Er is veel gebeurd en veranderd de afgelopen maanden, maar ik zal verder gaan waar ik gebleven was. Op 20 juli zijn Mar en ik vanaf Moeraki naar de Catlins vertrokken in de Mitsubishi Outlander. De Catlins is een nationaal park wat bekend staat als een broedplek voor pinguïns en een goede plek om dolfijnen te spotten. Het was regenachtig weer dus we konden onderweg niet echt stoppen om dingen te bekijken. Ons hostel was aan het strand en toen we er aankwamen hebben we een strandwandeling gemaakt in de hoop pinguïns of dolfijnen te zien. Helaas hadden we weinig geluk en het begon weer te regenen dus we zijn terug gegaan naar ons hostel om te koken. De volgende dag hebben we wat rond gereden in de omgeving op zoek naar pinguïns, maar we hebben er geen gezien. We zijn verder gereden naar Te Anau waar we de volgende dag een gedeelte van de Kepler track hebben gelopen. Dit is eigenlijk een 4-daagse hike, maar omdat Mar maar een week vrij had konden we dit jammer genoeg niet doen. Ook lag er destijds nog veel sneeuw, dus het was waarschijnlijk toch niet haalbaar geweest zonder speciale uitrusting. Het gedeelte wat we gelopen hadden was erg mooi en misschien dat ik nog wel terugga om de hele track te doen van de zomer.

En toen kwam de dag dat we in Queenstown aankwamen. We hadden een kamer geboekt in the black sheep. Nadat we onze spullen daar hadden uitgeladen, zijn we het stadje gaan verkennen. Het centrum is nog kleiner dan Waarde, maar het bruist er van het leven. Toen we terugkwamen in ons hostel bleken we de kamer te delen met Hollie, een meisje uit Engeland. Ze kwam net uit een lange relatie en ze wou naar Queenstown verhuizen. We konden allebei gelijk met haar overweg en we besloten de volgende dag met z’n drieën te gaan skiën. Ik was best zenuwachtig want ik had al meer dan 10 jaar niet geskied, maar het ging verrassend goed.

Ook over het nachtleven van Queenstown valt niet te klagen. Het was al maanden geleden dat we überhaupt op stap geweest waren, dus we hebben goed de bloemetjes buiten gezet. De volgende morgen ontmoetten we Harry, een jongen uit Engeland die blijkbaar ook in onze kamer sliep. Ook daar konden we het gelijk goed mee vinden en dus gingen we vanaf toen overal met z’n vieren naar toe. Mar en ik zijn nog een dagje naar Wanaka geweest en naar Arrowtown en toen werd het tijd voor Mar om weer terug aan het werk te gaan. Ik ben met haar mee terug gegaan naar Moeraki en ik besloot om terug te rijden naar Queenstown met de camper.

Ik had mijn vlucht naar huis geboekt en die zou in eerste instantie 1 augustus zijn, maar het werd geannuleerd door de vliegmaatschappij. Toen zou ik 13 augustus naar huis vliegen, maar ik had het inmiddels zo naar mijn zin in Queenstown dat ik besloot mijn vlucht zelf te annuleren en samen met Hollie op zoek te gaan naar een huis waar we konden wonen. Het is hier heel normaal dat je een huis deelt met meerdere mensen, omdat de huizen zo groot zijn en het te duur is om het als stel of zelfs als familie te huren (en kopen is helemaal onbetaalbaar, het merendeel van de huizen hier is in het bezit van investeerders). We hadden een aantal huizen bezichtigd waar 2 kamers vrij waren, maar het was nog niet helemaal wat we zochten. Totdat we het huis gingen bekijken waar we nu wonen. We kwamen tegelijk aan met nog 3 andere die ook voor de bezichtiging kwamen. We hadden er meteen een goede klik mee en we konden onszelf hier wel zien wonen. Het huis zag er netjes uit en het uitzicht over het meer en de bergen is fantastisch. 11 augustus zijn we erin getrokken. We wonen met 7 mensen samen. Alex & Verity zijn een koppel, Phoenix is Alex zijn beste vriend en met hen zijn we tegelijk ingetrokken. Chris woonde hier al en Kim is er later bij gekomen. In het begin was het wel een beetje wennen met zoveel mensen, maar je leert elkaar erg snel goed kennen dus het heeft ook wel wat. Ik moest wel hard op zoek naar een baan, want ik moest nu elke week rekeningen gaan betalen en ik wou niet van m’n Nederlandse spaargeld leven. Het was nog niet eenvoudig om iets te vinden. Toen de banenmarkt net een beetje op gang kwam, waren er weer nieuwe COVID gevallen in Auckland en ging heel het land terug in lockdown level 2. Dit was geen goed nieuws voor de horeca dus een baantje als serveerster vinden, werd er niet makkelijker op.

