelte wordt verdeeld onder de vier kinderen van Michel. Met weemoed denk ik terug aan dat huis die al meer dan een eeuw in de familie was, van kinds af aan ben ik er vaak geweest. Een melancholische glimlach verschijnt op mijn gezicht bij de herinnering aan mijn tante zittend achter de piano om opera aria’s te vertolken, hoe wij als vervelende jochies begonnen te giechelen om het (voor ons) kattengejank. Wij werden, meestal vriendelijk toch dringend verzocht om in de tuin te gaan spelen. Wanneer Mimi mij informeerde over het voornemen om het huis te verkopen en het opruimen van overtollige spullen, heb ik aangeboden om het bronzen beeldje die in mijn herinnering altijd pontificaal op de piano stond, van haar te kopen. Dat beeldje is er altijd geweest en heeft mij van jongs af aan aangetrokken, het voelt voor mij aan alsof de ziel van het huis erin zit. Mimi heeft het beeldje meegenomen en schenkt het mij, zij doet mij hiermee een enorm plezier. Het verleden ontmoet het heden, ik ben er zo gelukkig mee.
In de middag halen wij, zoals elke dag, Anne-Marie op voor een uitstapje. De keuze valt op Fontaine de Vaucluse, de plaats waar de Sorgue ontspringt. Eerlijk gezegd heb ik er geen hoge verwachting van, bij aankomst is daardoor de verrassing des te aangenamer, het is een schattig oord, druk bezocht door toeristen, zelfs in oktober. Op één van de vele, over de rivier, hangende terras trakteert Anne-Marie ons op een ijsje. Vervolgens volgen wij een aantal kilometers het pad omhoog langs de rivier tot aan de bron van de Sorgue. Het forse volume en de kracht van, uit de grond borrelende water vormen gelijk een redelijk brede rivier. Het landschap rondom is adembenemend, de blauwe/grijze hoge bergen op de achtergrond, de watergewassen die het water fel groen kleuren, de donkere bomen, stralen rust en harmonie uit, wij worden helemaal “zen”. Wij zijn zo onder de indruk dat wij er meer tijd aan besteden dat de bedoeling was, het dorpje zelf moeten wij laten schieten, je moet wat bewaren voor een volgende keer.
Vanavond zijn wij te gast bij Michel en zijn partner Valerie die op ongeveer 30 minuten rijden van de stad wonen in een geïsoleerde gehucht. Het is nogal gecompliceerd om daar te komen zelfs met de GPS. Ik maak me een beetje zorgen omdat ik straks in het donker moet terugrijden. Na een aangename avond gidst Michel ons tot de grote weg door voor ons te gaan rijden, heel aardig.

Geschreven door JenS.onderweg