Ondertussen ging ik elke week wel een paar keer skiën, want ik had toch elke dag vrij. Het skigebied is niet te vergelijken met Europese skigebieden. Het is erg klein en je bent in 10 minuten weer beneden bij de lift. Maar het heeft ook wel wat dat je maar een kwartiertje moet rijden en je staat op de berg in de sneeuw (in Queenstown zelf sneeuwt het bijna nooit). Inmiddels waren Alex en Toby (die we in gisborne hadden ontmoet) ook gearriveerd in Queenstown. Het was leuk om hen weer te zien en ik ging vaak met ze de berg op. We leerden via via ook steeds meer mensen kennen, vooral Engelse want die zitten hier heel veel. Hollie raakte bevriend met Jess en die woonde weer samen met Luke, Kate en Jai. En Phoenix en Alex komen allebei uit Nelson en veel van hun vrienden wonen hier in Queenstown dus die kwamen ook regelmatig over de vloer. En Harry had inmiddels ook een kamer gevonden dus die was er ook nog steeds. En zo hadden we al snel een hele vriendengroep verzameld.

Ik ben met Luke wezen paragliden, hij is paraglider van beroep en hij belde me op een ochtend op dat hij een plekje vrij had die middag, of ik het leuk zou vinden om mee te gaan. Ik ga natuurlijk geen gratis vlucht afslaan, dus zo ben ik wezen paragliden. Het was fantastisch en de uitzichten over de besneeuwde bergen waren fenomenaal.

Hollies verjaardag bleek een week voor die van mij te zijn. Om het te vieren, hadden we samen een huisje gehuurd aan de kust vlakbij waar Mar woont. Mar was die dagen vrij dus die kwam naar ons toe en we hebben 3 dagen alleen maar gegeten en in de hot tub gezeten. De laatste zijn we naar Oamaru gegaan, een klein cultureel stadje aan de kust. Hier hebben we rondgelopen en geluncht in een fancy restaurant en daarna zijn Hollie en ik terug naar Queenstown gereden. Ook hebben we samen een jaren ‘20 party gehouden. Het was echt super leuk en iedereen kwam verkleed. Op mijn verjaardag zelf zijn we met de flat en Emma en Lauren (2 vriendinnen die ik weer via Jess ken) uit eten geweest. Ook ben ik de volgende dag nog wezen lunchen met Alex. Al met al was het een geslaagde verjaardagsweek.

Eind september had ik een baantje gevonden als serveerster bij Airspresso, een koffietent op het vliegveld. Het was in principe maar voor 2 maanden, want eind november zou mijn visum verlopen en moest ik naar huis. Toch besloten ze me aan te nemen. Het zijn allemaal reizigers en jonge mensen die er werken uit allemaal verschillende landen. Het is een erg leuk team en ik kan met iedereen opschieten. Het werk zelf is soms wel vermoeiend, ik maak lange dagen en ik loop gemiddeld 15 km per dag.

Het skiseizoen liep half oktober jammer genoeg ten einde. Ik had de smaak inmiddels goed te pakken en ging zelfs over sprongen en heuveltjes, maar de lente kwam eraan en de sneeuw begon te smelten. Ik wou heel graag Ben Lomond (de hoogste berg rond Queenstown) beklimmen en de zonsondergang bekijken vanaf de top. Chris besloot met me mee te gaan. We vertrokken rond half 4 ‘s middags vol goede moed. Het was een prachtige heldere dag, dus dat beloofde wat voor de zonsondergang. Chris is een fervente roker, dus na een half uur begon hij al wat te pruttelen. Het is een 6 uur durende hike, dus dat ging nog wat worden. Na de nodige tussenstops om Chris wat tijd te geven om op adem te komen, bereikten we de saddle van de berg. Chris zag het niet zitten om helemaal naar de top te gaan, dus ik ging alleen verder. Hij zou daar op me wachten. Het was maar goed dat hij niet mee ging, want dat was wel z’n dood geworden. Het was een hele heftige klim, ik voelde me net een berggeit die over de rotsen klom. Ik had er zelfs aan gedacht om terug te gaan, maar toen zag ik dat ik al halverwege was dus ik kon net zo goed verder klimmen. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want het uitzicht was prachtig en de zonsondergangen was een van de mooiste die ik ooit gezien heb. Aan de ene kant zag ik het meer van Queenstown en aan de andere kant zag ik alleen maar besneeuwde bergtoppen, zo ver ik kon kijken. De foto’s doen het uitzicht niet tot zijn recht komen. Toen het begon te schemeren, ben ik voorzichtig de berg weer afgelopen. Chris was gelukkig nog steeds op dezelfde plek, hij had inmiddels vrienden gemaakt met 2 kea’s. Dit is een beschermde vogelsoort in Nieuw-Zeeland en het zijn enorm brutale papegaaien. We zijn in het donker terug gelopen en om 11 uur waren we weer beneden in het centrum.

Na 6 weken bij Airspresso gewerkt te hebben, vroeg mijn manager of ik een sponsorship wou overwegen. Dit houdt in dat zij mij sponsoren om in het land te kunnen blijven. Ik mag dus niet voor iemand anders gaan werken want dan is mijn visum niet meer geldig. Inmiddels was de situatie in Nederland al zoveel verslechterd dat ik besloot een poging te wagen. Ik had mijn medische test gedaan en mijn aanvraag ingediend en na 2 weken hoorde ik dat mijn visum was goedgekeurd. Ik mag nu dus nog een half jaar langer blijven.

Mar is in de tussentijd ook nog een aantal keer naar Queenstown gekomen om ons op te zoeken. Eind november verliep haar visum en gingen de grenzen met Australië open, dus zij zit inmiddels in Australië. 20 november werd ze 30 en voor haar verjaardag hadden we een huisje gehuurd in Lake Tekapo. Alex, Mar en ik zijn daar voor het weekend heen gegaan. Het weer zat een beetje tegen, het waaide 100 km/u maar dat mocht de pret niet drukken. Lake Tekapo staat bekend om zijn blauwe kleur en de paarse lupines die er in de lente bloeien. Overal langs de weg en langs het meer zie je deze bloemen. Ze is die week erna nog bij mij blijven logeren en toen kwam het moment om afscheid te nemen.

Mijn leventje hier gaat gewoon verder en bestaat voornamelijk uit werken, van het weer en de omgeving genieten en leuke dingen doen met de mensen die ik hier heb ontmoet. Het wordt hier nu zomer en er zijn allerlei festivals en dingen te doen. Het moet wel gek klinken voor jullie, maar het enige waaraan je hier merkt dat Corona bestaat is doordat er veel minder toeristen zijn. Verder kan en mag alles gewoon.

Ik wil iedereen fijne feestdagen wensen en ik hoop dat jullie allemaal gezond zijn en blijven en er toch van kunnen genieten met jullie familie en vrienden ondanks alle restricties die er op dit moment zijn!

Geschreven door Angela.op.reis